Σχεδόν δύο χρόνια και 5 πρωθυπουργούς μετά, ο Εμμανουέλα Μακρόν είναι και πάλι στο ίδιο σημείο. Της αναζήτησης πολιτικής λύσης για το χάος που έχει προκληθεί στη Γαλλία και στοιχίζει ακριβά στην οικονομία της χώρας. Ένα πολιτικό αδιέξοδο, για το οποίο χρεώνεται πλέον αποκλειστικά ο ίδιος και αυτός είναι ο λόγος που αυτή η φορά οι συνθήκες είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες.
Ο Γάλλος πρόεδρος, δεν έχει αυτή τη φορά απέναντί του μόνο την αντιπολίτευση και τον κίνδυνο εκλογής της Μαρίν Λεπέν που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά και τους ίδιους τους βουλευτές του κόμματος του.
Οι άλλοτε στενοί συνεργάτες και σύμμαχοι, του γυρίζουν την πλάτη. Άλλωστε η κυβέρνηση Λεκόρνου δεν ανατράπηκε από την αντιπολίτευση, όπως αυτές των προκατόχων του Μισέλ Μπαρνιέ και Φρανσουά Μπαϊρού, αλλά από τους δικούς της ανθρώπους.
Στην ομιλία του το πρωί της Δευτέρας για να εξηγήσει την απόφασή του να παραιτηθεί, ο Λεκόρνου κατηγόρησε την αδιαλλαξία των πολιτικών κομμάτων για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Γαλλία.
«Ήμουν έτοιμος για συμβιβασμό, αλλά κάθε πολιτικό κόμμα ήθελε το άλλο πολιτικό κόμμα να υιοθετήσει ολόκληρο το πρόγραμμά του», είπε, προσθέτοντας ότι «η σύνθεση της κυβέρνησης ξύπνησε ορισμένες κομματικές ορέξεις που δεν είναι άσχετες με τις μελλοντικές προεδρικές εκλογές».
Τρικλοποδιά εκ των έσω
Αυτή ήταν μια ξεκάθαρη αιχμή κατά του Μπρουνό Ρεταϊγιό, του πρόσφατα επαναδιορισμένου υπουργού Εσωτερικών και ηγέτη της κεντροδεξιάς ομάδας, Les Republicains (LR).
Είχαν προηγηθεί οι επικριτικές δηλώσεις του Retailleau για τη σύνθεση της κυβέρνησης Λεκόρνου λέγοντας, ότι «δεν αντικατοπτρίζει την υποσχεθείσα ρήξη» με την οποία ο Lecornu είχε δεσμευτεί για να υλοποιήσει τις κυβερνητικές του δεσμεύσεις.
Το LR και οι 49 βουλευτές του ήταν μέρος της λεγόμενης «κοινής βάσης» που συνεργάζονταν με την κεντρώα συμμαχία του Macron. Κρίσιμα όμως υπουργεία στο νέο υπουργικό συμβούλιο δόθηκαν σε πολιτικούς που αρχικά βρίσκονταν στις τάξεις του LR – συμπεριλαμβανομένου του Bruno Le Maire, του πρώην υπουργού Οικονομικών που διορίστηκε υπουργός Άμυνας, – και αυτό αναστάτωσε το κόμμα.
Όπως σχολιάζουν γάλλοι αναλυτές, «είναι αρκετά ειρωνικό το γεγονός ότι ένα κόμμα που του αρέσει να παρουσιάζεται ως το κόμμα ευθύνης, ιδίως όσον αφορά τα δημόσια οικονομικά, πυροδότησε την τελευταία γαλλική πολιτική κρίση. Αλλά η αποστασιοποίηση του LR από την κυβέρνηση άφησε τον Lecornu χωρίς περιθώρια ελιγμών».
Με τον Μακρόν να αρνείται τις πρόωρες προεδρικές εκλογές, επιμένοντας ότι θα διεξαχθούν κανονικά το 2027, η εικόνα φαίνεται να αλλάζει ριζικά καθώς ο Μακρόν, μετά από δύο θητείες, δεν μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος το 2027.
Η δημοτικότητά του άλλωστε είναι στο ναδίρ και οι σύμμαχοί του αρχίζουν να απομακρύνονται και η τελευταία κίνηση του LR θα μπορούσε να είναι μια ακόμη ένδειξη ότι οδεύει σε μια ευρύτερη πολιτική αναδιάρθρωση ενόψει των εκλογών.
Στρέφονται οι Γάλλοι στα άκρα;
Η ακροδεξιά με επικεφαλής τον Τζόρνταν Μπαρντέλλα και τη Μαρίν Λεπέν ζητούν επίμονα εκλογές, καθώς οι δημοσκοπήσεις τους δείχνουν να προηγούνται με 30 έως 35% των ψήφων.
Όμως, η πολιτική κατάσταση είναι ρευστή, κι αυτό αποδείχθηκε πέρυσι, όταν ο συνασπισμός της αριστερά, των πρασίνων και των σοσιαλιστών κέρδισε την ακροδεξιά της Λεπέν για να καταρρεύσει στη συνέχεια.
Αν και διάλυση της Εθνοσυνέλευσης θα ήταν πράγματι η μόνη λογική δημοκρατική επιλογή στην τρέχουσα κατάσταση, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα αποφέρει κάποια σαφέστερη πλειοψηφία.
Και όπως έχει δείξει η σύντομη πολιτική ιστορία, οι Γάλλοι νομοθέτες δεν είναι έτοιμοι για μεγάλους κυβερνητικούς συνασπισμούς όπως στη Γερμανία ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οπότε, το πολιτικό αδιέξοδο αυτή τη φορά ξεσκεπάζει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα Δημοκρατίας στη Γαλλία με βασικό ερώτημα: «Που θέλουν τελικά οι Γάλλοι να στραφούν».
