Η στεγαστική κρίση δεν είναι πρόβλημα ελληνικό. Είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό και δεν μπορεί να λυθεί ούτε εύκολα αλλά ούτε μέσα σε μία νύχτα, με μία υπογραφή ενός νομοθετικού διατάγματος. Η κυβέρνηση σωστά το έχει αναγνωρίσει ως προτεραιότητα και έχει ειλικρινή επιθυμία να δώσει την καλύτερη δυνατή λύση. Γι αυτό και η βάση που θα στηρίξει πάνω της τα μέτρα που τελικά θα πάρει πρέπει να είναι χτισμένη σε αναμφισβήτητες πραγματικότητες. Και αυτές είναι δύο:
- Η λύση δεν μπορεί να προκύψει μέσα από εξαναγκασμό (π.χ. φόρο αδράνειας). Τέτοιες πρακτικές, όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά οδηγούν σε οξύτητα που φέρνει αδιέξοδα.
- Η ιδιοκτησία είναι η κολώνα κάθε μη κομμουνιστικού συστήματος κοινωνίας. Ναι, χρειάζεται πολεοδομικός σχεδιασμός και κανόνες δόμησης, αλλά το να σου πει η κυβέρνηση το αν θα ζήσεις σε ένα σπίτι ή δύο ή και τρία είναι έξω από κάθε συζήτηση. Είναι η κόκκινη γραμμή που αυτομάτων μεταφερόμαστε σε Σταλινικό καθεστώς.
Η προστασία της περιουσίας πρέπει να είναι η καρδιά της κάθε νομοθετικής ρύθμισης
Το πρώτο που πρέπει να εξασφαλίσει ο καινούργιος νόμος είναι να εξασφαλίσει τον ιδιοκτήτη από πιθανή αθέμιτη ή καταχρηστική συμπεριφορά του ενοικιαστή.
Η παρούσα νομοθεσία βασικά χρίζει ιδιοκτήτη τον ενοικιαστή από την ώρα που αυτός θα πάρει τα κλειδιά στο χέρι.
Επομένως ποιος θα δώσει την περιουσία του στον κάθε επιτήδειο που όταν πάρει το κλειδί θα ξέρει ότι ο ιδιοκτήτης όχι μόνο δεν έχει το δικαίωμα να δει το εσωτερικό της ιδιοκτησίας του, αν δηλαδή τα ντουβάρια είναι μισογκρεμισμένα ή οι οικιακές συσκευές και τα έπιπλά είναι ακόμη στη θέση τους αλλά ούτε μπορεί να τον βγάλει από μέσα όταν δεν πληρώνει το ενοίκιο.
Και επιπλέον αυτός (ο ενοικιαστής) μπορεί, μια νύχτα, να φορτώσει όλα τα υπάρχοντα και να εξαφανιστεί χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να τον πειράξει κανείς.
Θα πρέπει να μπορεί ο ιδιοκτήτης να κάνει έξωση τον ενοικιαστή με συνοπτικές διαδικασίες όταν δεν πληρώνει ή δεν σέβεται το χώρο που εμπιστεύθηκε ο ιδιοκτήτης. Και όταν υπάρχουν οι λεγόμενοι «ανθρωπιστικοί» λόγοι, όπως ανήλικα παιδιά κλπ. να τους αναλαμβάνει το κράτος και ο ιδιοκτήτης να μη αναλαμβάνει καθήκοντα κοινωνικής πρόνοιας.
Είναι επίσης βασικό να εξασφαλίσει ο νόμος και τον ενοικιαστή από αυθαίρετες αυξήσεις ή καταχρηστικές πρακτικές. Αυτό όμως πρέπει να ρυθμιστεί αφού εξασφαλιστεί το πρώτο.
Βασικά μέτρα, όπως η δημιουργία «μητρώου ενοικιαστών» και «μητρώου ιδιοκτητών» είναι από τους στοιχειώδεις πυλώνες της ρύθμισης της στεγαστικής κρίσης.΄Ετσι οι παραβάτες θα γνωρίζουν ότι αν μία φορά παρανομήσουν, θα γραφτούν αυτόματα στη μαύρη λίστα και η μεγάλη πλειοψηφία των ενοικιαστών δεν θα μπει στον πειρασμό αυτό, όταν ξέρει εκ των προτέρων ότι θα υπάρχουν σοβαρές συνέπειες. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες.
Η κυβέρνηση μπορεί να δώσει κίνητρα στους ιδιοκτήτες (π.χ. φορολογικές ελαφρύνσεις με μείωση του συντελεστή φορολόγησης των ενοικίων, προγράμματα ανακαίνισης) για να ενδιαφερθούν περισσότεροι ιδιοκτήτες να διαθέσουν σπίτια για ενοικίαση.
Η Κυβέρνηση έχει ήδη δημιουργήσει το πρόγραμμα στεγαστικών δανείων «ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ» μέσω του οποίου παρέχει συγχρηματοδοτούμενα στεγαστικά δάνεια σε ιδιώτες ηλικίας 25 – 50 ετών.
Επίσης έχει αρχίσει τις διαδικασίες για την αξιοποίηση ακινήτων του Δημοσίου και μελετά την δημιουργία κατοικιών σε οικόπεδα που είναι στην κυριότητά της.
Όλα αυτά είναι βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και η στεγαστική κρίση θα βελτιωθεί εφόσον η προστασία της ίδιας περιουσίας καθορίζει την ισορροπία μεταξύ του κυβερνητικού παρεμβατισμού και του σεβασμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
