Η ΔΕΘ 2025 στήνει το σκηνικό των εξαγγελιών με συνταξιούχους και εργαζόμενους στο επίκεντρο. Επιχειρεί να μοιράσει «ανάσες» μέσα από επιδόματα, αυξήσεις και φοροελαφρύνσεις. Όμως, πίσω από τις μεγάλες κουβέντες και τους αριθμούς, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Πρόκειται για πραγματική ανακούφιση ή για μια ακόμη δόση πολιτικού καλλωπισμού σε μια κοινωνία που ασφυκτιά;
Το «καλάθι» των μέτρων για τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους περιλαμβάνει:
- Μόνιμο επίδομα 250 € για περίπου 1,1 εκατ. χαμηλοσυνταξιούχους, με πιθανότητα αύξησης στα 300 € και διεύρυνση δικαιούχων. Η πρώτη καταβολή το Νοέμβριο 2025.
- Κατάργηση ή περιορισμός της προσωπικής διαφοράς, ώστε περίπου 650.000 συνταξιούχοι να δουν για πρώτη φορά πραγματικές αυξήσεις.
- Αύξηση συντάξεων κατά 2,4% από 1/1/2026, που θα επιχειρήσει να καλύψει μέρος του πληθωρισμού.
- Νέος κατώτατος μισθός: από €880 σήμερα στα €920 τον Απρίλιο 2026, με στόχο τα €950 έως το 2027.
- Μείωση ασφαλιστικών εισφορών κατά 0,5 μονάδα για εργοδότες, με προοπτική νέας μείωσης 1%.
- Ενίσχυση συλλογικών συμβάσεων, ώστε να επεκταθεί η κάλυψη που σήμερα μένει κάτω από 40% στον ιδιωτικό τομέα.
“Σκιές”… πίσω από τα νούμερα
Το επίδομα για τους χαμηλοσυνταξιούχους είναι χρήσιμο, αλλά περιορισμένο. Μιλάμε για λιγότερα από 20 € τον μήνα. Όταν η ακρίβεια «ροκανίζει» συντάξεις, ένα τέτοιο ποσό δεν αλλάζει την καθημερινότητα. Περισσότερο μοιάζει με πολιτικό μήνυμα παρά με κοινωνική πολιτική.
Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν εδώ και χρόνια πραγματική αύξηση. Η προσωπική διαφορά λειτουργεί σαν φίλτρο που εξαφανίζει κάθε όφελος. Η σταδιακή κατάργησή της είναι σωστή, αλλά γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να γίνει;
Με τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και στην ενέργεια να ανεβαίνουν με ρυθμό 3% ή και περισσότερο, η αύξηση 2,4% στις συντάξεις απλώς αναπαράγει τη φτωχοποίηση. Οι συνταξιούχοι συνεχίζουν να χάνουν αγοραστική δύναμη.
Τα 40 € αύξηση (από τα €880 στα €920) ακούγονται ελάχιστα μπροστά στο κόστος ζωής. Ο πληθωρισμός «τρώει» το όφελος πριν καν το δουν οι εργαζόμενοι στο πορτοφόλι τους.
Με λιγότερο από 40% κάλυψη, η αγορά εργασίας παραμένει εκτεθειμένη σε εργοδοτική αυθαιρεσία. Αν δεν υπάρξει ουσιαστική ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων, καμία αύξηση δεν θα έχει διάρκεια.
Το ζητούμενο δεν είναι πώς τα μέτρα που θα ανακοινωθούν στη ΔΕΘ θα δώσουν μια πρόσκαιρη ανακούφιση, αλλά πώς θα λύσουν τα βαθύτερα προβλήματα σε βάθος και μόνιμα. Μέχρι τότε, οι συνταξιούχοι παραμένουν εγκλωβισμένοι σε χαμηλές αποδοχές που δεν καλύπτουν βασικές ανάγκες. Οι εργαζόμενοι βλέπουν μισθούς που υπολείπονται του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ενώ η ακρίβεια καταπίνει κάθε αύξηση. Η αγορά εργασίας ζητά πρόσθετα μέτρα θωράκισης.
Όσο η οικονομική πολιτική περιορίζεται σε επιδόματα και συμβολικές αυξήσεις, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να ζουν με το βάρος μιας κρίσης που δεν τελειώνει ποτέ.
Χρειάζεται πολιτική που θα ξαναδώσει πραγματική αξία στον μισθό και τη σύνταξη.
