Στις 4 Ιουλίου επισκέφθηκα την Πάτμο από τη Θεσσαλονίκη έχοντας τόση ανάγκη για διακοπές που άφησα δύο αγοράκια τριών χρονών στη νταντά στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησα με μια βαλίτσα με λίγα ρούχα που ήλπιζα να γεμίσω με δώρα επιστρέφοντας και μάτια άδεια από το μονότονο πέρασμα των ημερών μου που ήλπιζα να γεμίσω με χρώματα.
Η αρχή του ταξιδιού αυτού προγραμματίστηκε ένα ζεστό βράδυ του Ιουνίου όταν ένας άγνωστος αριθμός με πήρε με μια φωνή που ακουγόταν τρικυμισμένη και μου είπε ότι το θεατρικό μου έργο «Το φαινόμενο του Θερμοκηπίου» θα ανέβει στην Πάτμο στις 4,5 και 6 Ιουλίου. Δεν ήθελα πολύ για να το πάρω απόφαση να λείψω ένα Σαββατοκύριακο σε αυτό το μαγικό νησί που τόσα είχα ακούσει αλλά δεν είχα επισκεφθεί. Καθώς είμαι μία δημοσιογράφος που μεγαλώνω μόνη μου δύο παιδιά, οι μικρές εκπλήξεις που φέρνει η ζωή είναι το εφαλτήριο για να συνεχίζω.
Ταξίδεψα με αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη στην Κω και μετά με πλοίο στην Πάτμο όπου έφτασα στις 2 τη νύχτα. Με περίμεναν ο σκηνοθέτης και η βοηθός του στο λιμάνι να με οδηγήσουν στο ξενοδοχείο μου το βίλα Ζαχάρω. Όταν έφτασα σε αυτό το μικρό κουκλίστικο ξενοδοχείο ένιωσα ότι μπήκα σε ένα χρονοντούλαπο που μετέφερε στη ρομαντική δεκαετία του 70. Πρόκειται για ένα γραφικό ξενοδοχείο 100 μέτρα από το λιμάνι, πεντακάθαρο, με μυρωδιές στα σεντόνια που μυρίζουν ελιά και λεβάντα και vintage λευκά και γαλάζια ξύλινα έπιπλα. Μόλις άνοιξα τη βαλίτσα μου εκείνο το βράδυ στο ξενοδοχείο συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει στο σπίτι μου τα χάπια μου που με βοηθούν να κοιμάμαι, όπως και αυτά που το πρωί μου δίνουν την απαραίτητη αισιοδοξία να αντιμετωπίσω τη μέρα. Θα έπρεπε να βγάλω το Σαββατοκύριακο χωρίς κανένα ψυχικό αποκούμπι με τις δικές μου συναισθηματικές δυνάμεις.
Το πρωί όμως ξύπνησα ξεκούραστη με όρεξη να ανακαλύψω αυτό το όμορφο, καταπράσινο μυσταγωγικό νησί. Η πρώτη μου στάση ήταν η παραλία Αγριολιβάδι, λίγο κρύα αλλά με καταγάλανα νερά τόσο καθαρή που βλέπεις τα ψάρια που κολυμπούν μαζί σου. Το παράξενο στην παραλία αυτή είναι ότι τα ξεχνάς όλα. Ξάπλωσα στην ξαπλώστρα, μισόκλεισα τα μάτια και για ένα παράξενο λόγο δεν είχα διάθεση ούτε να φάω ,ούτε να καπνίσω ήθελα μόνο να γεμίσουν τα μάτια μου γαλάζιο και τα αυτιά μου τον παφλασμό στη θάλασσα.
Στην Πάτμο, το νησί που έχει την πιο έντονη ενέργεια από όλα τα ελληνικά νησιά που έχω επισκεφθεί, η φύση κα η θάλασσα σε κάνουν να νιώθεις αυτάρκης ξανά καθώς αισθάνεσαι συνδεδεμένος με το περιβάλλον αλλά περισσότερα από όλα με τον εαυτό σου.
Έφυγα από το Αγριολιβάδι και λίγο πριν έρθει το απόγευμα πήγα στην παραλία του Κάμπου. Μεγαλύτερη παραλία εξίσου όμορφη με τα ίδια γαλανά νερά. Εκεί πέτυχα μιας μορφής διαλογισμού που μόνο στη γιόγκα έχω πετύχει και ήταν σαν όλα τα προβλήματα και τα ερωτηματικά που έχω να έμπαιναν στη θέση τους και να έβρισκαν μόνα τους τις απαντήσεις που τους ταίριαζαν.
Την ώρα του δειλινού γύρισα γρήγορα στη Σκάλα να φάω κάτι σε ένα από τα παραδοσιακά ταβερνάκια του νησιού. Το φαγητό στην Πάτμο είναι ελληνικό, παραδοσιακό με έμφαση στα φρέσκα λαχανικά και ψάρια. Θα δυσκολευτείτε να βρείτε άσχημο φαγητό στην Πάτμο.
Το βράδυ πήγα να δω το θεατρικό μου έργο που παιζόταν στην Πάτμο και κατάλαβα ότι όλοι οι άνθρωποι που ασκούν την τέχνη του θεάτρου ερασιτεχνικά, έχουν κάτι που σιγά σιγά με τα χρόνια πολλοί επαγγελματίες χάνουν και αυτό είναι ο αγνός έρωτας και η αισιοδοξία στην προσέγγιση της υποκριτικής. Το βράδυ πήγαμε για ένα ποτό σε ένα όμορφο παραλιακό μαγαζί και ενώ έπινα το μοχίτο μου συνειδητοποιούσα ότι στην Πάτμο είχα φάει ελάχιστα, είχα καπνίσει οριακά 3 τσιγάρα και δεν είχα πάρει κανένα χάπι αλλά ένιωθα καλύτερα από ποτέ. Η ευλογία που το μαγευτικό αυτό νησί δίνει στους επισκέπτες του είναι η αίσθηση του ανήκειν ακόμη και όταν στην ουσία δεν ξέρεις κανέναν. Αισθάνεσαι σίγουρος, γεμάτος, ήσυχος.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα με διάθεση ανακάλυψης. Νωρίς το πρωί μπήκα στο αυτοκινητάκι της φίλης μου της Αριάδνης Βακράτση και πήγαμε στη Χώρα. Εκεί αυτή η ξανθιά, μικροκαμωμένη νεράιδα, που σίγουρα το έχει σκάσει από κάποιο ιρλανδικό παραμύθι με ξωτικά, με ξενάγησε στο εργαστήριο κοσμημάτων της όπου φτιάχνει μοναδικά κοσμήματα κατά παραγγελία. Έχει τα σωστά χρώματα, τη σωστή αισθητική αλλά πρωτίστως έμπνευση. Δίπλα στο μαγαζί της, βρήκα το πιο χρωματιστό βιβλιοπωλείο που έχω συναντήσει ποτέ σε νησί και αγόρασα ένα παραμύθι για το γιο μου που λατρεύει τα ρομπότ.
Στη συνέχεια περιηγηθήκαμε στα λευκά σοκάκια της χώρας της Πάτμου όπου μας κέρασαν ούζο και λουκούμια και η αλήθεια είναι ότι το νησί αυτό μαζί με τη Σαντορίνη έχουν την πιο ωραία χώρα που έχει ελληνικό νησί.
Πριν πάω, είχα αποφασίσει ότι θα επισκεπτόμουν το Σπήλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη και το μοναστήρι του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου όποτε ένας συνδυασμός περιέργειας και θρησκευτικής κατάνυξης με οδήγησαν εκεί. Ακόμη και ένας άνθρωπος που όπως εγώ ακόμη ψάχνεται με τις θρησκείες και το Θεό, μπαίνοντας στο Σπήλαιο του Ιωάννη θα νιώσει την ιδιαίτερη ενέργεια του χώρου. Μάλιστα είναι στολισμένα με ασήμι, έτσι που να ξεχωρίζουν το σημείο όπου ο Ιωάννης έβαζε το κεφάλι του για να κοιμηθεί αλλά και το σημείο που έβαζε το χέρι του για να ανασηκώσει το κορμί του καθώς την αποκάλυψη την έγραψε σε ηλικία 95 ετών. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση μπαίνοντας στο χώρο, είναι το πώς μέσα σε μία σκιερή πέτρινη σπηλιά που με το ζόρι μπαίνει φως, ένας άνθρωπος μπόρεσε να βιώσει τέτοιο άνοιγμα μυαλού που έγραψε την αποκάλυψη. Δίπλα στο σπήλαιο υπάρχει ένα θρησκευτικό μουσείο με εξαιρετικά καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά ιερατικά βιβλία και εικόνες καθώς και το μοναστήρι του Ιωάννη του Θεολόγου από όπου μπορείς να αγοράσεις μύρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην Πάτμο ακόμη και αν την επισκεφθείς ως πιστός Χριστιανός, σίγουρα θα πλησιάσεις το Θεό λίγο παραπάνω.
Αφού τελείωσα την περιήγησή μου στη χώρα, κατευθύνθηκα στη Σκάλα για να δω ξανά την παράσταση μου στο θέατρο και να επισκεφθώ το μαγαζί του Σπύρου και της γυναίκας του όπου αγόρασα υπέροχα κεραμικά και σουβενίρ για τη Θεσσαλονίκη.
Η Πάτμος μου έδωσε περισσότερα από αυτά που περίμενα και μετά από ένα Σαββατοκύριακο θάλασσας, μνημείων, γεύσεων αλλά κυρίως ανθρώπων έφυγα πιο γεμάτη από ότι ήλπιζα. Θυμήθηκα στο νησί αυτό ένα πράγμα που ήξερα πολύ καλά ως παιδί αλλά στην ενήλικη ζωή είχε λίγο πολύ φθίνει ως αντίληψη μέσα μου. Θυμήθηκα εκ νέου την αξία των συνδέσεων και τη δύναμη που μπορεί να έχει το αποτύπωμα της δικής μας μικρής πεπερασμένης ύπαρξης στις ζωές των άλλων ανθρώπων ακόμη και στις φευγαλέες διασταυρώσεις των διακλαδώσεων που παίρνει το σταυροδρόμι μας.
