Από τη στιγμή της παραίτησης του ζεύγους Παπαδημητρίου, ήταν θέμα ωρών ο ανασχηματισμός, παρ’ ότι στο πρόσφατο παρελθόν στον ελληνικό Τύπο πολλές φορές είχε γραφτεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας έτσι κι αλλιώς θα ανακάτευε κατά το δοκούν την τράπουλα. Τελικά και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, οι μικρές αλλαγές στις οποίες ο πρωθυπουργός προχώρησε επ’ουδενί θεωρούνται ανατρεπτικές, ούτε προοιωνίζονται περαιτέρω ”συνταρακτικές” εξελίξεις. Δεν δείχνουν αναγκαστικά ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς γενικές εκλογές, αν και ορισμένοι εκτιμούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας και μια μικρή ομάδα συνεργατών του είναι αυτοί που θα αναλάβουν το βάρος του ορισμού της ημερομηνίας των εκλογών. Οι λοιποί απλώς περιστρέφονται γύρω από το άτομό τους!
Αλλά να που σε έναν μη ανατρεπτικό ανασχηματισμό - να θυμηθούμε τους βροντερές κυβερνητικές αλλαγές του Ανδρέα - υπάρχει πάντα ένα θέμα προς συζήτηση. Η ανάθεση του υφυπουργείου Αμύνης στον Φώτη Κουβέλη και μάλιστα δίπλα στον Πάνο Καμμένο για τον οποίον ο Φώτης στο παρελθόν, και δη το 2012, είχε εκφραστεί με έντονο αρνητισμό, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ενδεχομένως η παρουσία του Φώτη Κουβέλη να εξελιχθεί σε μαξιλάρι ασφαλείας επί εθνικών θεμάτων ανάμεσα στον θερμόαιμο και αυθόρμητο Πάνο και στην με διαπραγματευτική διάθεση κυβέρνηση. Κι αυτό ωστόσο αμφισβητείται γιατί όλα δείχνουν ότι Πάνος Καμμένος και Φώτης Κουβέλης διατηρούν άριστες σχέσεις μεταξύ τους.
Ο Φώτης Κουβέλης, κατ′ εμέ το μεγάλο ερωτηματικό του ανασχηματισμού, είναι ταυτοχρόνως το κακό και το καλό παιδί του πολιτικού συστήματος. Κακό για την πορεία της χώρας σε πολύ κρίσιμες στιγμές, γιατί ήταν αυτός που συνέβαλε στην έναρξη σωρείας λανθασμένων πολιτικών χειρισμών εκ μέρους του Αντώνη Σαμαρά. Καλό για τον Σύριζα γιατί όλο αυτό το διάστημα επέδειξε ουδέτερη στάση, αποφεύγοντας επισήμως τουλάχιστον να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία, αν και θα το ήθελε πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν τον ζήτησε και υποθέτουμε ότι, πλην ελαχίστων, κανείς δεν θα τον ήθελε στα πόδια του, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Μην ξεχνάμε όμως ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί και να του ”όφειλε” το υπουργικό αξίωμα, δεδομένου ότι πολλές φορές μετά την αποχώρηση του από την τριμερή κυβέρνηση άφηνε να εννοηθεί ότι θα τον χρησιμοποιήσει με αποκορύφωμα τη φήμη ότι θα τον πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ενδεχομένως, λοιπόν, να έχουμε την εξόφληση γραμματίου.Ε, δεν είμαι και στο μυαλό του Αλέξη!
Σε γενικές γραμμές όμως έχουμε έναν μίνι άχρωμο ανασχηματισμό, όπου δεν διαταράσσεται καμιά ισορροπία, όπου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος παραμείνει ένα είδος Líder Máximo της οικονομίας - ας πούμε ο δυνατός της παρέας - και ο νεοεισαχθείς αξιότιμος κύριος Δραγασάκης, επίσης βαθύς γνώστης των οικονομικών ζητημάτων και άτομο που λειτουργεί πίσω από κλειστές πόρτες αναλαμβάνει να διατηρήσει ένα είδος κυβερνητικής ευταξίας. Μια ευταξία που μέσα στη γενικότερη αταξία των κυβερνώντων, θεωρείται απολύτως αναγκαία. Ο Σύριζα έχει ανοίξει υπερβολικά πολύ τη βεντάλια και κάποιος πρέπει να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Όσον αφορά τον κύριο Μουζάλα, ήταν καιρό τώρα προφανές ότι θα απομακρυνόταν. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει το μάρμαρο, την κατακραυγή για τους κάκιστους χειρισμούς στο Προσφυγικό. Ηταν και η ευθύνη της Μόριας, η βρώμα, ο θάνατος, τα διεθνή τηλεοπτικά συνεργεία, τα διεθνή δημοσιεύματα, η αγανάκτηση του κόσμου. Ηταν και η φραστικές παρεκτροπές του κ.Μουζάλα. Απόροια της απειρίας ενός γιατρού που αίφνης έγινε πολιτικός. Ενας γιατρός του κόσμου σε θέση υπουργική δεν κάνει περίπατο στην Παλαιστίνη, κάνει κάτι πολύ πιο δύσβατο.
Οι λοιπές τοποθετήσεις εκτιμώ ότι περνούν απαρατήρητες με μόνη την τοποθέτηση του υφυπουργού Πολιτισμού Κωνσταντίνου Στρατή - τον είχε όντως απολύσει η υπουργός; - που μάλλον είναι σφήνα στην Λυδία Κονιόρδου, για την οποία πολλά ακούγονται ως προς το άβουλο της διοίκησης της, την ατολμία της, αλλά και τις εμμονές της.
Κατά τα λοιπά, ο ανασχηματισμός ήταν άχρωμος και άοσμος, χωρίς να αλλάζει ούτε κατ′ ελάχιστον τις σημερινές κυβερνητικές συντεταγμένες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι διαφορετικό; Η κυβέρνηση, αν και μιλάει για κανονικότητα, παραμένει εγκλωβισμένη στις υποχρέωσεις που απορρέουν από τις μοιραίες υπογραφές του τελευταίου, δικού της, μνημονίου (ας μη μιλήσουμε για νούμερα γιατί θα ανατιναχθούμε πριν την ώρα μας) και αγωνιά για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα βγει στις αγορές άμεσα, δεδομένου ότι χρειάζεται απεγνωσμένα το μαξιλαράκι που θα την οδηγήσει με σχετική ασφάλεια προς την έξοδο από τα μνημόνια. Αν βεβαίως κάποιοι εκτιμούν ότι θα υπάρξει ουσιαστική έξοδος και όχι έξοδος υπό επιτήρηση. Σκέφτομαι δε ότι ευτυχώς που αυτή η έστω τυπική έξοδος είναι τον μήνα Αύγουστο, μήνα κατά τον οποίον τα μπάνια του λαού δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση, άρα ίσως δεν έχουμε τους χορούς και τα πανηγύρια στο Σύνταγμα, όπως εκείνο το θλιβερό καλοκαίρι του 2015.