Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος όπου η Βουλή, το ύψιστο όργανο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, λειτουργεί με την εικόνα άδειων αιθουσών, το καφενείο της μονίμως γεμάτο και οι κυβερνητικοί βουλευτές να ψηφίζουν με επιστολή από τις ταβέρνες που τρώνε.
Δεν μπορεί, ταυτόχρονα, να ζούμε σε ένα κράτος που κάποιοι κουνάνε το δάκτυλο διαμαρτυρόμενοι προς εκείνους που θέτουν ασφάλεια των τρένων και τελικά 57 οικογένειες να κλαίνε νεκρούς.
Δεν μπορεί να ζούμε σε ένα κράτος που κάποιοι μας διαβεβαιώνουν για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού, υπογραμμίζοντας ότι «φέτος η χώρα έχει ενισχύσει σημαντικά τις επιχειρησιακές της δυνατότητες» και μέχρι τη μέση του καλοκαιριού να έχει λαμπαδιάσει η μισή Ελλάδα.
Δεν μπορεί, όμως, να ζούμε σε ένα κράτος που κάποιοι «πυροβολημένοι» μιλάνε για φωτιές που μπαίνουν από «κάποιους» προκειμένου να απλώσουν ανεμογεννήτριες στις «ολόμαυρες ράχες».
Δεν μπορεί να ζούμε σε ένα κράτος όπου η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, υπαγόμενη (με εντός 24ωρου νόμο) σε νεοεκλεγμένο Πρωθυπουργό, «ταπώνει» πολιτικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, χωρίς να δίνει λογαριασμό και χωρίς να καταλογίζονται ευθύνες.
Δεν μπορεί να ζούμε σε ένα κράτος όπου τα καρτέλ διαφόρων επιχειρηματιών κατηγοριών δίνουν ρεσιτάλ, με θεατή την Αρχή Ανταγωνισμού και υποζύγια τους πολίτες που σηκώνουν το βάρος της ακρίβειας.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος όπου κάποιοι ρημάζουν τα πανεπιστημιακά κτήρια και τα έχουν μετατρέψει σε τσιφλίκι τους και το φοιτητικό κίνημα να σφυρίζει αδιάφορα και να μην είναι εκείνο που θα σπεύσει για περιφρούρηση και να απαιτεί λήψη μέτρων.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος όπου αναίσθητοι καταλαμβάνουν θέσεις αναπήρων και βρίζουν όταν τους επιβάλλεται η προβλεπόμενη ποινή.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος που Ρομά έχουν γίνει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση και να μη γίνεται μιά στοιχειώδης προσπάθεια, Πολιτείας, Εκκλησίας, Φορέων, Οργανώσεων, σταδιακής ένταξής τους στο κοινωνικό ιστό.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος όπου Υπηρεσίες, του Δημοσίου Τομέα, Τραπεζών, επιχειρήσεων, δεν υπολογίζει την προχωρημένη τρίτη ηλικία, μη εξειδικευμένη στη ψηφιακή τεχνολογία.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος που δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, σε ένα σημαντικό ποσοστό περιπτώσεων και κυρίως υποθέσεων που αφορούν το πανελλαδικό ενδιαφέρον και την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Δεν μπορεί να ζούμε σε ένα κράτος που κάποιοι «αριστεροκολλημένοι» νομίζουν ότι μπορούν να εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, προσπαθώντας να μπλοκάρουν την είσοδο τουριστών στα νησιά μας.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος που παιδιά είναι παγιδευμένα στη κακή πλευρά του διαδικτύου, συμπεριφέρονται με το μπούλινγκ στη λογική τους και διαπιστώνεται μιά απόσταση από την επίβλεψη των γονέων, απουσία των αρμόδιων Υπουργείων/Φορέων από στοχευμένες δράσεις.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος, όπου ακούς όλο και λιγότερο στις καθημερινές δραστηριότητες των πολιτών λέξεις όπως: Ευχαριστώ και παρακαλώ.
Και το σημαντικότερο: Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα κράτος όπου ο Πρωθυπουργός μονίμως πετάει τη μπάλα των ευθυνών του στην εξέδρα.
Τελικά είμαι βέβαιος ότι σε αυτά τα λίγα που διαβάσατε, θα θέλατε με τις δικές σας εμπειρίες, να προσθέσετε επιπλέον και ένα ατελείωτο κατεβατό για το κράτος που ζούμε. Μπορείτε να αξιοποιήσετε το [email protected]. Οπότε θα επανέλθω με τη δική σας φωνή.
