Μελετώντας προσεκτικά τη Φύση διαπιστώνουμε ότι συχνά μπορεί να δώσει εξηγήσεις για τα δρώμενα στην κοινωνική και πολιτική ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας.
Οι γύπες, για παράδειγμα, διάγουν μονήρη βίο και δεν επιτίθενται ποτέ παρά μόνο όταν πρόκειται για τραυματισμένα και αποκαμωμένα ζώα … τότε αφήνουν τις φωλιές τους και συναντώνται πάνω από τη λεία τους για το διαμοιρασμό της. Και συχνά μάχονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά!
Πέρα, λοιπόν, από τις δήθεν βαθυστόχαστες αλλά εν πολλοίς επιφανειακές αναλύσεις της πρόσφατης συνάντησης των προέδρων ΗΠΑ και Ρωσίας στην Αλάσκα, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, παραμένει σκληρή και αδυσώπητη: πριν τρία και πλέον χρόνια, η Ρωσία εισέβαλε σε μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη Χώρα, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, με αποτέλεσμα σήμερα να κατέχει το 20% του εδάφους της Ουκρανίας.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και πριν πενήντα χρόνια, με την Τουρκία να εισβάλει σε μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη Χώρα και να κατέχει σήμερα το 37% του εδάφους της Κύπρου.
Το πρώτο κοινό χαρακτηριστικό των δύο παραπάνω στρατιωτικών εισβολών είναι το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκαν από δύο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις σε βάρος δύο αδύναμων Χωρών.
Και το δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι και οι δύο στρατιωτικές εισβολές καταδικάστηκαν με βάση διεθνές δίκαιο, με μία σειρά ψηφισμάτων από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Συνεπώς, η λύση που πρέπει να δοθεί και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις απορρέει από το διεθνές δίκαιο. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε η διεθνής κοινότητα έχει θεσπίσει κανονισμούς, δομές και θεσμούς για την απονομή του διεθνούς δικαίου.
Η συνάντηση όμως των δύο προέδρων στην Αλάσκα δείχνει ξεκάθαρα ότι η λύση του ουκρανικού ζητήματος δεν πρόκειται να δοθεί στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Και τούτο για ευνόητους λόγους, καθόσον μία λύση σύμφωνα με το διεθνές δίκιο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη.
Η Ουκρανία, μετά από τρεισήμισι χρόνια πολέμου, είναι μία Χώρα εσωτερικά διαλυμένη, οικονομικά εξαθλιωμένη και στρατιωτικά αποδιοργανωμένη. Παραμένει όμως μία Χώρα με τεράστιες εκτάσεις για εκμετάλλευση στον πρωτογενή τομέα, καθώς με το πλουσιότερο υπέδαφος στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Έτσι, η Ουκρανία έχει πλέον καταστεί μία εξαιρετική λεία για τους ισχυρούς του πλανήτη, όπως ένα καταπονημένο και ανήμπορο ζώο καθίσταται λεία στα ισχυρά αρπακτικά, δεχόμενο στωικά τη μοίρα του.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να μελετήσουν προσεκτικά τα πολιτικά δεδομένα, και όχι μόνο, της εν λόγω συνάντησης, καθότι η προστασία των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων διασφαλίζεται, πρώτα απ’ όλα, από τους ίδιους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους, συνεπικουρούμενοι βεβαίως και από το διεθνές δίκαιο.
Δυστυχώς, η δικαιοσύνη στον κόσμο μας ταυτίζεται με την ισχύ και τα συμφέροντα των δυνατών σε βάρος του αδυνάμων. Εξ ου και η θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η διεθνής κοινότητα και ολόκληρη η ανθρωπότητα.-
*
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.
https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis
