Ο πολιτικός λόγος, εσχάτως, επιδίδεται σε μια ιδιότυπη τελετουργία άρνησης της πραγματικότητας όταν θίγεται το μείζον ζήτημα του πληθωρισμού και της ακρίβειας που πλήττει, κυρίως, τη μεσαία τάξη. Επιστρατεύει είτε τον λαϊκισμό είτε προσεκτικά επιλεγμένες και μεθοδευμένες στατιστικές αναλύσεις, για να αποκρύψει από τα λογιστικά του βιβλία την οδυνηρή κοινωνική επιδείνωση και τη φτωχοποίηση του πληθυσμού στην Ελλάδα.
Η αφύσικη λογική τής οικονομικής πολιτικής αδυνατεί, όπως εμπειρικά ο Έλληνας πολίτης καθημερινά διαπιστώνει, να κατανοήσει και να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ της λογιστικής ισορροπίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το ηθικό συμβόλαιο, πάνω στο οποίο οικοδομείται η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτείας και πολίτη, έχει καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ανέλεγκτης αγοράς, της ασυδοσίας και των οικονομικών συμφερόντων που γιγαντώνονται εκθετικά χωρίς σταματημό.
Τα επιδόματα παρηγοριάς δεν μπορούν να αποτελέσουν λύση, δεν είναι επαρκώς ικανά και αρκετά για να ανακουφίσουν το κοινωνικά επώδυνο πρόβλημα της ακρίβειας, η οποία έχει γίνει πια συνώνυμο της δύσκολα βιούμενης καθημερινότητας. Στην πραγματικότητα όμως η ακρίβεια δεν είναι το πρόβλημα, είναι το σύμπτωμα της πολιτικής αποσύνθεσης, είναι η αίσθηση της παρακμής στον αέρα που αναπνέουμε λόγω της καταστροφικής πολιτικής ασημαντότητας που έχει επικαθήσει πάνω στη χώρα, σαν τη γκρίζα στάχτη που αγκαλιάζει τα αποκαΐδια μετά την πυρκαγιά.
Η μεσαία τάξη δεν είναι μια οικονομική κατηγορία, δεν είναι απλώς ένα απρόσωπο άθροισμα πολιτών. Είναι η οικογένεια της Ελλάδας που παλεύει κάθιδρη για να μορφώσει τα παιδιά της καταβάλλοντας απίστευτο μόχθο και κόπο. Είναι ο πολίτης που ενεργεί με συνέπεια απέναντι στον νόμο, όχι από φόβο αλλά από βαθιά αίσθηση σεβασμού απέναντι στην κοινωνία που ζει. Είναι ο επαγγελματίας που μοχθεί για να εξυπηρετήσει τους συμπολίτες του με ποιότητα και συνέπεια. Είναι ο ευσυνείδητος υπάλληλος που αντιλαμβάνεται στο ακέραιο την ευθύνη τού λειτουργήματός που υπηρετεί. Η τάξη αυτή σήμερα διαβρώνεται, εξευτελίζεται, αργοπεθαίνει, καταναλώνεται ύπουλα κι αργά μέσα στο καθεστώς φτωχοποίησης που της έχει επιβληθεί από τη νεοφιλελεύθερη λογική που αντιλαμβάνεται την οικονομία ως μηχανισμό κέρδους και όχι ως κοινωνικό εργαλείο δικαιοσύνης, ισορροπίας και ανάπτυξης.
Η μεσαία τάξη όμως δεν είναι μόνο καταναλωτής προϊόντων και υπηρεσιών, δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο φοροδοτικό σώμα της Ελλάδας, είναι ο σημαντικότερος γενεσιουργός φορέας αξιών, οι οποίες είναι εξόχως κι απολύτως απαραίτητες διότι αυτές δομούν και συντηρούν την κοινωνία της χώρας μας. Η διάχυτη κρίση που βιώνει η μεσαία τάξη την εποχή της Ελλάδας 2.0 αποτελεί απειλή για την ίδια την κοινωνική συνοχή αλλά και για την ίδια τη Δημοκρατία καθόσον δεν είναι πια ικανή, λόγω του βιασμού και της φθοράς που έχει υποστεί, να μπορέσει να κρατήσει την Ελλάδα όρθια στο ιστορικό της μέλλον. Η μεσαία τάξη στις μέρες μας δεν είναι ελεύθερη να δημιουργήσει πολιτισμό, δεν ζει πια, απλώς διαχειρίζεται την, δύσκολη, επιβίωσή της μέρα με τη μέρα.
Τι μπορεί να γίνει; Τούτο το ερώτημα ενέχει τον κίνδυνο να καταντήσει αφελές όταν η απάντηση αναζητείται μέσα στο ίδιο το σύστημα που παράγει τη φθορά, τη διάβρωση και την καταστροφή. Ο Έλληνας ενδεχομένως να πρέπει να σκεφτεί με τρόπο καινοτομικό, out of the box! Η αποδοχή ως φυσικής κατάστασης της λογικής των δημοσιονομικών περιορισμών, της άκρατης κερδοφορίας, της επιβολής μεσαιωνικών όρων εργασίας, των μισθών των 700€, της υπολειτουργίας των κοινωνικών θεσμών (ΕΣΥ, παιδεία κλπ.), της ατιμώρητης διαφθοράς κλπ., πρέπει επιτέλους να σταματήσει.
Ο Έλληνας πολίτης δε ζητά επιδόματα, δε ζητά ελεημοσύνη, ζητά το σεβασμό που του αξίζει. Ζητάει από την πολιτική να τον αντιλαμβάνεται ως ύψιστη συστατική κοινωνική αξία και όχι ως αριθμό. Ζητάει πολιτισμό. Ο πολιτισμός όμως δεν μπορεί να μετρηθεί ούτε με το ΑΕΠ, ούτε με τους προϋπολογισμούς, ούτε με τους ισολογισμούς και τα ισοζύγια. Μετριέται μόνο με την αξιοπρέπεια της καθημερινότητας του πολίτη, αυτή που η πολιτική τού στερεί εδώ και δεκαετίες οδηγώντας στον στο μονοπάτι της υπαρξιακής του φθοράς. Είναι δηλαδή στο χέρι του Έλληνα να πολεμήσει όχι μόνο την υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου αλλά κυρίως την πολιτισμική λήθη στην οποία ολοταχώς οδηγείται. Η ευθύνη του, μεγάλη!
Κώστας Θερμογιάννης
