Τα σημάδια της γήρανσης, κόπωσης και αντοχής των διανοητικών κυττάρων της χώρας μας είναι ορατά σε όλα τα επίπεδα.
Δεν αποκαλύπτονται γιατί επιβιώνουν σε εμφανή διαπλοκή με την ανελέητη στασιμότητα της ιστορίας μας.
Οι εντάξεις στο σύστημα ατόμων και αξιών με ειδικό βάρος, στις τελευταίες δεκαετίες, δεν επιβεβαίωσαν καμία ποιοτική εξέλιξη της πνευματικής πορείας μας.
Το «καλωσόρισμα» τους έγινε για να επιβεβαιωθεί η απορρόφηση τους από το αδυσώπητο πλέγμα μιας εξουσίας που δεν επιτρέπει την «ανεξέλεγκτη» ανάπτυξη
Πλέγμα που θωπεύει για να ελέγξει και όχι για να ελεγχθεί.
Να βρει στηρίγματα και να εμπλουτίσει τη μαραμένη και μίζερη επίδοση του συνολικού συστήματος.
Στην ουσία η ανάγκη να εξασφαλισθεί η περιβόητη ανάπτυξη έγινε σύμφωνα με τα πρότυπα ενός δήθεν πλουραλιστικού μιμητισμού που διαχέει την ανικανότητα και την προσωρινή, πλαδαρή πραγματικότητα των ψεύτικων «οραμάτων» και του βολέματος των ημέτερων.
Έτσι η χώρα παρακμάζει ακουμπώντας στα «μυαλά» της πιο σπουδασμένης, υποτίθεται, γενιάς των τελευταίων 200 χρόνων.
Είναι εμφανές ότι κάτι δεν γίνεται σωστά στο βασίλειο του πνεύματος και της μόρφωσης.
Στις τάξεις των «νεωτεριστών» και όσων υποτίθεται έχουν προοδευτικές αντιλήψεις όλα είναι σε μια ακραία αντιφατική πορεία.
«Να μην είσαι τολμηρός, να μην είσαι διαφορετικός, να είσαι πρακτικός, να είσαι οτιδήποτε επιβεβαιώσει την ακεραιότητα του ατομικού σου σκοπού δίπλα σε όσους βάζουν τη σιγουριά ως πρώτο κανόνα του παιχνιδιού».
Το σύνολο των αρχαίων κλασικών μας συγγραφέων θα ανησυχούσε βάσιμα τόσο για το επίπεδο της πλειοψηφίας των etablis σύγχρονων νεοελλήνων διανοουμένων όσο και για τον αποκλεισμό, κατά βούληση, των δήθεν «αιρετικών» και «ακραίων».