Η εβδομάδα της ΔΕΘ τελείωσε. Μία διεθνής έκθεση η οποία προσπαθεί να μη χάσει την λάμψη της, η οποία ταυτόχρονα σηματοδοτεί ότι η Θεσσαλονίκη το αξίζει να είναι ένα ισχυρό οικονομικό και εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων.
Είναι όμως και η πασαρέλα των πολιτικών. Θα περάσουν όλοι από τα περίπτερα, θα κάνουν την ομιλία τους και θα δώσουν και από μια συνέντευξη Τύπου. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Η ουσία, όμως, είναι αν από αυτή την άνοδο των 300 (υπουργούς και βουλευτές εννοώ) μαζί με στελέχη και οπαδούς, αφήνουν κάτι κατανοητό και χρήσιμο για τους πολίτες. Εξαγγελίες και υποσχέσεις. Προγράμματα και δώστου προγράμματα. Που τα μισά να βλέπαμε, σίγουρα θα ήμασταν μια άλλη Ελλάδα.
Δεν θα σταθώ σε κάποιες δημοσκοπήσεις που αφορούσαν την ανταπόκριση των κυβερνητικών εξαγγελιών από πλευράς των πολιτών. Όλες διαβάζονται και έτσι κι αλλιώς, ανάλογα ποιός τις παραγγέλνει και ποιός τις δημοσιεύει, προβάλλει και αναλύει. Δεν ακυρώνω όλα τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, αλλά εάν τα μέλη της κυβέρνησης έβγαιναν μια περατζάδα σε σουπερμάρκετ, καταστήματα, καφενεία και οπουδήποτε μπορούν να βρεθούν με κόσμο, δεν νομίζω ότι θα γύριζαν στα γραφεία τους ή στα σπίτια τους περιχαρείς. Είναι τεράστια η απόσταση μεταξύ των κυβερνητικών θελήσεων/προθέσεων και της πραγματικότητας στην οποία ζουν οικογένειες και επιχειρήσεις.
Ταυτόχρονα είναι τραγική και η εικόνα που βγάζει το σκορποχώρι που λέγεται Αντιπολίτευση, απέναντι στο πως βαδίζει αυτός ο τόπος. Δεν είναι να γελάει κανείς με αυτά που ακούστηκαν στη Θεσσαλονίκη από Αρχηγούς που ανέβηκαν για να μιλήσουν. Απλούστατα, γιατί ο κόσμος μία ακόμη φορά αντί να ακούει μία ενωμένη στιβαρή φωνή, άκουγε διάφορα «κακαρίσματα». Λυπάμαι για την σκληρή φρασεολογία μου, αλλά αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα. Με το θέαμα μιας αξιωματικής Αντιπολίτευσης που δεν μπορεί να κάνει δύο βήματα μπροστά και των διαφόρων κομμάτων που ψάχνουν πολιτικό οξυγόνο σε μονοψήφιους αριθμούς.
Καλή εβδομάδα να έχουμε και του χρόνου στην Θεσσαλονίκη. Μια ανάσα, πλέον, από τις επόμενες εθνικές εκλογές, για να ζήσουμε πάλι τα ίδια, αλλά με πιο ανεβασμένα τα πολιτικο-κομματικά ντεσιμπέλ.
