Η κόπωση από την επικοινωνία μέσω Zoom (την γνωστή αμερικανική πλατφόρμα τηλεδιασκέψεων), είναι πραγματική, μετά από εννέα μήνες βιντεοκλήσεων. Στις αρχές του 2020, έμοιαζε σαν τη μόνη πύλη εισόδου μας στον κόσμο που είχαμε αφήσει πίσω - αλλά τώρα πολλοί από εμάς, ειλικρινά, είμαστε εξουθενωμένοι.
Ακόμα και η διευθύνουσα σύμβουλος της Zoom, Απάρνα Μπάβα, αναγνώρισε πώς αισθανόμαστε σε μια συνέντευξη στο BBC τον Δεκέμβριο. «Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για την κούραση της Zoom, ο αγώνας είναι πραγματικός, αλλά δεν φταίει η Zoom ... Πρέπει να χτίσεις την ευεξία στη ζωή σου και να κάνεις διαλείμματα [από την οθόνη]», υποστήριξε.
Και οι νευροεπιστήμονες συμφωνούν. Η Σόφι Σκοτ, καθηγήτρια γνωστικής νευροεπιστήμης στο University College London, λέει στην HuffPost UK ότι υπάρχουν «σημαντικά μειονεκτήματα» στη χρήση της Zoom ως προς την επικοινωνία - στην εργασία ή σε κοινωνικό επίπεδο. «Αν πηγαίνατε σε μια παμπ με έναν φίλο, πιθανότατα θα καθόσασταν δίπλα του και όχι μπροστά του», εξηγεί η ίδια, «ενώ με την Zoom, είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο όλη την ώρα».
«Είναι πολύ περίεργο», συμπληρώνει.
Η Ζoom και άλλα συστήματα βιντεοκλήσεων, «αφαιρούν, επίσης, μερικά από τα βασικά στοιχεία που χρησιμοποιούμε για να συντονίσουμε μια συνομιλία, τα οποία είναι το βλέμμα μας και η αναπνοή», αναφέρει ακόμα η Σκοτ. Εάν οι συμμετέχοντες δεν είναι σε θέση να κοιτάξουν τα μάτια του άλλου ή να αισθανθούν την αναπνοή του ενώ μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον, (αυτό) μπορεί να είναι δύσκολο.
«Η επαφή με τα μάτια είναι πολύ περίπλοκη (υπόθεση) στη συζήτηση», λέει. «Την χρησιμοποιούμε για να διαχειριστούμε ποιος θα μιλήσει, για (να δώσουμε) έμφαση, για να βεβαιωθούμε ότι έχουμε την προσοχή κάποιου και για να δείξουμε ότι θέλουμε εμείς την προσοχή - και όλα όσα συμβαίνουν ταυτόχρονα με την ομιλία μας. Το ζουμ τα αφαιρεί».
Μια πιο ικανοποιητική συναισθηματική εμπειρία, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι η επιστροφή σε ένα παραδοσιακό τηλεφώνημα. «Είναι πραγματικά πιο εύκολο να γίνει η επαφή χωρίς να έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα [στα οποία δίνουμε προτεραιότητα στην Zoom], όπως η επαφή με τα μάτια και η πρόσωπο με πρόσωπο επαφή», λέει η Σκοτ.
Όλα αυτά τα πρόσθετα, αναμφισβήτητα περιττά, οπτικά στοιχεία είναι τελικά αυτό που μπορεί να προκαλέσει κόπωση στις βιντεοκλήσεις Zoom. «Οι κλήσεις Zoom μοιάζουν πιο αγχωτικές από τις τηλεφωνικές κλήσεις λόγω του πρόσθετου γνωστικού φορτίου και του φόβου ότι μπορεί να φαινόμαστε ανόητοι μπροστά σε άλλους», προσθέτει ο γιατρός Γκάρι Γουντ, κοινωνικός ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου Psychology of Wellbeing.
Μετά από μια κουραστική χρονιά σε σχέση με την τεχνολογία, ίσως κοιτάξουμε το 2021 για να ανακαλύψουμε μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση. Σε τελική ανάλυση, η κόπωση είναι κυριολεκτικά (αυτό που προκαλεί) η υπερβολική κατανάλωση.
«Πρέπει να ρωτήσουμε εάν οι κλήσεις Zoom είναι πάντα απαραίτητες και εάν χρησιμοποιούνται [για να αντικαταστήσουν] την έλλειψη επαφής πρόσωπο με πρόσωπο», καταλήγει ο Γουντ. «Καθώς προχωράμε την ζωή μας, και οι διαδικτυακές συναντήσεις συνεχίζονται, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν πραγματικά χρειαζόμαστε μια κλήση Zoom μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να την έχουμε. Μερικές φορές ένα απλό τηλεφώνημα μπορεί να είναι το μόνο που χρειαζόμαστε».
Την επόμενη φορά που σχεδιάζουμε να οργανώσουμε μια κλήση Zoom με έναν φίλο γιατί να μην προτείνουμε μια παραδοσιακή τηλεφωνική κλήση, αντ′ αυτού; Ίσως και οι δύο να είμαστε ευγνώμονες για αυτή μας την επιλογή στο τέλος.
Αυτή η ανάρτηση αρχικά έγινε στην HuffPost UK.