Τα 60 του χρόνια συμπληρώνει σήμερα, Τρίτη 5 Αυγούστου, ο Στράτος Τζώρτζογλου. Με αφορμή τα γενέθλιά του και το πέρασμα στην 7η δεκαετία της ζωής του, ο δημοφιλής ηθοποιός προχώρησε σε δύο αναρτήσεις. Ένα κοινό post με τη σύζυγό του, Σοφία Μαριόλα, που συμπληρώνουν φέτος 8 χρόνια μαζί και άλλο ένα με μια κατάθεση ψυχής επικεντρωμένη στη μεγάλη του αγάπη το θέατρο.
Με τίτλο «Σήμερα Γενέθλια – κλείνω 6 ζωές» ο Στράτος Τζώρτζογλου έγραψε, με ποιητική διάθεση, ένα κείμενο για να ευχαριστήσει όσους του στάθηκαν- ο ίδιος έχει παραδεχτεί δημόσια τη μάχη που έδωσε πριν από λίγο καιρό με την κατάθλιψη μετά τον θάνατο της αγαπημένης του μητέρας, γεγονός που είχε προκαλέσει μια κρίση στον γάμο του.
«Έφτασα σε σημείο να μη θέλω να τρώω και να κάνω μπάνιο» είχε ομολογήσει στην εκπομπή του Mega «Ακόμα δεν είδες τίποτα». «Άρχισα να πιστεύω ότι θα πεθάνω. Η Μαριόλα προσπάθησε να βοηθήσει με την κατάθλιψη, αλλά δεν καταλάβαινε. Ήμουν ο “σούπερ Τζώρτζογλου” και ξαφνικά έβλεπε άλλον. Πήγα σε ψυχίατρο, μου έδωσε φάρμακα και μέσα σε τρεις μήνες, ξύπνησα μια μέρα και η κατάθλιψη είχε φύγει, ήμουν όπως παλιά».
Στράτος Τζώρτζογλου: «Ένας αμετανόητα ερωτευμένος»
«Ένα βαθύ ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν δίπλα μου. Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.
Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία.
Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο. Ένας αμετανόητα ερωτευμένος που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω – κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυ, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί.
Κάποτε είναι μια κοπέλα, κάποτε, πάλι, δυο – τρεις στίχοι, πολλές φορές, απλά και μόνον το καλοκαίρι. Να γιατί «παίζω». Γιατί το Θέατρο αρχίζει από ‘κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται».
View this post on InstagramAdvertisement
«Με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή»
«Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός» συνεχίζει ο Στράτος Τζώρτζογλου. «Γι’ αυτό “παίζω”. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος. Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει– να γιατί πρέπει να “παίζουμε”.
Γιατί το Θέατρο μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση. Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω το δικαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ’ εξαναγκάσανε και σ’ αυτό.
Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ, από που κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από που ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης. Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια…
