Η παραίτηση της Καλλιόπης Σεμερτζίδου από θέσεις ευθύνης που είχε στη Νέα Δημοκρατία, δεν πρέπει να θεωρείται «ηρωική πράξη» υπέρ του κόμματος, αλλά μία νομοτελειακή υποχρέωση σε περίοδο όπου το ένα σκάνδαλο σκάει πίσω από το άλλο. Το αν ενέχεται στην υπόθεση που την κατηγορούν, αυτό θα το δείξει η όποια εξέλιξη των αρμοδίων αρχών του κράτους και η Δικαιοσύνη.
Πλην όμως η παραίτηση Σεμερτζίδου είναι μία σταγόνα στον ωκεανό. Θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί κάποιες πολλές παραιτήσεις, προσώπων, στελεχών και κομματαρχών που εμπλέκονται στο σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ. Το οποίο, όμως, δεν είναι και το μοναδικό. Γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν στο Κράτος Δικαίου (που δεν είναι Δίκαιο), σε γεγονότα της καθημερινότητας, σε τραγικά γεγονότα όπως τον Τεμπών (η παραίτηση Καραμανλή δεν αρκεί), σε ισοπεδωτικούς χειρισμούς σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, σε νομοσχέδια που αφανίζουν οικοπεδικές περιουσίες των Ελλήνων (και πόσο μάλλον στους λεγόμενους μικρούς οικισμούς), όλα αυτά έπρεπε ήδη να έχουν καταγράψει σωρεία παραιτήσεων. Για να μην αναφερθώ και σε αυτό που προκύπτει από τα δημοσκοπικά αποτελέσματα, με την εμφανή αποδοκιμασία της λειτουργίας της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς καθημερινότητας και όχι μόνο. Ένα τεράστιο ποσοστό, που αγγίζει το 70%, ζητά κάτι καινούργιο πηγαίνοντας προς τις επόμενες εκλογές. Αλλά ταυτόχρονα, έστω και με μειωμένα ποσοστά, εξακολουθεί να σκύνει προς την πλευρά της Μέας Δημοκρατίας. Καταδικάζοντας σε δημοσκοπικά Τάρταρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είναι στην ουσία φάντασμα μέσα στο πολιτικό σκηνικό.
Η φερόμενη κάτοχος της Ferrari, για τους οποίους δικούς της λόγους που επικαλείται, έκανε στην άκρη. Για τους υπόλοιπους οι λέξει παραίτηση ή φιλότιμο κοιτώντας στα μάτια τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες, προφανώς είναι άγνωστη. Ας ανοίξουν το λεξικό του Μπαμπινιώτη
