Έσπευσαν πολλοί, κυρίως όσοι εδώ και χρόνια ολοφάνερα υποστηρίζουν μία όπως όπως «λύση» για το Κυπριακό, αρκεί να «κλείσει το θέμα», να πανηγυρίσουν για την «εκλογή» Ερχιουρμάν στα κατεχόμενα της Κύπρου. Δεν πρόκειται απλώς για άγνοια του ζητήματος και της πολιτικής της Τουρκίας, αλλά για τη διαχρονική λογική ορισμένων κύκλων με προσβάσεις στην εξουσία αντιμετώπισης του Κυπριακού ως του μόνου υποτίθεται εμποδίου για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Από κει πηγάζει εδώ και δεκαετίες, η απώθηση την οποία ψυχολογικά εκφράζουν απέναντι στην Κύπρο και τους Κυπρίους: «είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει», όπως πολύ εύστοχα το είχε διατυπώσει ο Σαββόπουλος.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, διότι ορισμένοι ξεχνούν και τα βασικά: εκλογές γίνονται σε κράτη με διεθνή υπόσταση και νομιμοποίηση. Στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη το εκλογικό σώμα είναι αποτέλεσμα αφενός εθνοκάθαρσης κι αφετέρου παράνομου εποικισμού. Το ψευδοκράτος δεν συνιστά αναγνωρισμένη πολιτική οντότητα για να χορηγεί ιθαγένεια και να διενεργεί νόμιμες εκλογές. Το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κυπριακά κόμματα και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αναγνωρίζουν και τη διαδικασία και το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό της κατάντιας και της έλλειψης αξιοπρέπειας της ηγεσίας του κυπριακού ελληνισμού.
Επί της ουσίας τώρα, το γεγονός ότι το μη αναγνωρισμένο ως τέτοιο εκλογικό αυτό σώμα επέλεξε έναν, με βάση τη ρητορική του, οπαδό της διζωνικής ομοσπονδίας αντί της λύσης των δύο κρατών, δεν αποτελεί πηγή αισιοδοξίας. Απλώς σηματοδοτεί μία επιλογή της κατοχικής δύναμης να επανέλθει ΣΤΗ ΔΙΚΗ της αρχική πρόταση που εμείς ως ηλίθιοι έχουμε κάνει σημαία ως δήθεν ιδανική λύση για το Κυπριακό ενώ οδηγεί μαθηματικά αφενός στην αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής και στον έλεγχο και της ελεύθερης Κύπρου από την Τουρκία μέσω μιας περίπλοκης κι εκτεθειμένης στον τουρκικό επεκτατισμό συνομοσπονδιακής διακυβέρνησης. Δεν αποκλείεται εξάλλου, η πρωτοβουλία αυτή εντάσσεται σ’ έναν γενικότερο σχεδιασμό της αλά Τραμπ «ειρηνευτικής» πολιτικής των ΗΠΑ οι οποίες φανερά επενδύουν στην Τουρκία ως περιφερειακής δύναμης.
Στο κάτω κάτω, σιγά μη συμφέρει την Τουρκία, λύση δύο κρατών! Με την υποστήριξη αυτής της θέσης απλώς κατάφερε να σύρει την ελληνική πλευρά στον διακαή της πόθο: μια χαλαρή ομοσπονδία με αδύναμη κεντρική κυβέρνηση με την Τουρκία αιώνιο τοποτηρητή.
Και δεν τη συμφέρει την Τουρκία η λύση των δύο κρατών διότι δεν επιθυμεί επ’ ουδενί ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος στο μαλακό της υπογάστριο, το θεωρεί απειλή, περικύκλωση. Αν ήταν έτσι, δε θα πραγματοποιούσε την εισβολή το 1974 με την οποία πέτυχε ακριβώς να υπάρχουν δύο κράτη, ένα κατοχικό παράνομο που αναγνωρίζει μόνο η ίδια κι ένα που μόνο η ίδια δεν αναγνωρίζει! Με την ομοσπονδία όμως και με μια προβλέψιμη δημογραφική εξέλιξη θα θέσει μεσοπρόθεσμα ολόκληρη την Κύπρο υπό τον έλεγχό της.
Γιατί όλες οι έως τώρα προτεινόμενες “λύσεις” οδηγούν αργά ή γρήγορα στην τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου. Στην παρούσα φάση η μόνη επιλογή που μπορεί και πάλι υπό προϋποθέσεις να εγγυηθεί την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού είναι η … μη “λύση”: η αξιοποίηση του μόνου ως τώρα πλεονεκτήματος που διαθέτουμε, της διατήρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως δεύτερου ελληνικού κράτους, μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει: αμυντική θωράκιση, ισχυρή ελλαδική παρουσία, ενίσχυση του εθνικού φρονήματος, αξιοποίηση των διεθνών ερεισμάτων με δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την Κύπρο ως ανάχωμα στον ισλαμοφασισμό. Σε κάθε περίπτωση, αντίσταση σε κάθε προσπάθεια αναγνώρισης των τετελεσμένων. Αφού επί του παρόντος δε συζητάμε για απελευθέρωση, ας κρατηθεί ελεύθερη και κυρίως ελληνική η Κυπριακή Δημοκρατία.
Καμία αισιοδοξία λοιπόν, παρά μόνον για όσους επείγονται να κλείσει όπως όπως το Κυπριακό. Αντίθετα, η γνώση του Κυπριακού και η κατανόηση της τουρκικής πολιτικής, ο ρεαλισμός, η και η σύνεση υπαγορεύουν ακόμη μεγαλύτερη εγρήγορση από όσους αγωνιούν για την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, για μία πραγματικά δίκαιη λύση αλλά και για το μέλλον ολόκληρου του ελληνισμού.
