Χτες στην επέτειο της ίδρυσης του κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου ο Κώστας Λαλιώτης θεώρησε ιστορικά δέον και πολιτικά πρέπον να δημοσιεύσει ένα άρθρο για το ΠΑΣΟΚ το οποίο είχε δημοσιεύσει και το 2023, είτε διότι πιστεύει ότι είναι εις το διηνεκές επίκαιρο είτε διότι τότε οι περισσότεροι οπαδοί του κινήματος δεν το διάβασαν ενδελεχώς αφού προτίμησαν να ψηφίσουν Μητσοτάκη αντί να δώσουν βάση στον οιονεί μέντορα του Ανδρουλάκη.
Τώρα λοιπόν επανεκτύπωσε το πολυσέλιδο πόνημα του προκειμένου να μας υπενθυμίσει τα γεννητούρια του κινήματος με σημαίες και με ταμπούρλα και να περιγράψει την ένδοξη διαδρομή του έως την άδοξη αυτοκατάργηση του. Και έμπλεος κομματικής υπερηφανείας να διακηρύσσει την αναγγένηση του ΠΑΣΟΚ με εφαλτήριο το 11% και κάτι, που κατέχει σήμερα και κατείχε και το 2023, δείγμα της αρραγούς σταθερότητας του κινήματος. Μας θύμισε – καλά νάναι – την ταινία του ´60 «Ένας ήρως με παντόφλες» όπου ο Βύρων Πάλλης αναφώνησε υπερηφάνως «Έχω πέντε ψήφους αλλά τους κρατάω σφιχτά στην παλάμη μου!»
Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) το άλλοτε «θείον βρέφος» γηράσκει μη διδασκόμενον. Το 2025 με τον Μητσοτάκη παραπαίοντα και το ΠΑΣΟΚ ομοίως παραπαίον, όπως και ολόκληρη η υποτιθέμενη αντιπολίτευση, δεν έχει σχέση με το 2023 και τον Κυριάκο θριαμβεύοντα και το «κίνημα» εν πλήρη συγχύσει, αναζητώντας το χαμένο του DNA…
Και επειδή ο σύντροφος Λαλιώτης έχει μανία με τον αριθμό «3» βυθισμένος σε μια παράδοξη αριθμομανία θα του θυμίσω το λαϊκό ρητό «3 πουλάκια κάθονται στου Διάκου το ταμπούρι». Και αφού είναι λάτρης του ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ και του στίχου «…0 παρελθόν χρόνος και ο μέλλον χρόνος…δείχνουν σ´ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν…» εμείς οι αδαείς λέμε ότι «οποίος κλωτσάει το παρελθόν και τσαλαβουτάει στο παρόν δεν θα δει ποτέ το μέλλον». Όποιο κι αν είναι αυτό.
