Αν – λέω αν…
Αν όλα δε συνέβαιναν τόσο νωρίς
Η αποβολή των Δημοκρατικών από την κεντρική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ.
Μετά η έλευση του εμπαθούς και ζηλόφθονου τζογαδόρου
Του υπερφίαλου που πάντα επαναλαμβάνει πως αν ήταν Πρόεδρος τότε και τότε και τότε
Πόλεμος δεν θα είχε υπάρξει…
Λες και οι άλλοι διατελέσαντες Πρόεδροι κατάγονταν από άλλη χώρα..
Λες και απευθύνεται σε ασκούμενους να τρώνε κουτόχορτο..
Σαν τους ομοϊδεάτες του που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως κινδυνεύει ο Πλανήτης από την κλιματική αυτοχειρία
Πως δεν υπήρξε επιδημία, πως την παράνομη μετανάστευση θεόσταλτο κι άγιο είναι την περιφρουρούν οι αλιγάτορες
Του Ανιστόρητου που κοκορεύεται πως έχει συνδράμει στην λήξη καμμιά δεκαριά πολέμων
Αυτού του πεισματικά κυκλοθυμικού που μια λαδάτη μια ξυδάτη
Αλλάζει μότο και απόψεις
Αν – λέω αν…
Στην Ευρώπη υπήρχαν Ηγέτες με Η κεφαλαίο, Προσωπικότητες που να ακτινοβολούν
Να σου απαριθμήσω μερικούς, εδώ στην κάποτε ζάμπλουτη από έμψυχο πολιτικό προσωπικό Ευρώπη
Ρομπέρ Σουμάν, Ζαν Μονέ, Κόνραντ Αντενάουερ, Αλτιέρο Σπινέλι, Άννα Λιντ, Μάργκα Κλομπέ, Νικόλ Φοντέν Βάλτερ Χάλσταϊν, Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, Ζαν Μονέ, Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Ζόζεφ Μπες, Λουίζ Βάις, Μελίνα Μερκούρη, Ούρσουλα Χίρσμαν ,Ντε Γκώλ, Νίλντε Γιότι, Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, Φρανσουά Μιτεράν, Πολ-Ανρί Σπάακ, Σίκο Μάνσχολτ, Κωνσταντίνο Καραμανλή, Σιμόν Βέιλ, Βίλλυ Μπράντ, Χέλμουτ Κολ , Αντρέα Παπανδρέου, Ούλωφ Πάλμε
Αν-λέω αν…
Η Ευρώπη ακόμη κι έτσι διατηρούσε ένα ανεκτό επίπεδο ποιοτικής και δίκαιης καθημερινής ζωής
Απαλλαγμένης από σκάνδαλα , διαφθορά και την οδυνηρή απουσία οραματικού προσανατολισμού
Μια έστω και μερική σύγκλιση ενός απτού μοντέλου τρόπου δυτικοευρωπαϊκής δημοκρατικής ζωής
Αν – λέω αν…
Με λίγη καλή θέληση ερχόνταν όλα κάπως διαφορετικά
Ή από μια τυχαία σύμπτωση, όπως σε τόσους και τόσους αλλοτινούς καιρούς δεν ανατρεπόταν κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, απονομής Δικαιοσύνης, τήρησης βασικών αρχών Αξιοπρέπειας όπως την έχουμε διδαχθεί από την λήξη του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και είχε βρεθεί ένας Ηγέτης με κεφαλαίο Η, να του επιστέψει κατάμουτρα σχισμένο το προκλητικό κείμενο των 28 σημείων που επιβραβεύουν την βαρβαρότητα του επιτιθέμενου.
Και να του ξεκαθαρίσει πως αφού για εκείνον αυτό το κείμενο αποτελεί λύση « ας τρέξει λοιπόν και ας κάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028 με τον Πούτιν αγκαζέ»: ίσως να ήταν ο μόνος τρόπος να «επαναφερθεί στην τάξη» ο Ανιστόρητος που το μόνο που τον απασχολεί είναι η «μπίζνα» και το βραβείο που πήρε ο «σκουρόχρωμος» Δημοκρατικός προκάτοχός του, ευελπιστώντας να του το δώσουν, μια και η «ειρήνευση» στη Γάζα, είναι «ατελής».
Με τόσα κομπλεξικά συμπλέγματα που σέρνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα αρκούσε ένας ευρωπαίος ηγέτης με Η κεφαλαίο, που με μια τέτοια κίνηση και δήλωση θα ισορροπούσε την πρωτοφανή ευρωπαϊκή ηττοπαθή στάση.
Αλλά ζούμε σε εποχές όπου η ελευθερία τείνει να είναι σε αναστολή, σε εποχές όπου εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρώνει να επιτύχει ένα ιδιότυπο «τετραγωνισμό του κύκλου», που σημαίνει ταυτόχρονη επιδίωξη τριών στόχων : της οικονομικής ευημερίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της πολιτικής ελευθερίας. Βλέπετε αυτό το τρίπτυχο να ισορροπεί και να κυριαρχεί ως τρόπος ζωής;
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα άθλιο τελεσίγραφο 28 σημείων, που μοιάζει να έχει υπαγορευτεί από τον επιτιθέμενο ή στην «καλύτερη» περίπτωση να τυγχάνει της επιδοκιμασίας του. Ασθμαίνουσα η Ευρώπη , εμφανώς περιθωριοποιημένη, προσπαθεί να περισώσει ό,τι την ύστατη στιγμή περισώζεται βελτιώνοντας το περιεχόμενο του κειμένου ή ορθότερα μετριάζοντας τις πληγές που έτσι κι αλλιώς έχουν ανοίξει.
Έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από την μάχη των εντυπώσεων που σίγουρα θα δοθεί – ήδη διεξάγεται – η νέα αμερικανική «ειρηνευτική» πρωτοβουλία για την Ουκρανία εκθέτει με τον πιο ωμό τρόπο την ευρωπαϊκή αδυναμία και προβάλλει την ωμή δύναμη έναντι κάθε έννοιας δικαίου.
Όλα αυτά την στιγμή που η πολεμική οικονομία του Πούτιν φτάνει στα όριά της, σύμφωνα με τα στοιχεία του σχεδίου προϋπολογισμού του 2026…
Μοιάζει σαν προσφερόμενος μεζές προς τον επιτιθέμενο, το αμερικανορωσικό σχέδιο – περί αυτού πρόκειται – σαν σανίδα σωτηρίας για την ιδεολογία της «μπίζνας». Οι τάφοι όμως έχουν όμως φωνή, και η μνήμη για ένα ολάκερο πολιτισμό που έγινε προσπάθεια να αφανισθεί, δεν έχει εξαϋλωθεί, η μνήμη υπάρχει, είναι ισχυρή και η αξιοπρέπεια ενός λαού επίσης, που όσα διλήμματα κι αν του βάλεις και τον στήσεις με την πλάτη στο τοίχο έχει κερδίσει ήδη τον σεβασμό των ταπεινών αυτού του πλανήτη.
ΥΓ : Υπάρχει ένα ποίημα του Αντρέϊ Κοστίνσκι που ζούσε, ίσως και να ζει στο Χάρκοβο .
Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Αποσιωπητικά».
Το ποίημα περιγράφει ένα βομβαρδισμό που κατέστρεψε το σπίτι του:
…βόμβα διασποράς
άφησε στην αυλή κρατήρα
σε εκείνο το σημείο
όπου πήγαινα τα μικρά
στην παιδική χαρά
ενώ απ’ τα ξεβαμμένα παγκάκια
ακουγόταν η γρίνια:
«να τα ντύνετε πιο καλά τα παιδάκια.
Ρεύμα κάνει, θα πουντιάσουν».
τώρα το ρεύμα νωρίς την άνοιξη
νανούρισμα λέει
στη νεκρή (μη) οικία
όπου κάηκαν φωτογραφικά άλμπουμ
απ’ όλες τις γενιές
όταν τα εγγόνια των παιδιών μου
θα τους ζητήσουν να τους δείξουν
τη φωτογραφία του παππού μου
που νίκησε το φασισμό το ’45,
θα ακούσουν:
«δεν υπάρχουν φωτογραφίες του προπροπάππου,
τις έκαψαν φασίστες…»
Μιχάλης Κονιόρδος , εκπαιδευτικός https://www.core-econ.org/
