Και κάπως έτσι, οι «Σέρρες» ολοκλήρωσαν τον δεύτερο κύκλο τους. Με ένα φινάλε που ήθελε να είναι κάθαρση, αλλά έμοιαζε περισσότερο με σχολική γιορτή για την “Αποδοχή και τη Διαφορετικότητα”. Ο Γιώργος Καπουτζίδης, πάντα ευγενής και ευαισθητοποιημένος, προσπάθησε να γίνει ο ποιμένας της προόδου, ο τηλεοπτικός καθοδηγητής μας στο μονοπάτι της “woke φώτισης”.
Μόνο που, όπως όλα τα ξενόφερτα, κι αυτή η φώτιση μας ήρθε με καθυστέρηση. Γιατί, βλέπετε, εδώ στην Ελλάδα, η woke μόδα μάς έφτασε κάπως ξεθωριασμένη, σαν μπλουζάκι που έχει περάσει πολλές πλύσεις. Δεν την καταλαβαίνουμε, αλλά θεωρούμε ότι «πρέπει» να την υιοθετήσουμε. Και ο Καπουτζίδης είπε να μας δείξει πώς γίνεται.
Το σήριαλ αυτό διαφημίστηκε πως ήρθε για να μας μάθει να ζούμε καλύτερα. Να αγαπάμε τον διπλανό μας, να γίνουμε προοδευτικοί, να κοιτάξουμε μπροστά. Ένας ύμνος στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, στην αποδοχή της διαφορετικότητας, στη μάχη ενάντια στα στερεότυπα. Ή, τουλάχιστον, έτσι ήθελε να είναι. Στην πραγματικότητα, όμως, η τηλεοπτική σειρά «Σέρρες» δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα ίδια τα στερεότυπα που πολεμά. Λες και προσπαθούσε να μας το χώσει στο λαιμό σαν κατηχητικό προόδου. Άλλο θέλεις να εμπνεύσεις κι άλλο να νουθετείς με το ζόρι.
Ας ξεκινήσουμε με τη θεία Σταματίνα. Ο πρώτος ιντερσέξ χαρακτήρας στην ελληνική τηλεόραση, μας λένε με περηφάνια. Και τι βλέπουμε; Μια θεούσα κουτσομπόλα, μικροπρεπής και ύπουλη, που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό της. Έναν χαρακτήρα που μοιάζει να έχει βγει από παλιό ελληνικό σίριαλ, με τα κλασικά «κουσούρια» που αποδίδονται σε όσους πηγαίνουν στην εκκλησία. Γιατί, φυσικά, όποιος έχει σχέση με τον Θεό, είναι στενόμυαλος, υποκριτικά κακός, και συνωμοτικός. Το μήνυμα είναι σαφές: Η θρησκεία δεν έχει θέση στην προοδευτική κοινωνία. Γιατί, βλέπεις, στην ελληνική τηλεόραση, η “θρησκευόμενη” γυναίκα πρέπει πάντα να είναι κακόβουλη. Η σειρά δεν άγγιξε την προκατάληψη. Την ανακύκλωσε με πιο “προοδευτική” αισθητική.
Το ίδιο και οι κυρίες της ενορίας. Φτιαγμένες σαν από χαρτόνι, βγαλμένες από φάρσα. Ταγέρ, κομποσκοίνια, φόβος για το “άλλο”. Ένα πανηγύρι υπερβολής που δεν ανοίγει συζήτηση. Απλώς τη σφραγίζει με ειρωνεία. Για να γεφυρώσεις, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις. Κι εδώ δεν είδαμε κατανόηση, μόνο διδακτισμό.
Κι ύστερα, ο πρωταγωνιστής. Ένας νέος που διεκδικεί τη ζωή του, το δικαίωμα στον έρωτα, την αποδοχή του. Ωραία ιστορία μέχρι που μετατρέπεται σε παραμύθι. Γιατί, στο δια ταύτα, ο ήρωας δεν μένει να χτίσει τη ζωή του. Παίρνει το αεροπλάνο για να γυρίσει τον κόσμο με τον σύντροφο του. Μια υπέροχη ουτοπία, που όμως μοιάζει με άρνηση της πραγματικότητας. Στην επαρχία δεν “φεύγεις” τόσο εύκολα ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά. Συγγνώμη, αλλά πόσοι νέοι, ομοφυλόφιλοι ή μη, έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν και να γίνουν κοσμογυρισμένοι; Αυτό αποτελεί πρόταση ζωής; Είναι αυτό το σενάριο που αγγίζει την πραγματικότητα του μέσου Έλληνα; Ή μήπως είναι απλώς μια όμορφη φαντασίωση για να νιώσουμε λίγο καλύτερα για τον κόσμο μας;
Κι εκεί που περιμένεις η σειρά να γίνει καθρέφτης της κοινωνίας, γίνεται βιτρίνα. Οι gay ήρωες είναι άψογοι, λαμπεροί, ευγενείς. Οι “άλλοι”, στενόμυαλοι, χοντροκομμένοι, σκοτεινοί. Ένας κόσμος διχοτομημένος σαν να έγραψαν τη σκαλέτα με χάρακα. Και το δράμα; Ανύπαρκτο. Γιατί χωρίς σκιές, δεν υπάρχει φως.
Το κοινό δεν ενθουσιάστηκε. Το τελευταίο επεισόδιο πέρασε ήσυχα. Σχεδόν διακριτικά. Δεν κατάφερε να αγγίξει διψήφια ποσοστά τηλεθέασης. Όχι επειδή οι θεατές είναι συντηρητικοί, αλλά γιατί αναζητούν αλήθεια, όχι επιτήδευση. Η τηλεόραση δεν χρειάζεται προκηρύξεις. Θέλει ιστορίες που να μυρίζουν ζωή, όχι παρουσιάσεις για την ενσυναίσθηση.
Μια σειρά ήταν. Δεν πειράζει, όλα καλά. Ο Καπουτζίδης είναι ταλαντούχος, και σίγουρα θα επιστρέψει με κάτι νέο. Προς το παρόν, η προσπάθειά του να μας «εκπαιδεύσει» μέσα από την τηλεοπτική αυτή πρόταση δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα ίδια τα στερεότυπα που κατηγορεί. Η «Σέρρες» ήθελαν να είναι μια επανάσταση. Ήταν, όμως, μια ωραιοποιημένη φαντασίωση. Έγιναν καθρέφτης της ίδιας τους της φιλοδοξίας: Όμορφος, γυαλιστερός και εντελώς επίπεδος.
Όταν πας να νικήσεις τα στερεότυπα με άλλα στερεότυπα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεις μέρος του προβλήματος.
Γιατί οι επαναστάσεις δεν γίνονται με χαμόγελα και αεροπορικά εισιτήρια.
Γίνονται με ρίζες.
Κι αυτές δεν φυτρώνουν με σενάριο.
