Ο καταιγισμός των αποκαλύψεων σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης με κάνει όλες αυτές τις ημέρες να αναρωτιέμαι, «ποιο είναι τελικά το προφίλ του άνδρα που κρύβεται πίσω από όλα αυτά».
Μέχρι τώρα πίστευα, ότι ο βιαστής είναι ένας άνθρωπος με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, μια προσωπικότητα που είχε σοβαρά ψυχικά τραύματα από συμπεριφορές άλλων ανθρώπων στην τρυφερή του ηλικία.
Όμως σήμερα, βρισκόμαστε απέναντι σε μια τελείως διαφορετική «ομάδα» ανδρών, που αν και η ζωή είναι γενναιόδωρη μαζί τους αυτοί χρησιμοποιούν όλες τις μορφές εξουσίας που μπορεί να έχουν, για να ικανοποιήσουν τις κρυφές σεξουαλικές τους φαντασιώσεις!
Παρενοχλούν, στριμώχνουν σε σκοτεινά δωμάτια, κλειδώνουν πίσω τους πόρτες, απλώνουν τα χέρια τους σε κορμιά άλλων χωρίς καμία ντροπή, συστολή ή δεύτερη σκέψη και μετά, συνεχίζουν την καθημερινότητά τους σαν να μην έχει συμβαίνει τίποτα.
Πάνε στο σούπερ μάρκετ, αγκαλιάζουν τις συντρόφους τους, διαβάζουν με τα παιδιά τους… έως την επόμενη φορά που θα «ξυπνήσει» ο κακός τους εαυτός. Αυτόν που κρύβουν και δικαιολογούν, πείθοντάς τον ότι έχει το δικαίωμα να το επαναλάβει.
Για αυτούς, η φρικτή «κουλτούρα βιασμού» που σέρνουν μαζί τους και που βασίζεται στο ότι η γυναίκα, ακόμη και ως θύμα, έχει πάντα την ευθύνη αυτού που έγινε, είναι κάτι φυσιολογικό.
Κι εκεί ξεστομίζονται απίστευτες δικαιολογίες του τύπου, «οι άντρες δεν μπορούν να τιθασεύσουν τις ορέξεις τους», «είναι υπερσεξουαλικά όντα», «είναι έρμαια των πρωτόγονων ενστίκτων τους και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς» «είναι παλαιάς κοπής», «είχα αισθήματα γι′ αυτήν» και πόσα άλλα.
Όλα, για να διώξουν από πάνω τους την όποια ενοχή ξεγλίστρησε έστω και λίγο μέσα από το μυαλό και την ψυχή τους, και να μην παραδεχθούν στον εαυτό τους ότι «είναι βιαστές» ενός κορμιού ή μιας ψυχής.
Στην «κουλτούρα του βιασμού» δεν υπάρχει πάντα το «τέλειο θύμα», που «προκαλεί», αλλά ένα πλάσμα που στα μάτια του θύτη είναι αδύναμο και τις περισσότερες φορές είναι νεαρό στην ηλικία.
Εκεί, που ο «σπουδαίος κύριος» ξεδιπλώνει όλη του την εξουσία, τη δύναμη και τον σεξισμό του χωρίς αντίπαλο.
Η μεγαλύτερη ηδονή δεν είναι η στιγμή της πράξης, αλλά όλη αυτή η αδρεναλίνη που κυκλοφορεί στο κορμί του όταν παίζει με το μυαλό και τις αντοχές του θηράματός του.
Σαν το άγριο λιοντάρι που περικυκλώνει το θήραμά του και παίζει μαζί του πριν το κατασπαράξει.
Μια κουλτούρα, που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός αγοριού, που του μαθαίνουμε να «παίρνει ότι θέλει», να γίνεται αυτός ο κυρίαρχος.
Που του μαθαίνουμε ότι από τα 13 ή τα 14 του χρόνια πρέπει να έχει σεξουαλικές σχέσεις (κάποτε οι μπαμπάδες τους οδηγούσαν μέχρι τα σκαλιά των οίκων ανοχής), ότι το να παρακολουθεί πορνό από τα 14 του είναι απόλυτα φυσιολογικό «για να μην γίνει ομοφυλόφιλος».
Όμως κανείς δεν σκέφτεται εάν αυτό το αγόρι γίνει βιαστής.
Κανείς δεν του λέει ότι το να βρίσκεται σε ένα χώρο με ένα κορίτσι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εκείνη θέλει και σεξ, ή ότι τα φιλιά και τα χάδια που μπορεί να ανταλλάξουν δεν είναι ένδειξη ότι θα καταλήξουν και σε μια πράξη.
Ότι οι γυναίκες, δεν είναι αντικείμενα του πόθου κανενός και ότι ο σεξισμός που ξεκινά από «άκακες» δηλώσεις του τύπου «οι ξανθιές είναι φλογερές στο κρεβάτι», τροφοδοτεί την κουλτούρα του βιασμού που μας βλάπτει όλους.
Κι έτσι, καταλήγουμε να θεωρούμε φυσιολογική τη βία κατά των γυναικών και φυσικά την κακοποίησή τους.
Το προφίλ του άνδρα λοιπόν που κακοποιεί λεκτικά, ψυχολογικά, σεξουαλικά έναν άλλο άνθρωπο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών των λανθασμένων απόψεων που διαιωνίζουμε γύρω από τη δύναμη της σεξουαλικότητας, η οποία δεν συμβαδίζει σε καμία περίπτωση με την εξουσία.
Το σεξ είναι απόλαυση όχι ένδειξη δύναμης. Και όσοι δεν το έχουν καταλάβει κάτι λάθος κάνουν.
Στα βιβλία, ο ορισμός της «κουλτούρας του βιασμού» αναφέρει:
«Η κουλτούρα βιασμού είναι κοινωνική σύμπλεξη του σεξισμού, του μισογυνισμού, και της τοξικής αρρενωπότητας. Η κουλτούρα του βιασμού είναι ένα κοινωνικό σύστημα που ορίζεται από πατριαρχικές νοοτροπίες, συμπεριφορές, και στερεότυπα και διαιωνίζεται από την ανοχή ή και συνενοχή των θεσμών και των ΜΜΕ. Σε αυτό το σύστημα η σεξουαλική κακοποίηση είναι κανονικότητα και υπαίτιοι είναι τα θύματα, όχι οι θύτες».
Πρώτη δημοσίευση στο www.womenslife.gr