Υπάρχει μια στιγμή που δεν έχει θόρυβο.
Δεν έχει απόφαση.
Δεν έχει εξήγηση.
Είναι η στιγμή που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και δεν τον αναγνωρίζεις. Όχι γιατί άλλαξες. Αλλά γιατί θυμήθηκες ποια είσαι.
Η αλλαγή ταυτότητας δεν είναι θεαματική. Δεν είναι επαγγελματική ανακατεύθυνση, ούτε νέα σχέση, ούτε μετακόμιση. Είναι η στιγμή που η παλιά σου εκδοχή δεν σε χωράει πια. Και δεν μπορείς να την φορέσεις, όσο κι αν προσπαθείς.
Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις. Γιατί δεν έχει λέξεις. Έχει αίσθηση. Έχει σώμα. Έχει βλέμμα που δεν αντέχει πια να προσποιείται. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή : δεν ήταν απόφαση, ήταν εσωτερική κατάρρευση. Μια σιωπηλή παραδοχή ότι δεν μπορώ άλλο να είμαι εκείνη που όλοι περιμένουν.
Η Ταυτότητα που φορέσαμε για χρόνια
Μάθαμε να είμαστε “η καλή”, “η δυνατή”, “η σύζυγος”, “η μητέρα”, “η επαγγελματίας”. Μάθαμε να λειτουργούμε μέσα από ρόλους που μας έδωσαν ή που επιλέξαμε για να ανήκουμε. Και για χρόνια, ίσως αυτοί οι ρόλοι μας προστάτεψαν. Μας έδωσαν σχήμα, σκοπό, αποδοχή.
Αλλά κάποια στιγμή, ο ρόλος γίνεται βάρος. Όχι γιατί είναι κακός, αλλά γιατί δεν είναι πια αληθινός. Δεν μας εκφράζει. Δεν μας εμπνέει. Δεν μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε. Για χρόνια ήμουν η δυνατή. Η σταθερή. Η προβλέψιμη. Και κάποια στιγμή αυτό άρχισε να με πνίγει.
Και τότε αρχίζει η εσωτερική μετακίνηση. Δεν είναι επανάσταση. Είναι απόσυρση. Είναι σιωπή. Είναι η στιγμή που σταματάς να εξηγείς, να αποδεικνύεις, να προσπαθείς.
Η Μετάβαση δεν είναι Γραμμική
Δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες “αλλάζω”. Ξυπνάς πολλά πρωϊνά και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι κάτι μέσα σου σε τραβάει για αλλού. Ότι η ζωή που έχεις χτίσει δεν σε εκφράζει πια, όσο κι αν την αγαπάς.
Η μετάβαση είναι αμφιβολία. Είναι φόβος. Είναι πένθος για την παλιά σου εκδοχή. Είναι αγάπη για όσα σε στήριξαν, αλλά δεν σε εκφράζουν πια. Δεν ήξερα τι θέλω. Ήξερα μόνο τι δεν αντέχω πια. Κι αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσω.
Και είναι και ελπίδα. Η ελπίδα ότι υπάρχει κάτι πιο αληθινό, πιο δικό σου, πιο ελεύθερο. Κάτι που δεν έχει όνομα ακόμα, αλλά σε περιμένει να το ζήσεις.
Και κάποιες μέρες, η μετάβαση μοιάζει με ακινησία. Δεν έχει έμπνευση, δεν έχει βήμα, δεν έχει λέξη. Μόνο μια αίσθηση ότι κάτι τελειώνει και κάτι άλλο δεν έχει αρχίσει ακόμα. Είναι οι μέρες που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Μόνο να μείνεις. Να παρατηρήσεις. Να μην προσπαθήσεις να επιστρέψεις στην παλιά σου εκδοχή, ούτε να βιαστείς να χτίσεις τη νέα. Σε αυτές τις μέρες, η σιωπή είναι θεραπεία. Η αναμονή είναι δύναμη. Και η αβεβαιότητα δεν είναι αδυναμία – είναι χώρος. Χώρος για να ακούσεις τον εαυτό σου χωρίς θόρυβο. Χώρος για να νιώσεις τι σε καλεί, χωρίς να το ονομάσεις ακόμα.
Πώς Ξανασυναντάς τον Εαυτό σου
Δεν χρειάζεται να ξέρεις τι θα κάνεις.
Χρειάζεται να ξέρεις τι δεν θέλεις πια. Να παρατηρείς που νιώθεις σφίξιμο. Που χάνεις ενέργεια. Που δεν είσαι εσύ.
Η αλλαγή ταυτότητας δεν είναι νέα ετικέτα. Είναι αφαίρεση. Είναι επιστροφή. Είναι το να σταματήσεις να προσπαθείς να είσαι κάτι και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι.
Άρχισα να γράφω χωρίς σκοπό. Και μέσα από τις λέξεις, βρήκα κομμάτια μου που είχα ξεχάσει. Όχι για να το ορίσω αλλά για να τα αναγνωρίσω.
Μικρές πράξεις που στηρίζουν τη μετάβαση :
- Γράψε κάθε μέρα μια φράση που σε εκφράζει τώρα, όχι παλιά.
- Παρατήρησε πότε νιώθεις ότι “πρέπει” να είσαι κάτι
- Μίλησε με γυναίκες που έχουν αλλάξει πορεία. Όχι για να πάρεις συμβουλή , αλλά για να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνη.
Η Νέα Ταυτότητα δεν είναι Ετικέτα – Είναι Επιλογή
Δεν χρειάζεται να λές “είμαι αυτό”. Μπορείς απλώς να είσαι. Να ζεις με αλήθεια. Να επιλέγεις σχέσεις, δουλειές, στιγμές που σε εκφράζουν. Να μην εξηγείς. Να μην αποδεικνύεις. Να μην πιέζεις.
Η νέα ταυτότητα δεν είναι επαγγελματικός τίτλος. Δεν είναι κοινωνική θέση. Είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι η ενέργεια που φέρεις. Είναι η αλήθεια που δεν χρειάζεται να φωνάξεις.
Αυτό το άρθρο είναι για εσένα που νιώθεις ότι κάτι αλλάζει. Που δεν είσαι πια εκείνη, αλλά δεν ξέρεις ακόμη ποια γίνεσαι. Που θέλεις να θυμηθείς ποια είσαι, χωρίς να χρειάζεται να το εξηγήσεις.
Αν αυτές οι λέξεις σε αγγίζουν, κράτησέ τες.
Είναι γραμμένες με πρόθεση, για να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι μόνη. Ότι η αλλαγή είναι δυνατή. Και ότι η αλήθεια σου αξίζει χώρο.
