Ω, ποιητές μας

Αντικρατιστές

Με την καθιερωμένη αμφισβήτηση

Ξιφήρεις σε συνάξεις και μπαράκια

Σε ύφους περιοδικά και κόκκινες φυλλάδες

Πόσο λαχταράτε

Ένα μικρο-μεγάλο βραβείο ποίησης

Με όλα τα επακόλουθα

Μιάς δόξας γυάλινης μέσα στην παρεούλα

Κώστας Μαρδάς, Ω, θεσμικοί μας ποιητές!

 *

Μέσα στο γενικευμένο πολιτικοκοινωνικό και ηθικοαξιακό αλαλούμ και τη διεθνή εμπόλεμη κρίση έχει ενδιαφέρον να μελετηθεί η στάση των εγχώριων διανοουμένων, λογοτεχνών και ποιητών.

Οι περισσότεροι σιωπούν [από φόβο ή συμφέρον], άλλοι συνομιλούν μόνο μεταξύ τους περί φιλολογικών ανέμων και υπογείων υδάτων, μερικοί βρίσκουν ευκαιρία να ξανακαταδυθούν στα σκοτεινά βάθη της ψυχής τους[sic] και μόνο λίγοι δηλώνουν «παρόντες κι υποψιασμένοι».

Κατά τη γνώμη μου όποιος νομίζει ότι η Ποίηση είναι ένα πολιτισμικό προσωπικό επίχρισμα [κρυμένου εγωισμού;], όποιος πιστεύει ότι μπορεί να γράφει σε συνθήκες [απο]μίμησης και προσομοίωσης της πραγματικής ζωής, όποιος ισχυρίζεται ότι επειδή κρατάει πένα έγινε αυτοκαθοριζόμενος ποιητής [αφού η ποίηση δεν ορίζεται] [sic], όποιος αυτοθαυμάζεται για την ειδική ευαισθησία του, ως πεφωτισμένου [;],στην αναζήτηση του Εγώ του, όλοι αυτοί ούτε άνθρωποι του πολιτισμού πρέπει να θεωρούνται, ούτε ενεργοί πολίτες.

Είναι [και θέλουν να φέρονται και να φαίνονται ως] «ξένοι», που αυτοβαυκαλίζονται ότι εκφράζουν αυτά που δεν ζουν και δεν συμπάσχουν [ούτε κατανοούν σε βάθος].

Τελικά ξεμείναμε κι από σοφούς κι από μη-ραγισμένους καθρέφτες διανοουμένων.

ΥΓ. Όσοι διατείνονται ότι «η ποίηση διαπράττεται όπως το έγκλημα» [δηλαδή ενστικτωδώς; απερίσκεπτα; τυφλά;συμφεροντολογικά;] καλό θα ήταν να διαβάσουν βασικές αρχές Εγκληματολογίας.

Δεν είναι τα πάντα Χάος στην πραγματική ζωή, ούτε μανιέρα ξεχωριστών ανθρώπων.

ΥΓ2. «Μην πιστεύεις αυτούς που αποστρέφονται τις απλές ιδέες και ιδίως τις απλές απαντήσεις, παριστάνοντας τους σοφούς» [Δ.Πιστικός, Οδός άνω κάτω, μία και αυτή].