Με τους αγρότες ακόμη στο περίμενε, τους αστούς – μικρούς και μεσαίους – να αγωνιούν για τον άρτον τον επιούσιο κάθε τέλος του μήνα, το πολιτικό σκηνικό θυμίζει ένα θέατρο σκιών με πρωταγωνιστές όλους αυτούς που υποτίθεται φροντίζουν για το καλό μας, ενόσω πλησιάζει το τέλος του τρέχοντος έτους, εξόχως βεβαρημένου. Το δε επερχόμενο προοιωνίζεται ωσαύτως θλιβερό, εκτός εάν…
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να συσκοτίζει τα γεγονότα και να προβάλλει μια εικονική πραγματικότητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ένθεν και εκείθεν, κλωθογυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, αδυνατούντα να σφυρηλατήσουν μια πειστική προοπτική κυβερνησιμότητας. Και οι πρώην ταγοί του πολιτικού συστήματος εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν ως «σοφοί γέροντες» να στηλιτεύουν την κυβερνητική ανεπάρκεια και αλαζονεία και μετά επιστρέφουν στα σπίτια τους με ήσυχη την πολιτική τους συνείδηση. Ο Κώστας Καραμανλής αρκείται στην φροντίδα της ΣΕΚΑΠ, ο Αντώνης Σαμαράς, ως σαιξπηρικός ήρως διερωτάται αν πρέπει να κάνει κόμμα ή όχι και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ενδοσκοπεί ως προς αυτόν και τα τυχόν τεκταινόμενα. Ο δε Αλέξης Τσίπρας μετά την Ιθάκη αναζητεί την Τροία για να την κατακτήσει, επικεφαλής ενός προοδευτικού στρατεύματος, ως σύγχρονος Αγαμέμνων, θυσιάζοντας την κόρη του, ονόματι Αριστερά, ως άλλη Ιφιγένεια. Αγαθός ο σκοπός αλλά ασύμβατος για μοναχικούς καβαλάρηδες.
Η ωμή πραγματικότητα επιβάλει για την επιβίωση αυτής της χώρας και αυτού του λαού όχι σκιές και οράματα αλλά πολιτικές έντιμες, ειλικρινείς και αποτελεσματικές για όλους και όχι για κάποιους κολλητούς και παρτάκηδες.
