Σε μια εποχή που χιλιάδες εργοδότες δηλώνουν ότι δεν μπορούν να βρουν εργαζόμενο και χιλιάδες άνεργοι ότι δεν μπορούν να βρουν θέση εργασίας… η Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης προωθεί έξι νέα προγράμματα στήριξης που θα ενεργοποιηθούν έως το τέλος του 2025. Τα προγράμματα αυτά περιλαμβάνουν παρεμβάσεις όπως επιχορήγηση μισθού και εισφορών, επιδοτούμενη επιχειρηματικότητα νέων, στοχευμένα σχέδια για ειδικές κατηγορίες, και υποστήριξη επανένταξης μέσω κατάρτισης.
Τα βασικά χαρακτηριστικά των προγραμμάτων αυτών είναι:
Προγράμματα κατάρτισης / voucher: δράσεις κατάρτισης εξ αποστάσεως ή δια ζώσης, σε ψηφιακές, πράσινες δεξιότητες και οικονομικό εγγραμματισμό, με επιδότηση / εκπαιδευτικά επιδόματα.
Πρόγραμμα για δικαιούχους Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος: καλύπτει μισθό και ασφαλιστικές εισφορές στο 100 % για έως 12 μήνες, με μηνιαία αποζημίωση έως 1.118 € μεικτά, και αφορά περίπου 7.000 ωφελούμενους.
Πρόγραμμα Νέας Επιχειρηματικότητας (18-29 ετών): απευθύνεται σε νέους ανέργους που θέλουν να δημιουργήσουν δική τους επιχείρηση, με επιχορήγηση κεφαλαίου κίνησης έως 17.500 €, καταβαλλόμενο σε τρεις δόσεις.
Πρόγραμμα επιχορήγησης επιχειρήσεων για απασχόληση ανέργων: περιλαμβάνει ειδικές ομάδες και ωφελούμενους με εμπόδια ένταξης ή επανένταξης.
Πρόγραμμα απασχόλησης μακροχρόνιων ανέργων 55 ετών και άνω: δημιουργία θέσεων στον δημόσιο τομέα για 26.500 άτομα, με επιχορηγήσεις από τη ΔΥΠΑ.
Ολοκληρωμένη δράση κατάρτισης – απασχόλησης για ανέργους ηλικίας 25-45 ετών: συνδυάζει κατάρτιση και απασχόληση, με στοχευμένες δράσεις.
Η ΔΥΠΑ εκτιμά ότι, συνολικά, αυτές οι δράσεις θα δημιουργήσουν έως 18.600 θέσεις απασχόλησης. Ωστόσο, τα ερωτήματα που απασχολούν όσους ενδιαφέρονται να τα αξιοποιήσουν είναι: Ποιοι θα ωφεληθούν πραγματικά και πώς θα αντιμετωπιστούν τα εμπόδια που υπήρχαν έως σήμερα;
Τα αναπάντητα ερωτήματα…
Για τους ανέργους
- Πώς μπορώ να γνωρίζω αν πληρώ τις προϋποθέσεις για κάποιο από τα προγράμματα (ηλικία, προϋπηρεσία, προηγούμενες συμμετοχές, μορφωτικό επίπεδο);
- Ποιος θα με υποστηρίξει για να υποβάλω την αίτηση — ειδικά αν δεν γνωρίζω τα ψηφιακά εργαλεία ή τις διαδικασίες;
- Αν συμμετέχω σε πρόγραμμα κατάρτισης, τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα ακολουθήσει και θέση εργασίας;
- Πώς διασφαλίζονται τα δικαιώματα μου — όπως αξιοκρατία, διαφάνεια και μη διακοπή καταβολών κατά τη διάρκεια της συμμετοχής;
Για τις επιχειρήσεις που θέλουν να προσλάβουν
- Πώς θα βρουν υπαλλήλους που να πληρούν τα κριτήρια των προγραμμάτων, σε περιοχές όπου η ανεργία «έχει φύγει» ή υπάρχει έλλειψη ειδικοτήτων;
- Ποια είναι η διαδικασία ένταξης στο πρόγραμμα και ποια η απαιτούμενη τεκμηρίωση;
- Τι ποσοστό των μισθών και εισφορών καλύπτουν οι επιχορηγήσεις, και ποιο κόστος μένει για την επιχείρηση να αναλάβει;
- Πώς διασφαλίζεται η συνέπεια του εργαζόμενου — τι προβλέπεται αν αποχωρήσει πρόωρα ή δεν ανταποκριθεί;
Η αντίφαση που «στοιχειώνει» την αγορά εργασίας
Η μεγαλύτερη αντίφαση που στοιχειώνει σήμερα την ελληνική αγορά εργασίας είναι το χάσμα μεταξύ των προσδοκιών των εργοδοτών και εκείνων των εργαζομένων.
Από τη μία πλευρά, πολλές επιχειρήσεις αναζητούν «πολυεργαλεία», εργαζόμενους που να διαθέτουν πολλαπλές δεξιότητες, να μπορούν να καλύπτουν περισσότερους από έναν ρόλους μέσα στην εταιρεία, να είναι διαθέσιμοι για ελαστικά ή διευρυμένα ωράρια και ταυτόχρονα να διατηρούν περιορισμένες οικονομικές απαιτήσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις, η θέση που προσφέρεται απαιτεί ουσιαστικά την εργασία δύο ή και τριών ατόμων, χωρίς την αντίστοιχη μισθολογική αντιστοίχιση.
Από την άλλη πλευρά, ένα σημαντικό τμήμα των ανέργων εμφανίζεται χωρίς τα απαραίτητα προσόντα, χωρίς διάθεση επαγγελματικής προσαρμογής ή απόκτησης νέων δεξιοτήτων, αλλά με υψηλές προσδοκίες για μισθούς και συνθήκες εργασίας που συχνά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα της αγοράς.
Το αποτέλεσμα είναι ένα διαρκές αδιέξοδο: Επιχειρήσεις που «ψάχνουν και δεν βρίσκουν» και υποψήφιοι που «στέλνουν βιογραφικά αλλά δεν προσλαμβάνονται».
Η έξοδος από αυτό το φαύλο κύκλο απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και ρεαλισμό. Οι εργοδότες χρειάζεται να επαναξιολογήσουν τις απαιτήσεις τους, να διαχωρίσουν σαφώς τους ρόλους και να προσφέρουν δίκαιες αμοιβές και ξεκάθαρες προοπτικές εξέλιξης, αντί να αναζητούν «σούπερ ήρωες» σε θέσεις κατώτερης αμοιβής. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι οφείλουν να επενδύσουν ενεργά στην αναβάθμιση των δεξιοτήτων τους, να δείξουν ευελιξία και διάθεση για εκπαίδευση, ώστε να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς.
Η σύνδεση των προγραμμάτων κατάρτισης με τις πραγματικές ελλείψεις δεξιοτήτων στις επιχειρήσεις, η διαφάνεια στους όρους εργασίας και η καλλιέργεια κουλτούρας συνεργασίας και όχι αμοιβαίας καχυποψίας μπορούν να αποτελέσουν τα θεμέλια για μια πιο λειτουργική και ισορροπημένη αγορά εργασίας. Κανονικά, έναν τέτοιο σχεδιασμό τον αναλαμβάνει η Πολιτεία και τον “τρέχει” κεντρικά με στόχο τη διαμόρφωση ενός νέου “χάρτη” στην αγορά εργασία. Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους πολίτες…
