Οι χελώνες μπορούν να ζήσουν για σχεδόν 200 χρόνια, οι αχιβάδες για περισσότερα από 500. Μερικά δέντρα είναι γνωστό ότι ζουν χιλιάδες χρόνια.
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Geology από μια ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια έδειξε ότι οι μικροοργανισμοί που βρέθηκαν σε ένα αλάτι στην Αυστραλία έχουν επιβιώσει για 830 εκατομμύρια χρόνια.
Τα αποτελέσματα είναι αξιοσημείωτα σε πολλούς λόγους. Επεκτείνει το ρεκόρ για το πόσο καιρό τα βακτήρια μπορούν να παραμείνουν βιώσιμα σε υγρά εγκλείσματα - δηλαδή, μικροσκοπικές φυσαλίδες - μέσα σε βράχους κατά σχεδόν 500 εκατομμύρια χρόνια. (Ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ ήταν από ένα αλάτι 250 εκατομμυρίων ετών). Και ίσως πιο εκπληκτικό, οι ανακτηθέντες μικροοργανισμοί δεν περιελάμβαναν μόνο βακτήρια, αλλά και πιο σύνθετους μικροοργανισμούς όπως φύκια και μύκητες.
Μένω ζωντανός
Το προφανές ερώτημα είναι πώς οι μικροοργανισμοί μπορούν να επιβιώσουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι συγγραφείς δεν μπορούσαν να δώσουν μια σαφή απάντηση, αλλά τα βακτήρια είναι γνωστό ότι αδρανούν, σχηματίζοντας σπόρια που απαιτούν ελάχιστη ή καθόλου ενεργειακή δαπάνη με την πάροδο του χρόνου.
Ακόμη και τα μικρόβια που δεν σχηματίζουν σπόρια είναι γνωστό ότι μειώνουν τον μεταβολικό ρυθμό τους σχεδόν στο μηδέν, γεγονός που τους επιτρέπει επίσης να αδρανούν. Ίσως κάποιοι από τους μικροοργανισμούς που είχαν παγιδευτεί αρχικά στον αυστραλιανό βράχο πέθαναν, παρέχοντας τροφή για τα εναπομείναντα μικρόβια. Αν και ο ακριβής μηχανισμός είναι άγνωστος αυτή τη στιγμή, φαίνεται ξεκάθαρο ότι τα υγρά μέσα στα εγκλείσματα αλατιού χρησιμεύουν ως μικροβιότοπος για τα παγιδευμένα μικρόβια, γεγονός που επέτρεψε την εξαιρετική διατήρηση της οργανικής ύλης για εκατομμύρια χρόνια.
Τα άλατα δεν είναι απλά καλά συντηρητικά. Υποστηρίζουν επίσης την ενεργό ζωή. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που το κάνουν αυτό είναι μειώνοντας το σημείο πήξης του νερού έτσι ώστε να παραμένει υγρό σε πολύ κρύα περιβάλλοντα, στη Γη και πιθανώς αλλού. Μερικά μικρόβια προσαρμοσμένα στο άλας μπορούν να ζήσουν σε ένα κορεσμένο διάλυμα χλωριούχου νατρίου με σημείο πήξης -21o C (-6o F).
Τουλάχιστον ένα βακτήριο, ο Planococcus halocryophilus, μπορεί να μεταβολιστεί σε αυτή τη χαμηλή θερμοκρασία. Τα υπερχλωρικά άλατα που βρίσκονται στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, στην Ανταρκτική, ακόμη και στον Άρη, μπορούν να καταστείλουν ακόμη περισσότερο το σημείο πήξης του νερού, αν και οι μικροοργανισμοί δεν φαίνεται να είναι σε θέση να τα ανέχονται όπως και τα διαλύματα από χλωριούχα άλατα.
Στις πιο ξηρές περιοχές της Ατακάμα, τα μικρόβια βασίζονται στην ικανότητα ορισμένων αλάτων όπως ο αλίτης - το ίδιο με το επιτραπέζιο αλάτι, χημικά μιλώντας - να προσελκύουν νερό απευθείας από την ατμόσφαιρα. (Αυτή η υγροσκοπική ιδιότητα είναι ο λόγος για τον οποίο το αλάτι μπλοκάρει εάν το αφήσετε σε υγρό αέρα για πολύ καιρό.) Το αποτέλεσμα γίνεται ακόμη πιο έντονο στις υπεράνυδρες ερήμους.
Το αλάτι απορροφά τόση υγρασία που λίγη από αυτή διαλύεται και σχηματίζει ένα διάλυμα, μια διαδικασία που ονομάζεται λιποδιάλυση. Έτσι μπορούν να επιβιώσουν τα μικρόβια σε ένα μέρος όπου μπορεί να βρέχει μόνο μία φορά κάθε δεκαετία.
Του Άρη και των μικροβίων
Αυτές οι ιδιότητες αποθήκευσης νερού του αλατιού θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμες για τους αρειανούς οργανισμούς, αν υπάρχουν. Ο πρώιμος Άρης ήταν θερμότερος και υγρότερος από ό,τι είναι σήμερα, και υγρό νερό υπήρχε στην επιφάνειά του μόλις πριν από δύο δισεκατομμύρια χρόνια (ή ίσως και πιο πρόσφατα).
Η ζωή στην επιφάνεια μπορεί να είχε εξαφανιστεί όταν ο πλανήτης στέγνωσε, αλλά ίσως τα οργανικά του υπολείμματα μπορούν να βρεθούν ακόμα σε ενταφιασμένους κρυστάλλους αλατιού. Αν είμαστε πραγματικά τυχεροί, ίσως μπορούμε να βρούμε ακόμη και διατηρημένους, βιώσιμους μικροοργανισμούς στον Άρη σήμερα.
Υπάρχει μια πιο συναρπαστική πιθανότητα. Εάν η ζωή μπορούσε να συνεχιστεί μετά την εξάτμιση των τελευταίων λιμνών στον Άρη και τον πλανήτη κρύο και ξηρό, τα άλατα μπορεί να κρατούσαν θύλακες νερού πάνω από το σημείο πήξης σε τοποθεσίες όπως ο πυθμένας του φαραγγιού Βάλες Μαρινερίς, σπηλιές γνωστές ως σωλήνες λάβας ή ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του Άρη.
Τα μικροβιακά αποθέματα από την υγρή περίοδο του πλανήτη θα μπορούσαν να έχουν προσαρμοστεί στις συνθήκες της ερήμου με τη βοήθεια υγροσκοπικών αλάτων όπως ο αλίτης, και τα υπερ-αλμυρά περιβάλλοντα μπορεί να έχουν γίνει τα τελευταία φυλάκια της ζωής.
Πριν από τρία χρόνια, σε ένα εργαστήριο που διοργάνωσε η NASA για να συζητηθεί η πιθανότητα ύπαρξης ζωής στον Άρη σήμερα, τα περιβάλλοντα με αλάτι αναγνωρίστηκαν ως μία από τις τέσσερις πιθανές θέσεις για ζωή στον Άρη, ενώ οι άλλες είναι οι σπηλιές, ο πάγος και το βαθύ υπόγειο.
Στον Άρη, ακολουθήστε το αλάτι
Θα ήταν σίγουρα πολύ δύσκολο να υπάρχει ζωή στον Άρη σήμερα. Ο πλανήτης είναι δύο έως πενήντα φορές πιο ξηρός από την πιο ξηρή περιοχή της ερήμου Ατακάμα, όπου η μικροβιακή ζωή μόλις και μετά βίας μπορεί να υπάρχει.
Όμως ο Άρης έχει δει περιόδους αυξημένης ηφαιστειακής δραστηριότητας στο παρελθόν του, που μπορεί να καταστήσει τον πλανήτη προσωρινά λιγότερο άνυδρο.
Μια φορά κάθε λίγα εκατομμύρια χρόνια περίπου, ο άξονας του Άρη ανατρεπόταν οι πολικοί πάγοι έλιώναν και το νερό ανακατανεμ’οταν στον ισημερινό. Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, η διαθεσιμότητα νερού στον Άρη θα ήταν παρόμοια με τις ερήμους στη Γη. Η ζωή μπορεί να έχει εξελιχθεί για να αδρανεί κατά τις ξηρές περιόδους του Άρη (όπως σήμερα) και να έχει γίνει ενεργή όταν επανεμφανίζεται υγρό νερό.
Αν ναι, θα πρέπει να αναζητήσουμε τη ζωή του Άρη ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Στον ξηρό πυρήνα της Ατακάμα, βρίσκουμε μια ποικιλία μικροβιακής ζωής μόνο εκατοστά κάτω από τη γη, συμπεριλαμβανομένων των κυανοβακτηρίων που χρειάζονται φως για τη φωτοσύνθεση. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στον Άρη, αν κοιτάξουμε στη σωστή τοποθεσία. Πού θα ήταν αυτό;
Να ψάξουμε εκεί που κανένας προσγειωτής ή ρόβερ δεν έχει κοιτάξει πριν: τα Νότια Χάιλαντς του Άρη. Γνωρίζουμε από εικόνες τηλεπισκόπησης ότι υπάρχουν άφθονα αποθέματα άλατος χλωρίου κοντά στην επιφάνεια. Αντί να ακολουθούμε το παλιό μάντρα της NASA «ακολουθήστε το νερό», θα πρέπει να αναζητήσουμε άλατα, καθώς αυτά είναι ένα αποδεδειγμένο μέσο για την απόκτηση νερού σε πολύ ξηρές ερήμους. Θα μπορούσαν να μας υποδείξουν μια από τις πιο συναρπαστικές ανακαλύψεις στην ιστορία.
Πηγή: Bigthink