“Ο Στρατός κερδίζει τις μάχες και η Οικονομία τον πόλεμο”
Η φράση αυτή αποτυπώνει το θεμελιώδες ζητούμενο μιας νέας εθνικής στρατηγικής, στην οποία η αμυντική μας ικανότητα, πέρα από τα οπλικά συστήματα, βασίζεται σε μια συνολική εθνική ισχύ – τεχνολογική, οικονομική, κοινωνική και ηθική.
Χρειαζόμαστε την σύνδεση της Άμυνας με την Παραγωγή, χωρίς γραφειοκρατικά ή συντεχνιακά εμπόδια.
Οι Αξιωματικοί μας πρέπει να είναι μάχιμοι ηγέτες μιας διαρκούς αποστολής, παρά υπάλληλοι σε έναν πλαδαρό μηχανισμό γραφειοκρατικής εξουσίας.
Η πολιτική εξουσία οφείλει να αντιμετωπίζει το στράτευμα ως στρατηγικό θεσμό του κράτους και όχι ως εργαλείο επικοινωνιακής ή ψηφοθηρικής διαχείρισης.
Για τον λόγο αυτό, η Πολιτεία οφείλει να εγγυάται τη συνεχισιμότητα των αμυντικών σχεδιασμών, να υποστηρίζει το στρατιωτικό προσωπικό και ταυτόχρονα να απαιτεί αντικειμενικότητα και λογοδοσία από τη στρατιωτική ηγεσία.
Χρειαζόμαστε, η στρατιωτική διοίκηση, να λειτουργεί με επιχειρησιακή αυτονομία και θεσμική ανεξαρτησία στην εκτέλεση των αποστολών της, υπηρετώντας πάντοτε το εθνικό συμφέρον, όπως αυτό διατυπώνεται από την Δημοκρατική Εκπροσώπηση και όχι με βάση κομματικές ή συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες.
Η ισορροπία αυτή – ανάμεσα στην πολιτική κατεύθυνση και τη στρατιωτική εκτέλεση – αποτελεί προϋπόθεση αποτελεσματικής και αξιόπιστης εθνικής άμυνας.
Η σύγχρονη αποτροπή για να έχει διαχρονικότητα και καινοτομία, εκτός από τα νέα οπλικά συστήματα χρειάζεται Τεχνολογική Αυτάρκεια. Η Ελλάδα οφείλει να δημιουργήσει τον δικό της αμυντικό πυρήνα έρευνας και παραγωγής, αξιοποιώντας τα ΑΕΙ, τα ερευνητικά κέντρα και τις εγχώριες επιχειρήσεις. Το «Made in Greece» πρέπει να γίνει στρατηγικό πλεονέκτημα· κάθε επένδυση σε οπλικό σύστημα οφείλει να αφήνει πίσω της ελληνική τεχνογνωσία, νέες θέσεις εργασίας και εξαγώγιμη ικανότητα.
Η Αμυντική Βιομηχανία μπορεί να αποτελέσει μοχλό ανασυγκρότησης της οικονομίας, όπως έχει συμβεί σε χώρες που αξιοποίησαν την ανάγκη ασφάλειας ως αφετηρία εθνικής παραγωγικής αναγέννησης. Η σύμπραξη κράτους, στρατού, πανεπιστημίων και ιδιωτικών εταιρειών δεν μπορεί σε αυτήν την εποχή να είναι θέμα πολιτικής αντιπαλότητας. Είναι η μόνη οδός για εθνική κυριαρχία σε μια εποχή τεχνολογικών εξαρτήσεων και καλύπτει πολιτικά όλες τις κοινωνικές ομάδες με εθνική συνείδηση.
Η άμυνα του αύριο απαιτεί διαλειτουργικότητα, κυβερνο-ανθεκτικότητα, καινοτομία και αποτελεσματικότητα. Απαιτεί έναν στρατό ευέλικτο, εξοπλισμένο με εγχώρια γνώση και στρατηγική διοίκηση, ικανή να λειτουργεί χωρίς γραφειοκρατικά δεσμά.
Η εθνική ασφάλεια είναι συλλογική υπόθεση και η άμυνα της χώρας, για να είναι ισχυρή και διαχρονική, πρέπει να αντλεί ικανότητα μέσα από τις βαθιές κοινωνικές ρίζες.
Η Κοινωνική Ικανότητα θεμελιώνεται στην εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και στο βαθμό συνοχής, εκπαίδευσης και συμμετοχής όλων των πολιτών.
Κοινωνία που εμπιστεύεται το κράτος της, τους θεσμούς και το στρατιωτικό της προσωπικό, παραμένει ψύχραιμη, οργανωμένη και ανθεκτική σε κάθε κρίση. Χωρίς κοινωνική πίστη στους θεσμούς, καμία αποτροπή δεν έχει διάρκεια και γι’ αυτό είναι υπεύθυνο το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Μια κοινωνία με συνοχή και πίστη στον εαυτό της είναι το ισχυρότερο όπλο αποτροπής.
Η Ηθική Ικανότητα είναι η δύναμη ενός έθνους να διατηρεί τη συνείδησή του ακέραιη, ακόμη και μέσα στην κρίση. Δεν μετριέται σε αριθμούς ούτε σε προϋπολογισμούς, αλλά στη στάση των ανθρώπων απέναντι στην ευθύνη, την πατρίδα και ο ένας απέναντι στον άλλον.
Όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται με αίσθηση δικαιοσύνης και καθήκοντος, όταν η διοίκηση εμπνέει αξιοπιστία και οι ηγέτες δίνουν παράδειγμα συνέπειας, τότε το έθνος αποκτά εσωτερική ασπίδα.
Η ηθική συνοχή είναι αυτή που μετατρέπει τη στρατιωτική πειθαρχία σε εθνική πίστη και τη θυσία σε επιλογή συνείδησης.
Ένας λαός που ξέρει γιατί πολεμά, δεν ηττάται ποτέ – ακόμη κι αν προσωρινά υποχωρήσει.
[email protected], www.apostolosvlachos.gr
