Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Καραμανλής, μιλώντας σε εκδήλωση στην Ξάνθη, περιέγραψε έναν πρωτογενή τομέα σε υπαρξιακή κρίση με εκτίναξη κόστους παραγωγής, κλιματική πίεση, δημογραφική ερήμωση της υπαίθρου. Προειδοποίησε ότι ο αγροτικός κόσμος «δεν θα επιβιώσει χωρίς άμεσο σχέδιο» και ζήτησε η Πολιτεία να είναι «ιδιαίτερα ευαίσθητη και δεκτική απέναντι στους Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφους», να ακούει τη φωνή και την αγωνία τους.
Μία ωρά αργότερα, ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τη σκυτάλη, σε σαφώς πιο συγκρουσιακό τόνο. Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι αντιμετωπίζει το αγροτικό «ως επικοινωνία» και όχι ως ζήτημα κοινωνίας, υποστήριξε ότι όφειλε «να αντισταθεί» στις Βρυξέλλες και όχι «να τα κάνει χειρότερα» και προειδοποίησε πως «χωρίς αγρότες δεν υπάρχει χώρα», μιλώντας ακόμη και για «αφανισμό των παραγωγών».
Το μήνυμα είναι διπλό και ξεκάθαρο: η οργή στα χωράφια είναι γνήσια και δεν αντιμετωπίζεται ούτε με καθυστερήσεις ούτε με τεχνικές επικοινωνιακής διαχείρισης. Ταυτόχρονα, δύο πρώην πρωθυπουργοί της ΝΔ, με ισχυρά ακροατήρια στο κόμμα και στην περιφέρεια, δείχνουν δημόσια προς το Μαξίμου ότι η κυβερνητική γραμμή στο αγροτικό δεν είναι πλέον «εσωκομματικά ανεκτή».
Οι παρεμβάσεις ήρθαν σε χρονικό σημείο που μόνο τυχαίο δεν είναι: την ίδια μέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναλάμβανε, μέσω της εβδομαδιαίας ανάρτησής του, ότι «οι λύσεις έρχονται μέσα από τον διάλογο» και ότι τα μπλόκα δυσκολεύουν την καθημερινότητα όλων, οι αγρότες έκλειναν εθνικές οδούς, κόμβους και ακόμη και την πρόσβαση σε αεροδρόμια, δηλώνοντας αποφασισμένοι να μείνουν στον δρόμο μέχρι να δουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.
Πού οδηγεί, λοιπόν, αυτό το «μέτωπο» Καραμανλή – Σαμαρά; Πολιτικά, αυξάνει θεαματικά την πίεση στο Μέγαρο Μαξίμου να παρουσιάσει άμεσα ένα πιο πειστικό, κοστολογημένο πακέτο για τους αγρότες – όχι άλλο ένα γύρο υποσχέσεων. Όταν δύο πρώην ηγέτες της ίδιας παράταξης υιοθετούν, έστω με διαφορετικό ύφος, τη βασική επιχειρηματολογία των μπλόκων, το πολιτικό κόστος της αδράνειας για την κυβέρνηση μεγαλώνει.
Ταυτόχρονα, όμως, οι ίδιες παρεμβάσεις λειτουργούν αντικειμενικά και ως στήριξη στο ηθικό των αγροτών. Όταν ακούς δύο πρώην πρωθυπουργούς να λένε ότι έχεις δίκιο, ότι κινδυνεύει το μέλλον των παιδιών σου και ότι «χωρίς αγρότες δεν υπάρχει χώρα», είναι πιο εύκολο να πεις «μένω στο μπλόκο, δεν κάνω πίσω».
Το πιθανότερο είναι πως συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αναγκαστεί να αναζητήσει γρήγορα πιο ουσιαστικές λύσεις, αλλά και οι αγρότες, νιώθοντας πλέον την κάλυψη και από το «γαλάζιο» πάλκο, θα γίνουν ακόμη πιο ανυποχώρητοι. Κι εκεί, στο σημείο που η πολιτική πίεση συναντά την κοινωνική οργή, θα κριθεί αν το αγροτικό θα κλείσει με έναν δύσκολο αλλά έντιμο συμβιβασμό ή αν η σύγκρουση θα βαθύνει, με κόστος για όλους.
