Κατασκευασμένα τα περισσότερα jelly shoes από το πλαστικό υλικό PVC δεν είναι ούτε υγιεινά, αλλά ούτε και κομψά παπούτσια.
Μια τάση που προβληματίζει και παράλληλα διχάζει τους λάτρεις της μόδας. Από τότε που το υπέροχο μινιμαλίστικο brand The Row, επιχειρησιακό δημιούργημα των δίδυμων αδερφών Μαίρη -Κέιτ και Άσλει Όλσεν, παρουσίασε τα πλαστικά σανδάλια, ευρέως γνωστά σαν jelly shoes, διάφορες σταρ του καλλιτεχνικού κόσμου εμφανίστηκαν φορώντας τα. Είδαμε φωτογραφίες της Τζένιφερ Λόρενς, της Μπλέικ Λάιβλι, αλλά και της Τέιλορ Σουίφτ να τα φορούν σαν μέρος ενός ρετρό στυλ. Οι αναζητήσεις για τα ζελεδένια παπούτσια άρχισαν να πληθαίνουν και οι πωλήσεις αυξήθηκαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εταιρείες γρήγορης μόδας έσπευσαν να αντιγράψουν το παπούτσι που ξύπνησε παιδικές μνήμες και πολλά ερωτηματικά. Η επιστροφή ξεχασμένων τάσεων στη μόδα δεν έχει φίλτρα, επιλογές και μια πιο μοντέρνα ματιά στην αισθητική; Φαίνεται πως όχι. Αντιθέτως πολλές φασιονίστας αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε τρεντ που εμφανίζεται. Πως να δικαιολογήσουμε διαφορετικά τη ζήτηση σε ένα παπούτσι που ούτε κομψό, αλλά ούτε υγιεινό για την επιδερμίδα θεωρείται; Τα περισσότερα ζελεδένια παπούτσια είναι κατασκευασμένα από PVC ένα τοξικό υλικό, που δεν επιτρέπει στο δέρμα να αναπνέει. Για να αποκτήσουν την ελαστικότητα στη σόλα, αλλά και τα υπέροχα έντονα και φωσφοριζέ χρώματα τους δέχονται επιπλέον επεξεργασίες που καθόλου καλές δεν είναι για το περιβάλλον. Φυσικά υπάρχουν και εταιρείες που ισχυρίζονται ότι δεν χρησιμοποιούν PVC, αλλά διαφορετικά υλικά που έχουν βάση το λινό, τη σιλικόνη ή την κάνναβη. Σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε ναι σε όσες υποκύψουν τελικά στην τάση, που έχει τις ρίζες της στα καλοκαίρια της δεκαετίας των ‘80s.
Πως προτείνονται
Τα jelly shoes αντικαθιστούν ουσιαστικά τις μπαλαρίνες, που σημαίνει ότι μπορεί να φορεθούν με παντελόνες, φούστες ανεξαρτήτου μήκους, βερμούδες και φυσικά φορέματα σε πιο casual γραμμές. Συνδυάζονται με φουτουριστικά σχέδια και γραφικά μοτίβα δημιουργώντας μια πιο girly και παράλληλα ρετρό εικόνα.
Ιστορία
Τα ζελεδένια παπούτσια εμφανίστηκαν σαν ιδέα στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν το πλαστικό άρχισε να χρησιμοποιείται περισσότερο στον χώρο της μόδας. Παρ΄ όλα αυτά η μεγάλη άνθηση ήρθε πολύ αργότερα, τη δεκαετία των ‘80s.
Η ιστορία θέλει τον τραπεζικό Πρίστον Χαγκ να ανακαλύπτει σε ένα ταξίδι του στη Βραζιλία τα πλαστικά παπούτσια, τα οποία φορούσαν όλες οι γυναίκες εκεί. Τα παρουσίασε με μια δική του εκδοχή στην Παγκόσμια Έκθεση του 1982 στο Knoxville του Τενεσί κι έναν χρόνο αργότερα η τύχη του χαμογέλασε. Ένας αγοραστής του Bloomingdale’s του παρήγγειλε 2.400 ζευγάρια σε εννέα διαφορετικές γραμμές. Η αρχή είχε γίνει και μάλιστα πολύ δυναμικά. Ακολούθησε συνεργασία με δυνατά ονόματα της μόδας, όπως Dorthee Bis, Fiorucci, Thierry Mugler και Jean Paul Gaultier, όπου κάθε έξι μήνες δημιουργούσαν νέα σχέδια προκειμένου να βρίσκονται στην κορυφή.
Σχεδόν παράλληλα με την εποχή που τα ανακάλυψε ο Πρίστον Χαγκ, ένας κατασκευαστής υποδημάτων, ο Μπερτ Γκέλερ, είδε κάποιους Έλληνες εργάτες να δουλεύουν με πλαστικά παπούτσια. Του τράβηξαν την προσοχή κι αποφάσισε να επενδύσει κι αυτός σε μια δική του σειρά παπουτσιών, την οποία μάλιστα άρχισε να διαθέτει στη Saks Fifth Avenue και στα Macy’s. Τα ζελεδένια παπούτσια κέρδιζαν συνεχώς το ενδιαφέρον του καταναλωτικού κοινού, αλλά όχι του κοινού που επιθυμούσαν αμφότεροι Χαγκ και Γκέλερ. Παρουσίαζαν και οι δύο τα παπούτσια τους σαν είδη πολυτελείας και στόχευαν την υψηλή κοινωνία. Παρά το δυνατό μάρκετινγκ που ακολούθησαν, τα ζελεδένια παπούτσια δεν έχαιραν της αποδοχής που ήθελαν κι έτσι κατέληξαν να πωλούνται σε χαμηλότερες τιμές και σε διαφορετικό ηλικιακά κοινό. Έγιναν μεγάλη τάση σε μικρότερες ηλικίες λόγω των έντονων χρωμάτων τους που θύμιζαν ζελεδάκια και καραμέλες. Μάλιστα πολλοί γονείς τα αγόραζαν στα παιδιά τους για να προστατεύσουν τα πόδια τους στη θάλασσα από τις πέτρες και τις πίσσες. Η δυναμική τους κράτησε έως και τα τέλη του 1990 και για τις επόμενες δεκαετίες είχαν σχεδόν ξεχαστεί μέχρι σήμερα…
