Το καλοκαίρι έχει αρχίσει πλέον να περνάει στη σφαίρα των αναμνήσεων. Ένα καλοκαίρι περίεργο και διαφορετικό που πέρασε μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να το καταλάβουμε. Ένα καλοκαίρι το οποίο διαδέχτηκε μια άνοιξη πρωτόγνωρη. Μια άνοιξη σχεδόν ανύπαρκτη που ζήσαμε κλεφτά και δειλά μέσα από τα σπίτια μας και μέσα από διαλείμματα σωματικής άσκησης, αφού πρώτα είχαμε πάρει “άδεια” για να βγούμε έξω από το πολυπόθητο 13033. Κανένα σημάδι στην αρχή του έτους δεν μπορούσε να μας προειδοποιήσει για το τι θα επακολουθούσε.
Και τώρα μπροστά μας αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα δειλά το φθινόπωρο. Και όλοι έχουμε την ίδια απορία. Και τώρα τί; Γιατί ένα είναι σίγουρο, ότι το φθινόπωρο του 2020 θα είναι όσο περίεργοι ήταν και οι προηγούμενοι μήνες του θρασύτατου αυτού έτους που μας έκλεψε τη ζωή μας. Και καθώς περιμένουμε με αγωνία την εξέλιξη των επόμενων μηνών, τελικά τι έχει αλλάξει; Τι μάθαμε; Τι μας έμεινε;
Τους τελευταίους μήνες ζήσαμε και ζούμε καταστάσεις καινούργιες και πρωτάκουστες. Ζήσαμε έναν ολόκληρο πλανήτη “κλεισμένο″ και ακυρωμένο. Δρόμους φοβιστικά άδειους και μαγαζιά με λουκέτο. Οι φράσεις “Μένουμε σπίτι” και “Μένουμε ασφαλείς” έγιναν μέρος την καθημερινότητας μας. Της νέας καθημερινότητας, γιατί την κανονικότητα που ξέραμε την στερηθήκαμε απότομα και απροειδοποίητα. Η μάσκα έγινε το καινούργιο αξεσουάρ της ζωής μας την οποία αυτόματα πλέον φοράμε. Σε κλειστούς χώρους βασιζόμαστε πλέον μόνο στα μάτια για να “διαβάσουμε” τον άλλον και τα συναισθήματα του. Μια απρόσωπη κοινωνία με γνώμωνα τα μάτια.
Οι γάμοι και τα βαφτίσια γίνονται με περιορισμένο αριθμό καλεσμένων ενώ τα πανηγύρια απαγορεύτηκαν. Η “αγκωνιά” είναι ο καινούργιος χαιρετισμός ενώ η φράση ατομική ευθύνη μας κοιτάζει προειδοποιητικά. Πολλές επαγγελματικές εργασίες διεξάγονται πλέον από το σπίτι, μοναχικά και μεμονωμένα στη θέση της ομαδικής εργασίας. Στα σχολεία βλέπουμε πλέον εικόνες μαθητών με μάσκες και τάξεων οι οποίες δεν θα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους στα διαλείμματα.
Με την επικοινωνία, την ομαδικότητα και την ανθρώπινη επαφή να έχουν δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα του κορονοϊού όσον αφορά τις κοινωνικές σχέσεις, κοιτάζουμε δειλά μπροστά μας ένα μέλλον αβέβαιο και τα όνειρα μας έχουν μπει σε stand by mode, σε κατάσταση αναμονής. Περιμένουμε με αγωνία την έγκριση ενός αποτελεσματικού εμβολίου, το οποίο θα υπόσχεται να επανεκκινήσει τις ζωές μας. Καταλάβαμε και εκτιμήσαμε την σημασία των ερευνητών οι οποίοι καθημερινά και σιωπηλά δίνουν την δική τους μάχη για να μας σώσουν. Σε όλους τους τομείς της υγείας.
Μπορεί ο κορονοιός να μας στέρησε πολλά, με την μεγαλύτερη απώλεια αυτή των συνανθρώπων μας που έχασαν και συνεχίζουν δυστυχώς να χάνουν την πιο σημαντική μάχη, όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας στερήσει την ελπίδα. Μπορεί τα όνειρα μας να έχουν μπει σε κατάσταση αναμονής, δεν έχουν όμως ακυρωθεί. Μην το ξεχνάμε αυτό. Μπορεί η οικονομία να λυγίζει αλλά η ιστορία μας έχει δείξει ότι τα πάντα στη ζωή είναι κύκλος και καλύτερες μέρες θα έρθουν. Μπορεί να νιώθουμε ότι η ζωή μας έχει αλλάξει, και έχει αλλάξει, όμως θέλω να πιστεύω ότι είναι προσωρινό. Και τουλάχιστον όταν γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα που ξέραμε, θα είναι καλύτερη και πιο όμορφη. Ακούγομαι πολύ αισιόδοξη; Ίσως. Μόνο έτσι όμως μπορούμε να επιβιώσουμε μια τέτοια αφύσικη κατάσταση. Ο στόχος πρέπει να είναι η ελπίδα και πάνω από όλα η ζωή. Γιατί μόνο έτσι κάτι καλό θα βγει μέσα από αυτή την ιστορία.