Γράφει ο Τέρενς Κουίκ
Σήμερα αποχαιρετούμε το Νιόνιο. Γράφτηκαν πολλά αν και είναι πολύ λίγα για το συγκεκριμένο άνθρωπο και καλλιτέχνη. Το δάκρυ μέσα από αυτό το άρθρο, πέρα για πέρα αληθινό. Μαζί του μεγάλωσε η δική μου η γενιά. Μας ανέβασε πάνω σε ένα «Φορτηγό» στα φοιτητικά μας χρόνια και μας συντροφεύει μέχρι σήμερα, τα πολύ ώριμα. Στην ίδια πόλη γεννηθήκαμε. Την Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε ανοίξει το σπίτι του με τα πολλά ρολόγια στους τοίχους του, (μιλάμε για μια απίστευτη συλλογή με εκκρεμή ρολόγια και κούκους και ήχους) και με τίμησε με την φιλία του, ήταν εκείνος που τον έβγαλε με το αλάνθαστο αισθητήριο του στην δισκογραφία και μετά στην ίδια μας την ζωή. Ο Αλέκος Πατσιφάς. Ιδρυτής της εταιρείας «Lyra» (1964) και εκδότης, συνιδρυτής του οίκου «Ίκαρος» (1943) μαζί με το Μάριο Πλωρίτη και το Νίκο Καρύδη.
Αν με ρωτούσε κάποιος ποιό τραγούδι του ή μάλλον πια δημιουργία του μου άρεσε και μου αρέσει περισσότερο, θα σας έλεγα ο «Μπάλλος». Ανατριχίλα με την ενορχήστρωση. Τα κρουστά. Την γκάιντα. Ενωμένα αριστουργήματα μέσα σε 16 λεπτά βινυλίου. Δεν τον είχε τυχαία ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις στην δική του ατζέντα των κορυφαίων προτιμήσεων των Ελλήνων τραγουδοποιών.
Ούτε είναι τυχαίο ότι ο τεράστιος Βαγγέλης Παπαθανασίου σε εκείνη την εκπληκτική γιορτή έναρξης των πανευρωπαϊκών αγώνων στα τέλη της δεκαετίας του 90, επέλεξε το Διονύση Σαββόπουλο. Καλλιμάρμαρο. Βαγγέλης. Μονσεράτ Καμπαγιέ. Διονύσης Σαββόπουλος. «Ας κρατήσουν οι χοροί». Βρείτε το στο YouTube και θα καταλάβετε…
Τον γνώρισα από κοντά; Δεν κάναμε παρέα, αλλά όποτε συναντιόμασταν βρίσκαμε πολλά πράγματα να πούμε. Είχαμε κάνει και μία καταπληκτική τηλεοπτική εκπομπή. «Μαζί την Κυριακή». Οι άσβηστες εποχές του ΑΝΤ1 και του πραγματικού ιδρυτή της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης Μίνου Κυριακού. Αριστερός εκείνος, Καραμανλικός εγώ. Ενδιαφέροντες διάλογοι. Και αυτό που έβγαινε συμπερασματικά, είναι ότι αγαπούσε παθολογικά την πατρίδα μας. Και στα δικά του ώριμα χρόνια, είχε πολύ δυνατά μέσα του την πολιτική λογική της ενότητας. Ποτέ ακραίος, φυσικά. Τον άκουγα πάντα με πολύ ενδιαφέρον. Μάλιστα, το εντυπωσιακό ήταν, ότι περνούσε από κρισάρα τα πρόσωπα που αποδεχόταν και απέρριπτε. Σε πολιτικά πρόσωπα αναφέρομαι, όλης της δημοκρατικής παλέτας. Για τους υπόλοιπους δεν μιλούσε. Απλά τους αγνοούσε. Τους γύρναγε την πλάτη. Τελευταία φορά που τον είδα σε μια πανέμορφη μπουάτ, καθόμασταν σε διπλανά τραπέζια με τον τότε υπουργό Γιώργο Σουφλιά. Ο κολλητός μου φίλος Μιλτιάδης Έβερτ τον λάτρευε. Ο Διονύσης Σαββόπουλος αγαπιόταν και από δεξιούς και από αριστερούς και από κεντρώους/σοσιαλιστές. Τα τραγούδια του στα χείλη όλων. Και πολλά από αυτά, αν διαβάσει κάποιος με προσοχή τους στίχους, με πολλά και πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Που αφορούν όλους μας.
Πάντως όποτε περνώ από εκείνο το δρόμο, πρόποδες του Λυκαβηττού, από την πλευρά του Μεγάρου Μουσικής, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω το διαμέρισμα, το σπίτι του, που είχαμε κάνει εκπομπή. Και θα εξακολουθώ να το κάνω. Τώρα κλείνω το word στο iPad με ό,τι έγραψα. Πατάω YouTube για να ακούσω «Μπάλλο». Γεια σου Νιόνιο αιώνιε
