Κάθε χρόνο αυτή την περίοδο πολλά γράφονται και πολλά ακούγονται από τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα, για το περιβόητο πόθεν έσχες των Ελλήνων πολιτικών, προκαλώντας έτσι ποικίλα ερωτήματα και ερωτηματικά στην κοινωνία των πολιτών.
Κυρίως, τα ερωτήματα εστιάζονται στο κατά πόσο είναι αξιόπιστη και αποτελεσματική αυτή η διαδικασία του «πόθεν έσχες» και κατά πόσο διασφαλίζει τη διαφάνεια και τον έλεγχο της απόκτησης των περιουσιακών στοιχείων των προσώπων που ασχολούνται με την πολιτική;
Η δυνατότητα της συνεχόμενης εκλογής στα πολιτικά δρώμενα της Χώρας, επιβεβαιώνει μία πραγματικότητα που ισχύει για πολλούς Έλληνες πολιτικούς, δηλαδή της οικογενειοκρατίας που μαστίζει αυτή τη Χώρα, ενώ ταυτόχρονα δυσχεραίνει και τον αποτελεσματικό έλεγχο του πόθεν έσχες, για ευνόητους λόγους.
Πόσο εύκολα όμως θα μπορούσε να λυθεί αυτό το πρόβλημα, εάν υπήρχε ένας νόμος που θα όριζε ένα χρονικό όριο ενασχόλησης με τα κοινά – παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα ενασχόλησης με την πολιτική σε ένα μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων πολιτών – όπως και ένας νόμος που θα όριζε, για παράδειγμα, τη βουλευτική αποζημίωση στο ύψος του μέσου μισθού των υψηλόβαθμων δημόσιων λειτουργών, χωρίς επιπρόσθετα επιδόματα και προνόμια;
Και τούτο διότι το «πόθεν έσχες» των πολιτικών το μόνο που επιβεβαιώνει είναι η αίσθηση ότι η πολιτική, δηλαδή η ενασχόληση με τα κοινά, έχει μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερα κερδοφόρο επάγγελμα!
Το ιδεώδες όμως συστατικό της ενασχόλησης με τα κοινά, είναι η εθελούσια συμμετοχή και προσφορά για το κοινό καλό, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Πολιτικό», ενώ ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία» θέτει ως απαράβατο όρο τον οικονομικό έλεγχο των αρχόντων, πριν και μετά την εκτέλεση των καθηκόντων του.
Αυτή η Χώρα έχει αναδείξει στην ιστορία της τρανά παραδείγματα επιφανών ανδρών και γυναικών που όχι μόνο διέθεσαν την περιουσία τους, αλλά και την ίδια τη ζωή τους για την πατρίδα!
Κάποιοι θα πουν, βέβαια, άλλες εποχές εκείνες! Ακριβώς, επειδή ήταν άλλες εποχές εκείνες με τεράστιες δυσκολίες στοιχειώδους επιβίωσης, αξίζει να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε εκείνους που έδωσαν με τα έργα τους το παράδειγμα του ιδανικού πολιτικού!
Αλλά δυστυχώς από εκείνες τις πολύ δύσκολες εποχές για την Ελλάδα, περάσαμε στη δική μας εποχή όπου ενοχλεί ακόμη και η αναφορά σε ονόματα (βλέπε Καποδίστριας!), που έδωσαν την περιουσία τους και τη ζωή τους για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθερα!
Ειρήσθω εν παρόδω, δεν θα έπρεπε να υπάρχει η προτομή του Καποδίστρια στον περίβολο της Βουλής; Δεν θα έπρεπε κάθε χρόνο στην επέτειο της δολοφονίας του να διοργανώνεται μία ολιγόλεπτη εκδήλωση εντός της Βουλής, ως ελάχιστη τιμή στη μνήμη του πρώτου κυβερνήτη της Χώρας;
Ή μήπως ενοχλούν τέτοιες προτομές και εκδηλώσεις επειδή αυθορμήτως παραπέμπουν σε συγκρίσεις;
Να θυμίσουμε ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, αποτελεί το πιο λαμπρό παράδειγμα ανιδιοτέλειας στην πολιτική· υποθήκευσε τη μεγάλη πατρική περιουσία του στην Κέρκυρα, δαπάνησε όλα του τα χρήματα για το νεοσύστατο κράτος και έζησε λιτά, φθείροντας ακόμη και την υγεία του. Όταν ο γιατρός του συνέστησε να βελτιώσει τη διατροφή του για λόγους υγείας, εκείνος απάντησε: «Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει». Ένα πρότυπο πολιτικού που, όσο κι αν μοιάζει μακρινό, θα έπρεπε να μας εμπνέει και να μας υπενθυμίζει τι σημαίνει πραγματική προσφορά στο κοινό καλό.
*
Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας.
https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis
