Η Παρασκευή είναι η ημέρα έναρξης των Πανελλαδικών εξετάσεων. Το ότι οι Πανελλήνιες είναι η καταληκτική κορύφωση ενός απάνθρωπου συστήματος φαίνεται και από το ότι, όσα χρόνια και αν περάσουν, η ανάμνηση του σφιξίματος στο στομάχι από το βίωμα αυτό παραμένει ζωντανή σα βαμπίρ.
Οι εξετάσεις αυτές είναι μια εμπειρία βίαιης εξώθησης στην ενηλικίωση. Από την εμπειρία αυτή, ωστόσο, μπορείς να τρυγήσεις σημαντικές γνώσεις:
πώς να διατηρείς την αυτοεκτίμησή σου αλώβητη κάτω από απειλητικές για τη διατήρησή της συνθήκες,
πώς να διαχειρίζεσαι το άγχος σου
πώς να κατανικάς τους φόβους σου
πώς να αναμετριέσαι με την απειλή της αποτυχίας και την αβεβαιότητα της επιτυχίας πασχίζοντας να δημιουργήσεις ανάμεσά τους μια συναισθηματική κατάσταση μεσότητας
πώς να επιμένεις σε μια κοπιώδη προσπάθεια
πώς να μαθαίνεις τα όριά σου και πώς να τα υπερβαίνεις
Advertisementπώς να θέτεις στόχους και πώς να αυτοδεσμεύεσαι
πώς να αναβάλεις μια σύντομη, άμεση και βέβαιη ικανοποίηση για χάρη κάποιας άλλης μακροπρόθεσμης και αβέβαιης
πώς να κερδίζεις βήμα βήμα την αυτοδιάθεσή σου μέσα από τη βάσανο της ευθύνης
Advertisementπώς να διερευνάς το τι μπορεί να σημαίνει η αυτοπραγμάτωσή σου.
Σε όλα τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες, μαζί με την ευχή τού να επιτύχουν τους στόχους τους, ας ευχηθούμε όλοι μας -γονείς, εκπαιδευτικοί, συγγενείς και φίλοι, κι ακόμη η κοινωνία όλη- να αγαπήσουν τον αγώνα τους, επειδή ό, τι κερδίσουν από αυτόν θα είναι τρόπαιο δικό τους και όχι παραχώρηση. Και αυτό είναι ένα modus vivendi και όχι, απλώς, μια περιορισμένη χωροχρονικά συνθήκη.
