Δεν γίνεται αλλιώς. Χρειάζεται αυτοκίνητο αν θέλετε να δείτε την Κρήτη έξω από τον αστικό της άξονα και να ξεχαστείτε ατενίζοντας την απεραντοσύνη του Λιβυκού, να χαλαρώσετε σε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της χώρας, να δοκιμάσετε ρακές και σκιουφιχτά, να χορέψετε μια σούστα, να ζήσετε… τελοσπάντων αυτό που λένε κρητικό καλοκαίρι.
Κρατάμε τη λίστα με τα ξακουστά μοναστήρια, τα ξέφρενα πανηγύρια, τα ιστορικά χωριά και πάμε για την απόλυτη χαλάρωση που φέρνει η άμεση επαφή με τη φύση. Ρίξτε στο αμάξι ό,τι χρειάζεστε και προνοείστε να εφοδιαστείτε με τα απαραίτητα που θέλουν οι μακρινές παραλίες. Πιθανόν να αφιερώσετε περισσότερο χρόνο απ’ όσο υπολογίσατε καθώς είναι δεδομένο ότι θα παρασυρθείτε από τα φυσικά κάλλη του τόπου. Είτε κάνετε hopping είτε έχετε σταθερό ορμητήριο, αν αναζητάτε την επιστροφή στη φύση σημειώστε:
Τα Μάταλα στο νομό Ηρακλείου που έχουν καταφέρει να είναι διαχρονικά κουλ και αιώνια πανέμορφα. Από την πάλαι ποτέ κουλτούρα, εκείνη των χίπις, που έκανε τα Μάταλα παγκοσμίως γνωστά στους λάτρεις της εναλλακτικής ζωής, και όταν πας νομίζεις ότι θα δεις μπροστά σου τη Βλαχοπούλου με τον Τζιβιλίκα, έχει μείνει το καλύτερο απόσταγμα. Ήδη το εντυπωσιακά σκαλιστό δέντρο στην είσοδο, μαρτυρά την ιδιαιτερότητα του τόπου και θυμίζει ότι το στοιχείο της φύσης είναι εδώ. Δίπλα στις αρχαίες ρωμαϊκές σπηλιές του βράχου και την ξανθιά άμμο τονίζεται το βαθύ μπλε της θάλασσας και έχει την μαγική ικανότητα να χαλαρώνει τον επισκέπτη στο άψε σβήσε.
Στο ίδιο mood και τα κοσμικότερα σημεία της, όπου μικρά μαγαζάκια, ταβερνάκια, μπαράκια, φτιάχνουν ατμόσφαιρα που κυριαρχεί το ζεν. Και μια και φτάσατε ως εδώ, στην άλλη πλευρά του βράχου υπάρχει η Κόκκινη Άμμος, μια παραλία με τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά (χωρίς τις σπηλιές) αλλά συνήθως πιο ήσυχη, σχεδόν απόμερη καθώς μπορεί κανείς να την προσεγγίσει μόνο από τα σηματοδοτημένα μονοπάτια που χάραξαν τη δεκαετία του ’60 τα παιδιά των λουλουδιών. Bonus τα αυτοσχέδια γλυπτά - συνθέσεις στην παραλία, που μοιάζουν με ασκήσεις ισορροπίας.
Την Αγία Γαλήνη στο νομό Ρεθύμνου που έρχεται να συμπληρώσει γιατί έχει και το όνομα αλλά έχει και τη χάρη, το γραφικό ψαροχώρι με τα μπαλκονάκια σε αμφιθεατρική διάταξη, προσφέρει πολλά χωρίς να χρειάζεται κανείς να κουραστεί. Παράξενη μετάβαση αν σκεφτείς όπως μαρτυρούν τα ευρήματα, ότι ο τόπος ήταν αφιερωμένος στην θεά του κυνηγιού, την Άρτεμη.
Tο γεγονός ότι είναι ένας προορισμούς που έχει φανατικούς repeaters, έχει διατήρησει τα επίπεδα τουριστικής ανάπτυξης σταθερά και γνώριμα και άρα ξεκούραστα και αυθεντικά. Τα ταβερνάκια, τα καϊκάκια και οι βουκαμβίλιες που χαρακτηρίζουν το παραθαλάσσιο χωριό της Αγίας Γαλήνης, συνθέτουν ένα σκηνικό που παραπέμπει στο ιδεώδες του νησιού.
-Την Ερημούπολη της αρχαίας Ιτάνου στο νομό Λασιθίου. Πολύ κοντά στο φοινικόδασος στο Βάι και τη διάσημη πια Μονή Τοπλού με τα μοναδικά κρασιά, οι τρεις παραλίες της Ερημούπολης, έχουν κλέψει κάτι από την δημοφιλία των γνωστών αυτών landmarks και έχουν μπει στη λίστα των επισκεπτών και των ντόπιων. Στη μία θα βρείτε αμμουδιά, στην άλλη ωραίο βοτσαλάκι, και στην άλλη, «όπως την πάει ο καιρός» λένε αυτοί που ξέρουν, που πάντως φέτος της έφερε ωραία αμμουδιά. Δίπλα στα απομεινάρια της Αρχαίας Ιτάνου, αν και πλέον οι λουόμενοι από τη Σητεία καταφτάνουν μαζικά χωρίς να πτοούνται από την απουσία ξαπλώστρας, ομπρέλας, καντίνας, και σκιάς εν γενεί, κάτι στην αύρα της εξακολουθεί να αποπνέει μια γαλήνια αίσθηση, μια ηρεμία. Ίσως είναι που βρέθηκαν εδώ πολλά επιτύμβια επιγράμματα των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
’Η που λατρεύονταν οι φοινικικοί θεοί και οι θεοί των Ανέμων, μια και ήταν αποικία των Φοινίκων μέχρι να εγκαταληφθεί λόγω των επιδρομών από κουρσάρους.
Τη Λιμνοθάλασσα του Μπάλου στο νομό Χανίων. Η επίσκεψη σε αυτήν είναι ένα επαναλαμβανόμενο αθώο φετίχ. Η ασύλληπτη ομορφιά της δε χορταίνεται μια φορά. Θέλει τουλάχιστον δύο, αφού η προσέγγιση γίνεται είτε δια θαλάσσης είτε μέσω ξηράς. Στη δεύτερη περίπτωση το περπάτημα μέχρι εκεί, που δεν είναι λίγο, παίζει τον δικό του ρόλο αφού ο προορισμός αποζημιώνει για τα καλά. Πρώτα η μοναδική θέα από ψηλά, το μαγικό κάλεσμα του αμμουδερού όγκου που κυριαρχεί σ’ ένα τοπίο που μπορεί κάποιος να κοιτά ατέλειωτα. Έπειτα η μυρωδιά. Το χαρακτηριστικό θειάφι. Και μετά η αφή το εξωτικό γαλάζιο της, όπου στα ρηχά νερά της βλέπεις αμέτρητα κοχύλια. Τι και αν έχει πάντα κόσμο τους καλοκαιρινούς μήνες; Τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει το ζεν που κατακλύζει το παραδεισένιο αυτό το μέρος.
