Η Κρήτη δεν είναι τα όπλα, οι μπαλωθιές και οι άνανδρες δολοφονίες που, στο «όνομα» της βεντέτας, στοιχίζουν ζωές και στιγματίζουν ολόκληρες οικογένειες. Δεν είναι οι σκοτεινές πρακτικές που κρύβονται πίσω από εγκληματικές ομάδες και επιβάλλουν τον φόβο στις τοπικές κοινωνίες. Η αληθινή Κρήτη είναι κάτι πολύ περισσότερο και βαθύτερο. Είναι ο τόπος της φιλοξενίας, της περηφάνιας, της ιστορίας και της παράδοσης. Είναι οι άνθρωποί της που ξέρουν να αγαπούν, να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον και να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.
Πάνω απ’ όλα, η Κρήτη είναι τα νέα παιδιά. Η γενιά που μεγαλώνει σήμερα με άλλες αξίες, έχοντας στα χέρια της το μέλλον του νησιού. Παιδιά που δείχνουν αποφασισμένα να αποτινάξουν τη ρετσινιά της βίας και της παρανομίας, που δεν δέχονται να ταυτίζεται ο τόπος τους με τις εικόνες των ένοπλων συγκρούσεων, των μπαλωθιών και των αιματηρών επεισοδίων. Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στα Βορίζια, όπου σφαίρες έπεφταν ανάμεσα σε εγκληματικές ομάδες – όπως σχολίασε και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης – μαθητές ενός δημοτικού σχολείου αποφάσισαν να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Οι μαθητές του 24ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου υψώνουν τη φωνή τους απέναντι σε όσους υποθηκεύουν το μέλλον τους και μετατρέπουν την Κρήτη σε πεδίο αντιπαραθέσεων. Η ταινία μικρού μήκους «Ζήτημα Τιμής» είναι ένας ύμνος κατά της βίας, μια γροθιά στο στομάχι εκείνων που νομίζουν ότι η ισχύς βρίσκεται στη σκανδάλη. Με απλό αλλά συγκλονιστικό τρόπο, τα παιδιά μεταφέρουν την αγωνία και την επιθυμία τους για έναν τόπο ειρηνικό, ασφαλή και πολιτισμένο.
Στο βίντεο, δύο μαθητές καβγαδίζουν και ετοιμάζονται να λύσουν τις διαφορές τους με όπλα. Τη δραματική στιγμή διακόπτει ένα κορίτσι, που παρεμβαίνει δυναμικά, δείχνοντάς τους ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στη βία, αλλά στο θάρρος να πεις «όχι» σε αυτήν. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: η βεντέτα και οι απειλές δεν έχουν θέση στο μέλλον της Κρήτης.
Οι μικροί μαθητές μιλούν στην κάμερα για το τι αγαπούν στον τόπο τους: την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα, τα γλέντια, τις χαρές και την ανθρωπιά. «Κρήτη δεν είναι τα όπλα· είναι τα χέρια που ανοίγουν για να καλωσορίσουν» λένε, δείχνοντας τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ολόκληρη η κοινωνία. Είναι η φωνή μιας νέας γενιάς που αρνείται να ζήσει στη σκιά του φόβου και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.
