Η ώρα δώδεκα παρά τέταρτο χθες βράδυ και στο κατάμεστο Ηρώδειο κανείς δεν θέλει να αποχωρήσει. Πέντε χιλιάδες θεατές ενώνουν τις φωνές τους σιγοτραγουδώντας «Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ». Σαν μια μικρή προσευχή που διατρέχει το κοινό αίσθημα όσων βρίσκονται στις κερκίδες για να ενωθεί με τους χορωδούς, τους σολίστ και τους μουσικούς επί σκηνής και να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα μοναδική και τόσο φορτισμένη συγκινησιακά που μόνο όσοι βρέθηκαν εκεί μπορούν να περιγράψουν. Παρών και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο συνθέτης του εμβληματικού και τόσο διαχρονικού «Άξιον Εστί». Καθισμένος σε καροτσάκι φορώντας μαύρα ρούχα και γυαλιά ηλίου, σηκώθηκε υποβασταζόμενος για να ευχαριστήσει κι εκείνος με την σειρά του το κοινό που του επιφύλαξε την πιο θερμή υποδοχή και δεν σταμάτησε να τον χειροκροτεί. Το αφιέρωμα άλλωστε, της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών είχε σκοπό να τιμήσει και τα ενενήντα χρόνια από την γέννηση του σπουδαίου Έλληνα δημιουργού. Υπό την έμπειρη μπαγκέτα του Λουκά Καρυτινού το έργο του Μίκη Θεοδωράκη έλαμψε και ανέδειξε για ακόμη μια φορά το λιτό μεγαλείο του.
Στο πρώτο μέρος το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει την «Πρώτη Συμφωνία», έργο του 1954 που ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε θέλοντας να προσφέρει ένα έργο- μαρτυρία στα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου.
Στο δεύτερο μέρος, για το «Άξιον Εστί» η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ένωσε τις δυνάμεις της με λαϊκά όργανα αλλά και με τα χορωδιακά σύνολα, τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων αλλά και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της ΕΡΤ και των «Μελωδών». Στο έξοχο αποτέλεσμα συνέβαλαν με την σειρά τους ο Βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς στον ρόλο του ψάλτη, ο Γιώργος Νταλάρας ως λαϊκός τραγουδιστής αλλά και ο Άκης Σακελλαρίου που ως αφηγητής μετέφερε τον λόγο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.
Η διαχρονική φωνή της ελληνικότητας ακούστηκε ακολουθώντας τις επιταγές της ποίησης άλλοτε σαν κραυγή πόνου, άλλοτε σαν αλαλαγμός χαράς και άλλοτε σαν ψίθυρος σοφίας, μέσα από την σύζευξη τόσο διαφορετικών μουσικών κόσμων.
Ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά μέσα σε κλίμα έντονα φορτισμένο απ' όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην χώρα. Η συγκυρία λειτούργησε ως καταλύτης. Όχι μόνο επειδή ανέδειξε την διαχρονικότητα- αλλά και την τραγική επικαιρότητα του «Άξιον εστί»- αλλά πολύ περισσότερο την αναγκαιότητά του.