Η πρωτοβουλία Τραμπ να προτείνει νέο σχέδιο συμφωνίας για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία ανέδειξε – ως παράπλευρη απώλεια (collateral damage το λένε οι Αμερικανοί) – την απαξία των κατ´όνομα ηγετών της γηραιάς κι μη διδασκόμενης ηπείρου. Η Ουάσιγκτον συνομιλεί με την Μόσχα, συνομιλεί με το Κίεβο αλλά ουδόλως ασχολείται με τις αγωνίες της αφασικής Ευρώπης. Το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο, ως απατημένες κόρες, διαμαρτύρονται, αντιπροτείνουν και μυρικάζουν ότι «κι εμείς εδώ είμαστε». Πλην όμως εις ώτα μη ακουόντων. Σπεύδουν στην Γενεύη, όταν ήδη έχει εκδοθεί το κοινό ανακοινωθέν ΗΠΑ-Ουκρανίας και οι αντιπροσωπείες ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Βγάζουν ολοφυρόμενοι δικό τους σχέδιο και η μεν Ουάσιγκτον το αφήνει ασχολίαστο, η δε Μόσχα λέει «δυστυχώς δεν θα πάρουμε».
Στο γεωστρατηγικό γίγνεσθαι οι άνευρες και τρομαγμένες ευρωπαϊκές ηγεσίες προσπαθούν, εδώ και κάποια χρόνια, να αποκτήσουν ένα λόγο ύπαρξης σε όσα συντελούνται χωρίς αυτούς, αλλά φεύ συμπεριφέρονται ως ιλαροτραγικό παρακολούθημα του υπερατλαντικού συμμάχου.
Σήμερα, εγκλωβισμένοι στα εσωτερικά τους αδιέξοδα οι τρεις «Καμπαλέρος» του ευρωπαϊκού ανοικοδομήματος βλέπουν τον εθνικιστικό οδοστρωτήρα να έρχεται καταπάνω τους. Στο Λονδίνο ο γελωτοποιός του Τραμπ σερ Στράρμερ περιμένει πότε οι Εργατικοί θα τον αποκαθηλώσουν και με το όπλο παρά πόδα καιροφυλακτεί ο πανούργος Φάρατζ. Στο Βερολίνο ο ψηλός και αλλοπαρμένος Μερτς ζει τον εφιάλτη ενός ενδεχόμενου πιστωτικού γεγονότος για την μέχρι πρότινος κραταιά Γερμανία, ο θεός φυλάξει. Και το «λαϊκίστικο» AfD να βροντοχτυπάει την πόρτα της Καγκελαρίας. Και ο την δόξαν του Ναπολέοντος ορεγόμενος Μακρόν αντί για το Αούστερλιτς που ονειρεύεται, του έρχεται κατακέφαλα το δικό του Βατερλό, με την λήξη της πολύπαθης θητείας του. Και εκεί περιμένει να τον διαδεχθεί ένας λαμπρός νέος ονόματι Μπαρντελά, προστατευόμενος της μαντάμ Λεπέν.
Από την μεγάλη Ευρώπη των λαών που κάποιοι σημαντικοί σχεδίαζαν, ζούμε την Ευρώπη των μικρών που Κύριος oίδε που θα καταλήξει.
