Ο Διονύσης Σαββόπουλος ολοκλήρωσε τις τελευταίες συναυλίες της ζωής του στις 14 και 21 Ιουνίου, στη Μαλακάσα και στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του Rockwave Festival, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στο κοινό του.
Στην εμβληματική εκτέλεση του «Hallelujah» του Λέοναρντ Κοέν, με τους ελληνικούς στίχους που ο ίδιος είχε μεταφράσει και διασκευάσει, έκανε μια βαθιά προσωπική εξομολόγηση: παραδέχτηκε ότι, ακόμη και αν δεν τα κατάφερνε πλήρως ή αμφέβαλε, ποτέ δεν εξαπάτησε το κοινό· όλα τα τραγούδησε με την αλήθεια της ψυχής του.
Η φράση «εγώ θέλω να σταθώ εδώ στου τραγουδιού το ιερό μη έχοντας άλλο τη φωνή μου, από το αλληλούια» αποτυπώνει τη βαθιά του αφοσίωση στη μουσική και την ειλικρίνεια που χαρακτήριζε τον καλλιτέχνη.
Ο γιος του, Κορνήλιος, μοιράστηκε δημόσια στιγμές από τις πρόβες και τις συναυλίες, ευχαριστώντας τον κόσμο για την αγάπη του.
Υπογράμμισε πως ο Σαββόπουλος το τελευταίο διάστημα ήταν ευχαριστημένος, γεμάτος αγάπη, γενναιοδωρία και ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έζησε και τους ανθρώπους γύρω του. Στα βίντεο από την τελευταία του παράσταση φαίνεται ήρεμος αλλά και συγκινημένος, ίσως συνειδητοποιώντας, βαθιά μέσα του, ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του εμφάνιση ζωντανά.
Λίγους μήνες νωρίτερα, όταν ανακοινώθηκαν οι συναυλίες, είχε εκφράσει με το χαρακτηριστικό του χιούμορ τον ενθουσιασμό του: «Έπρεπε να γίνω 80 ετών για να με φωνάξουν στο Rockwave. Γέρος για ροκ, αλλά για τον θάνατο μικρό παιδάκι ακόμα».
Η επιλογή του να ολοκληρώσει τη μουσική του διαδρομή σε ένα μεγάλο ροκ φεστιβάλ μοιάζει σχεδόν καρμική, καθώς ο Σαββόπουλος υπήρξε πάντα ροκ, όχι μόνο στη μουσική του αλλά και στον τρόπο που ζούσε, με πάθος, ειλικρίνεια και αγάπη για τη ζωή.
Ο Σαββόπουλος αφήνει πίσω του μια κληρονομιά ατόφιας καλλιτεχνικής αυθεντικότητας, δείχνοντας ότι η μουσική μπορεί να γίνει όχημα για αλήθειες που αγγίζουν βαθιά την ψυχή.
