Μετά από την χθεσινή παρέμβαση που έκανα για το θέμα του πατέρα που κάνει απεργία πείνας και δίψας, ζητώντας την εκταφή του παιδιού του που σκοτώθηκε στην εγκληματική φονική σύγκρουση των Τεμπών, θέμα που προκάλεσε και αιχμηρή δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, όπως επίσης και την παρέμβαση που έκανα για τα δύο παιδιά που κλείστηκαν άδικα σε φυλακές χωρίς να έχουν διαπράξει το έγκλημα του εμπρησμού όπως αποφάσισαν ανακρίτρια και εισαγγελέας, σήμερα επανέρχομαι με αυτό το μικρό άρθρο. Ένα μικρό άρθρο που το αφιερώνω τόσο στην Ένωση Εισαγγελέων όσο και στην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Θα επαναλάβω, με μία πολύ προσεκτική στάση που έχω τηρήσει όλα αυτά τα χρόνια των δεκαετιών της δημοσιογραφικής μου πορείας, απέναντι στην Λειτουργούς της Θέμιδος.
Θα παρακαλέσω τις κυρίες και τους κύριους εισαγγελείς και δικαστικούς να διαβάσουν πολύ προσεκτικά το ρεπορτάζ που δημοσιεύσαμε και στην HuffPost, με το αντάμωμα των δύο παιδιών όταν αποφυλακίστηκαν. Να δουν επίσης και το συγκλονιστικό ρεπορτάζ το οποίο μεταδόθηκε από το κανάλι Αlpha. Θα ήθελα να ξέρω πως θα νιώσουν όσες και όσοι υπέγραψαν τις δύο ανακοινώσεις αυτή την εβδομάδα και από τους Εισαγγελείς και από τον Άρειο Πάγο, όταν θα διαβάσουν αυτές τις λέξεις που είπαν τα παιδιά: «Μπήκαμε φυλακή ο ένας για τον άλλον. Δεν φοβήθηκα, είχα πίστη μέσα μου, ήξερα πως είμαι αθώος και αυτό με κράτησε μέχρι τελευταία στιγμή, Οι συνθήκες δεν ήταν ανθρώπινες. Παντού κοριοί, κατσαρίδες γεμάτο. Μου φάνηκε σαν να ήταν αιώνες μέσα. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω πως πήγα να βοηθήσω και τώρα είμαι φυλακή. Ξύπνησα μια μέρα και λέω “πού βρίσκομαι;”».
Τα δύο παιδιά, οι δύο νέοι, δηλώνουν πως δεν θα σταματήσουν τον εθελοντισμό. «Παρά την αδικία, από την καρδιά μου το έκανα, δεν θα μου το αλλάξουν. Και φυλακή που με βάλανε δεν αλλάζει. Το έκανα από την ψυχή μου και πήγαμε να βοηθήσουμε», στέλνοντας μήνυμα στους εθελοντές: «να μην σταματήσει κανείς να προσπαθεί και να βοηθάει, παρά την αδικία που έγινε».
Το τι θα πράξουν τώρα οι δύο οικογένειες, εάν δηλαδή θα στραφούν νομικά, όπου κρίνουν οι δικηγόροι τους, είναι ένα ζήτημα που δεν το βάζω στο άρθρο μου. Αυτό όμως που θα ήθελα να διατυπώσω είναι το αυτονόητο, αν μη τι άλλο εκ μέρους της ‘Ενωσης των Εισαγγελέων και της Προέδρου του Αρείου Πάγου. Και το διατυπώνω ως γονιός, μια που και εκείνοι είναι μητέρες και πατέρες: Όπως έβγαλαν τις ανακοινώσεις μιλώντας για εκφοβισμούς και αποθάρρυνση του έργου τους, από ανθρώπους που στερούνται νομικό υπόβαθρο η νομική παιδεία, τώρα που αναμφισβήτητα η άριστη δική τους νομική κατάρτιση υπέπεσε σε πλάνη, τουλάχιστον ας βγάλουν ενυπόγραφα μια δημόσια συγγνώμη για την ταλαιπωρία αυτών των νέων ανθρώπων και την φρίκη που έζησαν μέσα στις φυλακές αδίκως. Αν και θα ήτανε γενναία πράξη, εάν τους καλούσαν από κοντά, εκεί ψηλά στο κτίριο του Άρειου Πάγου και για να τους δώσουν το χέρι και για να πούνε την συγνώμη και για να τους εξηγήσουν το τι μπορεί να συνέβη και η Δικαιοσύνη τους έδωσε αυτή την φρικτή εμπειρία. Μία τέτοια πρωτοβουλία, πραγματικά θα αξίζει όσες 10 ανακοινώσεις, οι οποίες καλό θα είναι την επόμενη φορά, να είναι πιο προσεκτικά διατυπωμένες.
Τέλος, μην ξεχνάνε και τον πατέρα που ζητάει την εκταφή του παιδιού του. Έχει δικαίωμα να μάθει τι στέρησε στο γυιό του το οξυγόνο και τη ζωή μαζί.
