Πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησες τον εαυτό σου να ανοίξει ένα όνειρο, όπως ανοίγεις ένα παράθυρο μετά από βροχή;
Όχι τα μικρά, βολικά “ίσως κάποτε”, αλλά τα κανονικά, αυτά που μυρίζουν αλλαγή πριν καν τα πλησιάσεις.
Αναρωτήσου : Τι σε κράτησε πίσω; Τι σε έκανε να σκεφτείς ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή;
Αν σκεφτείς ψύχραιμα, τα όνειρα έχουν μια αλήθεια που δεν την παραδέχεται κανείς. Μοιάζουν μ΄ εκείνο το τηλεφώνημα που ξέρεις ότι πρέπει να πάρεις, αλλά κάθε φορά που πας να το σηκώσεις, βρίσκεις κάτι “άλλο” να κάνεις. Ξαφνικά ανακαλύπτεις επείγοντες λόγους να τακτοποιήσεις τα συρτάρια που δεν άνοιγες εδώ και χρόνια. Κι έτσι περνάει ο καιρός χωρίς να συνδέεσαι ποτέ. Όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί φοβάσαι αυτό που θα ακούσεις στην άλλη άκρη της γραμμής: τον εαυτό σου, χωρίς υπεκφυγές.
Κι αναρωτιέμαι: Τι θα έλεγες στον εαυτό σου αν δεν υπήρχε ο φόβος;
Κι όσο το σκέφτομαι, πιστεύω πως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που νιώθουμε πανικό όταν ένα όνειρο αρχίζει να μοιάζει πιθανό. Η αποτυχία είναι εύκολη. Μοιάζει με το στρώμα με μνήμη. Ξέρεις που βουλιάζει, ξέρεις που πιέζει, έχει πάρει το σχήμα του σώματός σου και σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι σου ταιριάζει απόλυτα. Η επιτυχία όμως … εκείνη είναι σαν να σε καλούν ξαφνικά στη σκηνή ενώ εσύ είχες πάει απλώς να δεις την παράσταση. Δεν έχεις προετοιμαστεί. Δεν έχεις δικαιολογίες. Και το χειρότερο; Ξέρεις ότι αν ανέβεις, δεν θα μπορείς πια να υποκριθείς πως “δεν το είχες σκεφτεί”.
Αναρωτήσου: Είσαι έτοιμη να δεις ποια πραγματικά είσαι;
Αυτό ακριβώς φοβάμαστε. Όχι το όνειρο. Το βάθος που μας δίνει η αλήθεια. Γιατί αν το καταφέρουμε, αν δούμε τον εαυτό μας εκεί που κάποτε φανταζόμασταν, τότε τελειώνουν οι πρόχειρες δικαιολογίες. Τελειώνει και το αγαπημένο μας παραμύθι: “Δεν προσπάθησα ποτέ στα σοβαρά”.
Είναι σκληρό αλλά συνάμα και λυτρωτικό. Γιατί κάπου βαθιά το ξέρουμε. Τα όνειρα δεν χάνονται. Τα εγκαταλείπουμε. Και συχνά τα εγκαταλείπουμε όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή δεν αντέχουμε την ιδέα ότι μπορούμε.
Τι σε τρομάζει περισσότερο; Ότι ίσως τα καταφέρεις ή ότι ίσως αποτύχεις ;
Και κάτι ακόμη. Είμαι σίγουρη ότι το υποψιάζεσαι ήδη. Η φράση “είναι αργά”, είναι μια κοινωνικά αποδεκτή δικαιολογία. Είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα στο φόβο. Τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Αν είχαν θα έβλεπες επάνω τους αυτοκόλλητο. Η αλήθεια είναι απλή. Ο μόνος που τους βάζει ημερομηνία λήξης είμαστε εμείς. Και ευτυχώς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να την ξεκολλήσουμε.
Σκέψου : Ποιο όνειρο κρατάς σε αναμονή, μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι;
Παλαιότερα πριν ξεκινήσω τις σπουδές ο δρόμος που περπατούσα έμοιαζε απλώς με έναν ήσυχο περίπατο. Σιγά – σιγά όμως, κάτι μέσα μου άρχισε να ξυπνάει. Σαν μικρά φτερά που ξεδιπλώνονται αργά και μετά ξαφνικά με έκαναν να τρέχω. Δεν ήξερα ακόμη τι ήταν. Μέσα από τη γνώση, τις συζητήσεις, την επαφή, άρχισα να καταλαβαίνω. Αυτό που ακολουθούσα δεν ήταν απλώς μια επιλογή. Ήταν το όνειρο που περίμενα να αναγνωρίσω. Κι εκεί ήρθε η στιγμή της καθαρής αλήθειας. Είπα στον εαυτό μου: “Εδώ ανήκω. Θα το κυνηγήσω”. Δεν ήταν υπερβολικός ενθουσιασμός. Ήταν μια σιωπηλή, σταθερή απόφαση να αφήσω τον εαυτό μου να βρει τη θέση του μέσα στο όνειρο.
Ρώτησα τον εαυτό μου : Τι θα συνέβαινε αν δεν το κυνηγούσα ποτέ;
Κι αυτό θέλω να κρατήσεις. Ο φόβος να ονειρευτούμε δεν είναι απόδειξη αδυναμίας. Είναι ένδειξη ότι το όνειρο έχει σημασία. Κανείς δεν φοβάται κάτι αδιάφορο. Φοβόμαστε ότι μας αφορά βαθιά. Ότι μπορεί να μας αλλάξει. Ότι μπορεί να μας εκθέσει. Τι φοβάσαι ότι θα ανακαλύψεις για τον εαυτό σου;
Και υπάρχει μια παράξενη δύναμη εκεί μέσα. Κάθε φορά που αποφασίζεις να επιστρέψεις στο όνειρο, κάτι αλλάζει γύρω σου. Οι σχέσεις σου, οι συνήθειες, ακόμη και ο τρόπος που περπατάς.
Γιατί δεν είναι απλώς ότι κυνηγάς κάτι καινούργιο. Είναι ότι ξανασυναντάς τον εαυτό σου. Η ζωή φαίνεται να ανοίγει χώρο όταν το κάνεις.
Τι θα συνέβαινε αν του έδινες λίγο περισσότερο χώρο σήμερα;
Δεν χρειάζεται να ξέρεις όλη τη διαδρομή για να ξεκινήσεις. Αρκεί να ξέρεις το επόμενο βήμα. Όχι τον τερματισμό. Αυτό που είναι μπροστά σου τώρα.
Και τότε καταλαβαίνεις κάτι απλό αλλά ισχυρό. Τα όνειρα δεν είναι για τους γενναίους. Είναι για τους ειλικρινείς. Γι’αυτούς που είναι διατεθειμένοι να κοιτάξουν τον εαυτό τους χωρίς φίλτρα και να πουν : “Θέλω κάτι ακόμη”.
Αν σήμερα, αυτή τη στιγμή, νιώθεις ότι μέσα σου υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε ακόμη, κάτι που σε τραβάει μην το κρατήσεις σε απόσταση, μην το αγνοήσεις. Μην το θάψεις κάτω από προγράμματα, υποχρεώσεις ή φόβους.
Το όνειρο δεν είναι απαίτηση. Είναι πρόσκληση. Και δεν λήγει ποτέ. Μόνο περιμένει να πεις το πρώτο μικρό “ναι”.
Αυτό αρκεί για αρχή. Το “ναι”.
Μετά ακολουθείς το δρόμο ή καλύτερα τον φτιάχνεις.
