Το άρον-άρον κλείσιμο της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, η έκδοση διαφορετικών πορισμάτων από όσα κόμματα της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να συντάξουν πόρισμα, η έκδοση απαλλακτικού πορίσματος από την πλευρά της κυβέρνησης για τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα, όλα αυτά μαζί συνθέτουν για μια ακόμη φορά από συστάσεως εξεταστικών, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ενός αποτελέσματος προδιαγεγραμμένου, που δεν θα οδηγήσει πουθενά.
Είναι πλέον διάχυτη η αίσθηση στην ελληνική κοινωνία, ότι επιχειρείται συγκάλυψη των ευθυνών πολιτικών προσώπων και δη ανώτατων στελεχών της κυβέρνησης, για το έγκλημα των Τεμπών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατη έρευνα που έγινε για το ζήτημα, οκτώ στους δέκα ερωτηθέντες απάντησαν ότι είναι πεπεισμένοι για αυτό.
Κάθε ενεργός πολίτης που επέδειξε ενδιαφέρον για το θέμα, πληροφορήθηκε για μια σειρά γεγονότων που συντείνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Το εσπευσμένο μπάζωμα του χώρου του τραγικού συμβάντος που αναδείχθηκε ως ζήτημα αλλοίωσης αποδεικτικών στοιχείων μόνο χάρις στην κατάθεση στην επιτροπή της κας Καρυστιανού, σχεδόν ένα χρόνο μετά το συμβάν, ήταν ένα από αυτά. Τότε και μόνο τότε, ξεκίνησε μια τραγελαφική προσπάθεια εκ μέρους όλων των εμπλεκομένων προσώπων να αποτινάξουν τις ευθύνες που τους βάραιναν, επιχειρώντας ο καθένας για λογαριασμό του, να τις φορτώσει στους άλλους. Και αυτό, μόνο αφού είχε προηγηθεί μήνυση από την πλευρά των οικογενειών των αδικοχαμένων θυμάτων.
Το δεύτερο ζήτημα, ήταν η διαγραφή βιντεοληπτικού υλικού από την φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Δεκαπέντε ημέρες μετά το συμβάν, κανείς από τους υπεύθυνους για τη διεξαγωγή της έρευνας, δεν ενδιαφέρθηκε να το αναζητήσει. Μοιραία, διεγράφη. Και αυτό το γεγονός επίσης, αναδείχθηκε μέσα από την κατάθεση της εκπροσώπου των οικογενειών. Αφού και αυτό αναδείχθηκε στη δημόσια σφαίρα, τότε και μόνο τότε, αποφασίστηκε από τη Δικαιοσύνη να σταλεί, σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο σκληρός δίσκος σε εργαστήριο του εξωτερικού για ανάκτηση δεδομένων.
Η άρνηση επίσης, της πλειοψηφούσας παράταξης στην εξεταστική, να καλέσει ουσιώδεις μάρτυρες που είχαν προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή, αποτελεί ένα ακόμη αγκάθι στον τρόπο που διεξήχθη η σχετική έρευνα. Αντ’ αυτών κλήθηκαν να καταθέσουν, μεταξύ άλλων, άτομα άσχετα με το συμβάν. Άτομα, για παράδειγμα, που διετέλεσαν προ 25ετίας σε υψηλόβαθμες θέσεις στον ελληνικό, τότε, σιδηρόδρομο.
Αγνοήθηκε επιπλέον, το πόρισμα του ευρωπαίου εισαγγελέα που κατατέθηκε αρμοδίως στην Βουλή και το οποίο, αφού εδραίωνε στο σκεπτικό του σχέσεις αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της μη υλοποίησης της σύμβασης 717 και του δυστυχήματος, επέρριπτε ευθύνες κακουργηματικής απιστίας στον τότε υπουργό και πλημμεληματικού χαρακτήρα, στον προκάτοχό του.
Η νουθεσία ακόμη, από πλευράς Αρείου Πάγου προς την εκπρόσωπο των οικογενειών, να αφήσει το συμβάν πίσω της, να προχωρήσει στη ζωή της και να πάει στην εκκλησία, αφήνει αλγεινή εντύπωση για τις προθέσεις της Δικαιοσύνης να καταλογιστούν ευθύνες όπου και αν εντοπίζονται.
Οι εκπρόσωποι των αδικοχαμένων θυμάτων ήδη αναζητούν το δίκιο τους συλλέγοντας υπογραφές για την αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και προσφεύγουν για δεύτερη φορά στην ευρωβουλή.
Τούτων δοθέντων, ένα δεύτερο έγκλημα φαίνεται ότι συντελείται, αυτό της συγκάλυψης. Στη σημερινή Ελλάδα, οι νεκροί μπορεί να πεθαίνουν ξανά.
Όμως, η κακώς εννοούμενη διατήρηση της εσωκομματικής ισορροπίας, μπορεί εν τέλει να οδηγήσει σε πολιτικές ανατροπές. Ανατροπές που ενδεχομένως να είναι πλέον και αναγκαίες. Ένα πρώτο δείγμα είδαμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Διαφαίνεται ότι πλησιάζει η στιγμή που ό,τι και αν λέγεται από κυβερνητικής πλευράς δεν θα εισακούεται πλέον από τον κόσμο. Δεν θα πείθει.