Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Για τα παιδιά θα έπρεπε να είναι γιορτή. Για τους γονείς, όμως, είναι αγωνία. Τα σχολικά κτήρια είναι παλιά, ασυντήρητα, επικίνδυνα. Οι δήμοι δεν έχουν χρήματα, το κράτος αδιαφορεί. Σοβάδες πέφτουν, κοντέινερ αντικαθιστούν αίθουσες, και η ασφάλεια είναι στα χαρτιά. Όταν το σχολείο τρίζει, τι να σου κάνει η άσκηση ετοιμότητας;
Υπάρχουν πρότυπα σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά η βασική εκπαίδευση γίνεται σε χώρους που ντρέπεσαι να μπεις. Και την ώρα του αγιασμού, θα ακουστούν μεγάλα λόγια. Ποιος θα τα πιστέψει;
Όταν ο μισθός είναι ένα ενοίκιο, όταν το σούπερ μάρκετ είναι ο δεύτερος μισθός, όταν το παιδί είναι τεκμήριο και όχι φοροαπαλλαγή, τότε το κράτος κοιτάει τη δική του τσέπη και όχι του πολίτη. Το παιχνίδι είναι χαμένο απ’ την αρχή. Το παιδί έγινε έξοδο, όχι προοπτική.
Μόνο φέτος έκλεισαν 37 σχολεία—δημοτικά και νηπιαγωγεία. Όχι γιατί δεν υπήρχε προσωπικό, αλλά γιατί δεν υπήρχαν παιδιά. Η σιωπή στις αυλές είναι το πιο ηχηρό σημάδι της εξαφάνισης. Και κανείς δε ρωτάει το γιατί.
Το δημογραφικό είναι πληγή. Το 2010 τα παιδιά της πρώτης τάξης ήταν 115.000. Το 2025 είναι μόλις 71.181. Λείπουν 45.000 γεννήσεις. Η χώρα γερνάει. Και το μέλλον σβήνει.
Και ας ήταν φτωχά τα χρόνια του Έλληνα, έλεγε «για την πατρίδα». Σήμερα έχει μείνει μόνο η λέξη. Η «πατρίδα» να αντηχεί στις σχολικές γιορτές και τις επετείους σαν τίτλος τιμής, που έχασε την αξία του μέσα στον χρόνο.
Μεγάλα λόγια, μεγάλες υποσχέσεις. Κι όμως, η εικόνα είναι άγρια: κτήρια σε απόγνωση, ζευγάρια σε κρίση, και ένας αγιασμός που καλύπτει τη σιωπή. Όσοι μπορούν να τη δουν, ας χτίσουμε ουσιαστικό αύριο πριν μας καταπιεί και χαθεί η φυλή του Έλληνα.
Η Ελλάδα είναι σεισμογενής χώρα, και τα σχολεία μας θα έπρεπε να είναι από τα πιο ασφαλή κτήρια. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Πολλά σχολεία είναι παλιά, ασυντήρητα, και σε περίπτωση σεισμού ο φόβος δεν είναι θεωρητικός—είναι ζωντανός. Υπάρχουν οδηγίες, υπάρχουν σχέδια, υπάρχουν ασκήσεις ετοιμότητας που πρέπει να γίνονται. Αλλά όταν το κτήριο είναι του’60 και δεν έχει ενισχυθεί, όταν οι σοβάδες πέφτουν και οι οροφές τρίζουν, τότε τι να σου κάνει η άσκηση;
Το κράτος μιλάει για αντισεισμική προστασία, αλλά στην πράξη μένουμε στα χαρτιά. Το σχολείο δεν χρειάζεται μόνο σχέδιο εκκένωσης. Χρειάζεται δομική ασφάλεια, πραγματική συντήρηση και συνεχή έλεγχο. Όχι να περιμένουμε τον σεισμό για να δούμε τι θα γίνει. Τα παιδιά δεν είναι αριθμοί σε ένα πρωτόκολλο. Είναι ψυχές που πρέπει να νιώθουν ασφάλεια κάθε μέρα.
*Κανείς δεν γράφει, κανείς δεν γελά,
το μέλλον έμεινε έξω απ’ τις λέξεις.*
