«Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Η αιώνια επιθυμία του ανθρώπου είναι η ζωή, η νίκη του θανάτου. Για αυτήν την νίκη αγωνίστηκαν και αγωνίζονται οι πάντες ποιητές και λογοτέχνες, φιλόσοφοι, ιατροί, θεράποντες των επιστημών της βιοτεχνολογίας και της βιοϊατρικής και όλων των επιστημών του ανθρώπου πολλοί εκ των οποίων σήμερα δεν υπάρχουν πλέον και βεβαίως κανείς δεν τους θυμάται.
Αγώνας που διαφωτίζεται από την λογική. Αναζήτηση που οδηγείται από την πίστη. Αγώνας που δεν αφήνεται μόνος με την λογική και την επιστημοσύνη, αλλά πιστεύει γιά να κατανοήσει και προσπαθεί να κατανοήσει γιά να πιστέψει. Η επιστημονική γνώση στην τελειότητά της (αν μπορεί να υπάρξει τελειότητα στην επιστήμη, παρά μόνο αναζήτηση), στην Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκει σύμμαχο την διδάσκουσα εμπειρία της Εκκλησίας. Μια εμπειρία που γνωρίζει καλά το μυστήριο της Σαρκώσεως, το οποίο αποκαλύπτεται μέσα στη λατρεία και στη συμμετοχή στα μυστήρια.
Μέσα σε αυτό το μυστήριο κυρίαρχη μορφή είναι αυτή της Παναγίας. Αυτή που νίκησε της φύσεως τους όρους, αυτή που τάφος και νέκρωση δεν κράτησε και που ο ίδιος ο Θεός και Υιός της μετέστησε προς τη ζωή. Η Παναγία είναι η γυναίκα που γέννησε την αιώνια ζωή και έγινε ένα με αυτήν, γι’ αυτό και μαζί της ταυτίζεται κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται να νικήσει τον θάνατο. Μαζί της ταυτίζεται η ιστορία της ανθρώπινης αναζήτησης για ζωή, μαζί της ταύτιζεται η πίστη κάθε ανθρώπου που εν ελευθερία προσπαθεί να υπερβεί το μυστήριο της φθοράς.
Η Παναγία είναι όλο το πλήρωμα του κόσμου ανά τους αιώνες, είναι η κοινωνία, είναι η λύση και απάντηση στα ανά τους αιώνες δεινά του κόσμου, είναι η προοπτική στην ιστορία, στην ιστορία που υποφέρει από την εγωιστική πρακτική του ανθρώπου, είναι πέραν από συναισθήματα, αλγόριθμους και δεδομένα, είναι ίδια η ύπαρξη που δεν ορίζεται, ύπαρξη που δεν έχει όρια είναι πέρα και από αυτό το μέλλον, είναι υπέρλογη και που ορίζεται και υποστασιάζεται μόνο όταν είναι σχέση με τον Υιό της και Θεό δια Πνεύματος Αγίου, σχέση που νικά το θάνατο.
Η Παναγία ζει στην αιωνιότητα και στο παρόν, διότι η αιωνιότητα δεν είναι άπειρη χρονική διάρκεια, αλλά αχρονικότητα, απλούστερα η Παναγία δεν δεσμεύεται από τις ανθρώπινες σταθερές. Όπως και η Εκκλησία δεν δεσμεύεται από τίποτα κτιστό. Η Μητέρα της Ζωής και η Μητέρα των Ζώντων η Εκκλησία καταργούν και αυτήν ακόμη την αιωνιότητα, γιατί κυριαρχούν στην αχρονικότητα του παρόντος με το υπέρλογο μυστήριο–σχέση Θεού και ανθρώπων.
Ένεκα αυτής της συναντήσεως όλη η οντότητα και προσωπικότητα της Μητρός και Τροφού του Θεού συνδέθηκε, με τρόπο μοναδικό και απαράμιλλο, αμετάκλητα και με τους δυο παράγοντες, τους ενεργήσαντας στην πραγμάτωση του μυστηρίου αυτού, τον θείο και τον ανθρώπινο.
Και έτσι «Δια σου κεχαριτωμένη Τριάς αγία και ομοούσιος εν τω κόσμω γνωρίζεται». (Γρηγόριος ο Θεολόγος). Δια της Θεοτόκου δηλαδή γνωρίζεται η σχέση της Αγίας Τριάδος. Αυτή είναι η περί της Παναγίας διδασκαλία, δηλαδή η αληθινή βιουμένη σχέση Εκκλησίας πιστών και όχι γλυκανάλατες ιστοριούλες χριστιανών ηθικολόγων περί μάνας ή πολιτικάντικες εθνικιστικές κορώνες περί προστάτιδας του όποιου έθνους ή οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση γίνεται για την Παναγία εκτός Εκκλησίας.
Αυτή την σχέση, τάφος και νέκρωση δεν κράτησε και όπως ο Λόγος Θεός αναστήθηκε έτσι και η Παναγία νίκησε το κράτος του θανάτου. Ό αιώνιος δυνάστης του ανθρώπου νικιέται από την Παναγία με την χάρη του Θεού την στιγμή που έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι Απόστολοι, δηλαδή όταν υπάρχει η των Αποστόλων σύναξη, η των Αποστόλων ενότητα, η των Αποστόλων σχέση, η των Αποστόλων Εκκλησία, η ανά τους αιώνες και εις τους αιώνες Εκκλησία.
Η νίκη αυτή κατά του θανάτου πραγματοποιείται στην Παναγία επειδή προηγουμένως είχε πραγματοποιήσει μια σχέση με τον Χριστό. Μια σχέση δια Πνεύματος Αγίου ενωτική μεταμορφωτική, εξάλλου κάθε εκκλησιαστική σχέση είναι ενωτική και μεταμορφωτική.
Η εκκλησιαστική σχέση Χριστού και Παναγίας έχει άλλη αχρονική προοπτική, πορεύεται με την ιστορία προς το μέλλον, το οποίο και αυτό, δεν δεσμεύεται από ανθρώπινες σταθερές. Η Παναγία μόνο σε σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία έχει λόγο ύπαρξης και τότε είναι η σχέση-νίκη κατά των σταθερών και των δεδομένων.
Όπως αυτή ζει αιώνια, σύμμορφη της Θεότητος, πρώτη ανάμεσα στους ανθρώπους, έτσι και εμείς μπορούμε εν τη Εκκλησία να ζήσουμε ως άγιοι αιώνια. Η αγιότητα φανερώνεται στο πρόσωπο της Θεοτόκου και εικονίζει την Εκκλησία και «Υμνούμεν την αειπάρθενον Μαρίαν, δηλονότι την Αγίαν Εκκλησίαν». ( Κύριλλος Αλεξανδρείας PG 77,996)
Όπως η Εκκλησία δεν εγκαταλείπει ποτέ τον κόσμο στην απώλεια έτσι και η Θεοτόκος μετά την Κοίμηση τον κόσμο ου κατέλειπε, αλλά συνεχίζει να προηγείται με την αγιότητά της και να την ακολουθούν οι πιστοί στην ατέρμονη πορεία της Εκκλησίας γενόμενοι και αυτοί νικητές του θανάτου.
