Συνήθως, όλα ξεκινούν τυχαία. Οι πρώτοι «έρωτες» φαίνονται σαν ένα τελετουργικό μετάβασης κι αποτελούν για εμάς τους γονείς μια υπενθύμιση ότι η παιδική ηλικία περνά γρήγορα.
Όπως εξηγεί η δρ. Κρίστιν Έντουαρντς, κλινική ψυχολόγος και ιδρύτρια του Tampa Pediatric Psychology, αυτοί οι πρώτοι σπινθήρες δεν έχουν σχέση με τον ρομαντισμό αλλά με την περιέργεια, τον θαυμασμό και τη σύνδεση με ανθρώπους έξω από την οικογένεια.
«Τα παιδιά αρχίζουν να δείχνουν περισσότερη επίγνωση και ενδιαφέρον για τους συνομηλίκους τους περίπου στην Α’ Δημοτικού», εξηγεί η δρ. Έντουαρντς. «Οι ”καψούρες” σε αυτή την ηλικία έχουν να κάνουν περισσότερο με την κατανόηση της σύνδεσης, όχι με τον έρωτα».
Καθώς όμως τα παιδιά περνούν στην προεφηβεία (8–12 ετών), αυτά τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα. Η Κιμ ΝτεΡάμους Λαρό, σύμβουλος ψυχικής υγείας και ιδρύτρια του Steady Hope Counseling, εξηγεί πως «τα πρώτα αυτά συναισθήματα δεν είναι ρομαντικά· είναι μια μορφή συναισθηματικής μάθησης και εξερεύνησης ταυτότητας».
Ας δούμε, λοιπόν, πώς μπορούμε να στηρίξουμε το παιδί μας στην πρώτη του «καψούρα» με ενσυναίσθηση, χιούμορ και διακριτική καθοδήγηση.
1. Αναγνωρίζουμε τι είναι φυσιολογικό
Κάθε παιδί βιώνει το πρώτο του φλερτ διαφορετικά. Κάποια το εκφράζουν ανοιχτά, άλλα το κρατούν μυστικό. Μπορεί να «κολλήσουν» με έναν φίλο, μια διάσημη προσωπικότητα ή ακόμη και έναν δάσκαλο. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά είναι τρόποι με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει θαυμασμός και έλξη.
Πολλοί γονείς θεωρούμε ότι «καψούρα» σημαίνει ρομαντικό ενδιαφέρον, αλλά σε αυτές τις ηλικίες είναι συναισθηματικό, όχι σωματικό. Είναι η πρώτη επαφή με την τρυφερότητα, την καλοσύνη, το χιούμορ με όσα τους τραβούν την προσοχή στους άλλους.
«Η περιέργεια είναι το καλύτερο εργαλείο μας», λέει η ΝτεΡάμους Λαρό. «Ρωτάμε πράγματα όπως «Α, αυτό ακούγεται ενδιαφέρον», ή «Τι σου αρέσει σε αυτό το άτομο»; αντί να πειράζουμε ή να μειώνουμε το συναίσθημα. Όταν οι γονείς δείχνουμε αποδοχή, τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια, όχι ντροπή.
2. Τι να πούμε (και τι να μην πούμε)
Ας αντισταθούμε στην παρόρμηση να πούμε «Αχ, τι γλυκό». Μπορεί να φαίνεται αθώο, αλλά κάνει τα παιδιά να κλείνονται κατευθείαν.
«Οι γονείς πρέπει να αποφεύγουμε τα πειράγματα, τις πολλές ερωτήσεις ή τις ανεπιθύμητες συμβουλές», εξηγεί η δρ. Έντουαρντς. «Αυτά μπορεί να ακουστούν σαν απόρριψη».
Αντίθετα, αντανακλούμε αυτό που μοιράζονται χωρίς κριτική. Αν μας εμπιστεύονται κάτι, κρατάμε την εμπιστοσύνη αυτή. Χρησιμοποιούμε ουδέτερη, συμπεριληπτική γλώσσα, π.χ. «Τι σου αρέσει σε αυτό το άτομο» αντί για «Πώς τη λένε». Έτσι δείχνουμε ότι όλα τα είδη συναισθημάτων και ταυτοτήτων είναι ευπρόσδεκτα στο σπίτι μας.
Ο στόχος δεν είναι να «αναλύσουμε» τη συναισθηματική κατάσταση, αλλά να τη κανονικοποιήσουμε.
«Όταν οι γονείς παραμένουμε περίεργοι και ανοιχτοί,» λέει η Έντουαρντς, «τα παιδιά μαθαίνουν ότι είναι ασφαλές να εξερευνούν νέα συναισθήματα μαζί τους».
3. Μιλάμε για όρια, συναίνεση και ιδιωτικότητα
Αυτές οι συζητήσεις δεν χρειάζεται να είναι μεγάλοι διάλογοι. Οι ειδικοί συμφωνούν ότι λειτουργούν καλύτερα όταν εντάσσονται φυσικά στην καθημερινότητα.
«Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν τα θέματα των ορίων και της ιδιωτικότητας ενσωματώνονται στις καθημερινές συνομιλίες,» εξηγεί η δρ. Έντουαρντς, «όχι μέσα από μια και μοναδική σοβαρή κουβέντα».
Μπορούμε να πούμε πράγματα όπως:
«Είναι ωραίο να λες σε κάποιον ότι σου αρέσει, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να νιώθει κι εκείνος άνετα».
«Κάποια συναισθήματα είναι προσωπικά για να τα μοιραζόμαστε με άλλα άτομα, δεν είναι μυστικά, αλλά προσωπικά δικά μας».
Η ΝτεΡάμους Λαρό συμφωνεί:
«Όταν βοηθάμε τα παιδιά να κατανοήσουν τη συναίνεση από μικρή ηλικία, τους μαθαίνουμε ότι η φωνή τους έχει αξία και τα βοηθούμε να αναγνωρίζουν πότε κάτι δεν τους φαίνεται σωστό».
4. Όταν τα συναισθήματα πληγώνονται
Αργά ή γρήγορα, κάθε παιδί θα βιώσει απόρριψη, ντροπή ή κάποιος θα του «ραγίσει» την καρδιά. Αν και είναι δελεαστικό να σπεύσουμε να δώσουμε συμβουλές, οι ειδικοί λένε πως η ενσυναίσθηση είναι το πραγματικό βάλσαμο.
«Ως γονείς, μισούμε να βλέπουμε το παιδί μας να πληγώνεται», λέει η δρ. Έντουαρντς. «Αλλά όσο κι αν προσπαθούμε να διορθώσουμε ή να αποτρέψουμε τα άσχημα πράγματα, δεν μπορούμε. Τα συναισθήματα είναι φυσιολογικό κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας».
Αντί λοιπόν να προσφέρουμε λύσεις, αρκεί να επικυρώνουμε τα συναισθήματά τους: «Αυτό πραγματικά πονάει. Έχει νόημα που νιώθεις λυπημένος». Αυτού του είδους η αντανάκλαση βοηθά τα παιδιά να ονομάσουν τα συναισθήματά τους και να αναπτύξουν συναισθηματική ρύθμιση.
Η ΝτεΡάμους Λαρό προσθέτει ότι οι γονείς μπορούν να μοιράζονται μικρές προσωπικές ιστορίες, π.χ. «Θυμάμαι κι εγώ να ένιωθα ντροπή κάποτε», χωρίς όμως να το μετατρέπουν σε δική τους ιστορία. Ο στόχος είναι να μείνει η εστίαση στα συναισθήματα του παιδιού, όχι στα δικά μας.
5. Όταν θέλουν να το μάθει όλος ο κόσμος
Ίσως το παιδί μας να πετάει στα σύννεφα και να θέλει να ανακοινώσει το πως νιώθει σε όλη την τάξη. Αν και μπορεί να μας φανεί υπερβολικό, αυτή η έκρηξη ενθουσιασμού είναι φυσιολογική.
«Η απογοήτευση και η απόρριψη είναι φυσιολογικές εμπειρίες ενός “crush”, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον ενθουσιασμό και τη χαρά», λέει η δρ. Έντουαρντς. «Είναι καλό να αφήσουμε το παιδί να βιώσει και τις δύο πλευρές των συναισθημάτων».
Ωστόσο, χρειάζεται καθοδήγηση προς την ισορροπία. Ενθαρρύνουμε τον ενθουσιασμό, αλλά μαθαίνουμε τη διακριτικότητα.
«Η ιδιωτικότητα προστατεύει τα ιδιαίτερα συναισθήματα», σημειώνει η ΝτεΡάμους Λαρό. «Δεν πρόκειται για μυστικοπάθεια· πρόκειται για προσεκτική κοινοποίηση».
Ένα απλό παράδειγμα φράσης: «Είναι ωραίο που σου αρέσει κάποιος! Ίσως όμως αυτό είναι κάτι που συζητάμε με κοντινούς φίλους, όχι με όλους στο διάλειμμα».
6. Η μεγάλη εικόνα: Χτίζοντας συναισθηματική αυτοπεποίθηση
Οι πρώτοι έρωτες δεν αφορούν τόσο το ποιος αρέσει στο παιδί, όσο το πώς μαθαίνει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Είναι σαν «βοηθητικοί τροχοί» για την ενσυναίσθηση, το θάρρος και τον αυτοέλεγχο δεξιότητες που θα το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.
«Οι πρώτοι έρωτες είναι σημαντικό βήμα στην κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη», υπενθυμίζει η ΝτεΡάμους Λαρό. «Ο τρόπος που αντιδρούμε ως γονείς μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο για δια βίου συναισθηματική αυτοπεποίθηση και ασφαλείς σχέσεις».
Η Έντουαρντς συμφωνεί: «Όταν οι γονείς παραμένουμε ήρεμοι, περίεργοι και επικυρωτικοί, διδάσκουν στα παιδιά ότι τα συναισθήματα είτε ευχάριστα είτε δύσκολα δεν είναι κάτι να φοβούνται, αλλά κάτι να κατανοήσουν».
Έτσι, την επόμενη φορά που το παιδί μας αναφέρει ντροπαλά κάποιο «ιδιαίτερο πρόσωπο», πάρτε μια ανάσα, χαμογελάστε και ακούστε. Δεν το βοηθάτε απλώς να πλοηγηθεί στον πρώτο του έρωτα, το βοηθάτε να μάθει πώς να πλοηγείται στην ίδια του την καρδιά.
Με πληροφορίες από yahoo.com
