Η Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου είναι πανέτοιμη να υποδεχθεί το κοινό. Μόλις το επιτρέψουν τα επιδημιολογικά δεδομένα, θα ανοίξουν όλα τα μουσεία και η Εθνική Πινακοθήκη, η οποία παρουσιάζει 1.000 μοναδικά έργα της μόνιμης συλλογής της -ορισμένα για πρώτη φορά- αλλά και την περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της», αναφέρει σε ανακοίνωση το ΥΠΠΟΑ.
«Τότε το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει την πλήρη έκθεση της μόνιμης συλλογής της Εθνικής Πινακοθήκης. Να επισκεφθεί τον πρώτο όροφο -που εικόνες της είδε στην τηλεόραση- αλλά και τον δεύτερο όροφο, στον οποίο παρουσιάζονται έργα της περιόδου του μεσοπολέμου.
Με πρότυπο τα γαλλικά μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα, ο Παρθένης, ο Μαλέας, ο Νικόλαος Λύτρας και λίγο αργότερα ο Παπαλουκάς, θα επιχειρήσουν και τελικά θα βρουν ένα χρωματικό ιδεόγραμμα του ελληνικού φωτός. Θα αναγνωρίσουν και τις επιρροές που δέχθηκαν οι πρώτοι Έλληνες μοντερνιστές, της Γενιάς του ΄30 (Παρθένης, Παπαλουκάς, Τσαρούχης, Μόραλης κ.ά), που συνδέονται με την εισαγωγή των πρωτοποριακών ρευμάτων στην Ελλάδα και τη συνειδητή προσπάθειά τους να τους αποδώσουν ελληνική ιθαγένεια.
Οι επισκέπτες θα περιηγηθούν στην εντυπωσιακή αίθουσα αφιερωμένη στα έργα του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, στα ζωγραφικά τοπία του, τις νεκρές φύσεις τις οποίες αποδίδει με έντονο μετακυβιστικό ύφος, με φως και χρώμα ελληνικό. Και φυσικά στα έργα του Μικρασιάτη Φώτη Κόντογλου, ο οποίος αναζήτησε τις πηγές της έμπνευσης του στο Βυζάντιο και στην ανατολική παράδοση, απορρίπτοντας κάθε επαφή με τη δυτική τέχνη. Η προσωπικότητα και οι ιδέες του θα επηρεάσουν πολλούς καλλιτέχνες της Γενιάς του ’30.
Όπως τόνισε μεταξύ άλλων η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη στην ομιλία της, «η Εθνική Πινακοθήκη είναι το θησαυροφυλάκιο της ελληνικής τέχνης του 19ου και του 20ου αιώνα, άρρηκτα δεμένης με την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και τις προσδοκίες του ελληνικού κράτους από το 1830. Στα έργα των μεγάλων Eλλήνων ζωγράφων αναγνωρίζουμε την επίδραση των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής τους, τα οποία οι Έλληνες δημιουργοί σπούδασαν και αφομοίωσαν, και εν τέλει τα απέδωσαν με τον δικό τους αμαλγαματικό τρόπο με εμφανείς τις ρίζες της ελληνικότητας τους».
