Στεγαστικό, κόστος ζωής, δημογραφικό και δραματική μείωση των γεννήσεων, υιοθεσία και αναδοχή: Ενα υπουργείο που ορισμένοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «διακοσμητικό» χτίζει σταδιακά μία ατζέντα που αγγίζει ανθρώπινες ζωές και την καθημερινότητα σε όλη την Ελλάδα.
Η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Δόμνα Μιχαηλίδου, έφτασε σχεδόν τρέχοντας στο ραντεβού με τη HuffPost για αυτή την συνέντευξη και βγάζει με το «καλημέρα σας» την πρώτη είδηση, δίνοντας απαντήσεις για το νεότερο σχέδιο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στο «καυτό» μέτωπο του στεγαστικού προβλήματος.
«Από την αντιπαροχή του ’60 και του ’70 στην Κοινωνική Αντιπαροχή για ευάλωτους για να ρίξουμε κάποτε τις τιμές»
«Έρχομαι τώρα από την Διακυβερνητική Επιτροπή που είχαμε με 8 διαφορετικά Υπουργεία. Αποφασίσαμε και εγκρίναμε ακριβώς τα διαμερίσματα τα οποία θα δοθούν. Δηλαδή, είπαμε ποια είναι τα πρώτα 14 ακίνητα, τα οποία συνεισέφερε το Υπουργείο Οικονομικών και το Υπουργείο Εργασίας, στα οποία θα χτιστούν 1500 τουλάχιστον κοινωνικές κατοικίες. Μιλάμε για οικόπεδα που θα χτιστούν με την νέα κοινωνική αντιπαροχή. Τα χτίζει ένας ιδιώτης επενδυτής – ανάδοχος. Ας θυμηθούμε αυτό που ξέραμε από τους γονείς μας, ή κάποιοι νεότεροι από τους παππούδες μας: την κανονική αντιπαροχή. Τι έλεγε η κανονική αντιπαροχή του 60, του 70; Έλεγε ότι έχουμε ένα οικόπεδο, δεν έχουμε οι ίδιοι στην οικογένειά μας τη δυνατότητα, τη γνώση ή την εμπειρία να σηκώσουμε μια πολυκατοικία. Άρα δίνουμε σε έναν κατασκευαστή το οικόπεδο αυτό και μας δίνει αντίστοιχα έναν αριθμό διαμερισμάτων σε σχέση με την αξία του οικοπέδου. Οπότε το κράτος τώρα, χωρίς έξτρα κόστος, θα πάρει πίσω διαμερίσματα που θα δώσει σε κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πολίτες. Είναι μια win-winξ συμφωνία για τον ιδιώτη αγοραστή που θα πάρει καινούργιο διαμέρισμα στην αξία της αγοράς, για τον κοινωνικά ευάλωτο ο οποίος θα βρει διαμέρισμα με κοινωνικό μίσθωμα και για το δημόσιο, γιατί όλα αυτά τα κίνητα «λίμναζαν» μέχρι τώρα, ήταν ακίνητα που βλέπουμε εμείς ως πολίτες αναξιοποίητα», εξηγεί η Δόμνα Μιχαηλίδου στην εκδότη της HuffPost Έμη Λιβανίου.
Υπογεννητικότητα στην Ελλάδα: Δύο ηλεκτρονικές πλατφόρμες και μία ευκαιρία – «Μισθός» για παππού και γιαγιά
Με το δημογραφικό «στα κόκκινα», το υπουργείο με τη λέξη «Οικογένεια» στην επικεφαλίδα, πιέζεται να αναζητήσει πειστικές και αποτελεσματικές λύσεις σε ένα πρόβλημα – γρίφο, που αντιμετωπίζει σχεδόν στο σύνολό του ο δυτικός κόσμος. Η Δόμνα Μιχαηλίδου προτείνει, σε πρώτο χρόνο, να μπούμε στις δύο πλατφόρμες και να «ανακαλύψουμε» εκεί προγράμματα ή παροχές, που μπορεί να δικαιούμαστε – ειδικά οι νέοι άνθρωποι που σχεδιάζουν τη ζωή τους και θέλουν να δημιουργήσουν οικογένειες οπουδήποτε στη χώρα.
«Άλλη ανάγκη έχει μια οικογένεια με πέντε παιδιά, η οποία ζει στον Έβρο. Άλλη ανάγκη έχει μια οικογένεια με ένα παιδί, η οποία ζει στο κέντρο της Αθήνας, σε σχέση με το δημογραφικό. Άλλη ανάγκη μια οικογένεια με τρία παιδιά, η οποία ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Για να ξέρουν όλοι τι ισχύει, έχουμε φτιάξει δύο ηλεκτρονικές πύλες: stegasi.gov.gr και https://oikogeneia.gov.gr/, στις οποίες καλούμε τους συμπολίτες μας να μπουν, έτσι ώστε να τσεκάρουν τι μπορεί να είναι χρήσιμο για αυτούς.»
Η δεύτερη κίνηση σε εξέλιξη αυτή την ώρα, γίνεται στην κατεύθυνση της υποστήριξης προς νέους γονείς, μητέρες εργαζόμενες ειδικότερα ή μητέρες που βρίσκονται σε αναζήτηση εργασίας:
«Είπαμε να εντάξουμε και τη δυνατότητα της γιαγιάς και του παππού να γίνουν κι αυτοί επιμελητές στο πρόγραμμα “νταντάδες της γειτονιάς”, εφόσον πάρουν τα κατάλληλα πιστοποιητικά από τους γιατρούς και μαθήματα πρώτων βοηθειών να μπορέσουν κι αυτοί να βοηθηθούν από το κράτος. Δηλαδή να πάρουν εκείνοι τα 500 ευρώ του προγράμματος. Μπορεί η γιαγιά να έρθει και να πληρώνεται έτσι με ένα καλό μισθό. Αυτά τα 500 ευρώ. Γιατί συνήθως η γιαγιά έρχεται, αλλά απλήρωτη. Ή πληρώνει κιόλας από την τσέπη της.»
Υιοθεσία και αναδοχή: Οι χρόνοι αναμονής και οι δυνατότητες
Η Δόμνα Μιχαηλίδου απαντά με αριθμούς και χρονοδιαγράμματα για όσους ονειρεύονται να υιοθετήσουν ένα παιδί στη χώρα μας: «Είμαι λοιπόν εδώ και θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί. Και καταθέτω την αίτησή μου τώρα. Η διαδικασία είναι πάρα πολύ γρήγορη και πάρα πολύ απλή.Αν όμως η ερώτηση είναι: πότε θα πάρω το παιδί μου; Η απάντηση είναι: τι αίτηση έχω κάνει; Αν κάποιος κάνει αίτηση για παιδί κάτω από δύο ετών, θα περιμένει πέντε χρόνια. Αν κάνει αίτηση για παιδί κάτω από πέντε χρονών, θα περιμένει τρία χρόνια. Αυτά σας τα λέω κατά προσέγγιση, αλλά είναι περίπου εκεί. Δεν υπάρχουν μωρά προς υιοθεσία. Σκεφτείτε αυτή τη στιγμή ότι υπάρχουν 1.900 αιτήσεις σε όλη τη χώρα για υιοθεσία. Πάνω από εννιά στις δέκα είναι για παιδιά κάτω των δύο ετών. Και αυτή τη στιγμή σε όλη τη χώρα υπάρχει μόνο ένα παιδί προς υιοθεσία κάτω από δύο ετών.»
Έχοντας κάνει προσωπική της υπόθεση τη μείωση του αριθμού των παιδιών που μεγαλώνουν σε ιδρύματα, η ίδια προτείνει να σκεφτούμε ως κοινωνία την ιδέα της αναδοχής, περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν: «Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πάρα πολλά ζευγάρια τα οποία θέλουν παιδί. Αλλά προτεραιότητα μου, σαν Πολιτεία, δεν είναι το ζευγάρι, είναι το παιδί. Εγώ θέλω τα παιδιά να μην μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Το να μεγαλώνουν τα παιδιά σε ιδρύματα είναι κακοποιητικό για την εξέλιξή τους. Όσο καλό και να είναι ένα ίδρυμα, δεν είναι οικογένεια. Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να καταλάβουμε και να μπούμε σε αυτή την αλλαγή παραδείγματος, στην οποία έχουν περάσει όλες οι ευρωπαϊκές χώρες: ας πάρουμε ένα παιδί με αναδοχή. Ίσως υπάρχει το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω στη βιολογική του οικογένεια. Όμως θα έχουμε κάνει θεϊκό έργο, ένα τεράστιο καλό, βοηθώντας το παιδία αυτό. Και θα έχουμε βοηθηθεί και οι ίδιοι. Θα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι. Τα βιολογικά μας παιδιά θα έχουν γίνει και αυτά καλύτερα μέσω της αναδοχής. Άρα λέμε ναι στην αναδοχή!»
Η Δόμνα Μιχαηλίδου μητέρα: Ο θηλασμός, η μητρότητα και η άδικη αποδοκιμασία από γυναίκα σε γυναίκα
Ως νέα μητέρα, η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για θέματα μητρότητας, όπως είναι ο θηλασμός. Το μήνυμα – εξομολόγηση μέσω της HuffPost αξίζει να διαβαστεί από κάθε γυναίκα: «Είναι μια συζήτηση η δεν πρέπει να γίνεται ταμπού. Είναι δεδομένο ότι είναι σημαντικός ο θηλασμός, Όμως, από την άλλη πλευρά, εγώ θέλω πάρα πολύ – και με τον θεσμικό μου ρόλο – να ζητήσω να μην φορτώνουμε τις γυναίκες με ενοχές σε περίπτωση που, για οποιονδήποτε λόγο δεν καταφέρνουν ή δεν θέλουν να θηλάσουν. Εγώ θήλασα ένα μήνα και μάλιστα επειδή δεν μπορούσα να θηλάσω χρησιμοποίησα θήλαστρο, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο. Ψυχολογικά και σωματικά δύσκολο. Δηλαδή βλέπεις τον εαυτό σου, την εικόνα σου με το θήλαστρο…είναι κάτι που σε προβληματίζει και στεναχωριέσαι κιόλας, που δεν έχεις το μωρό πάνω σου. Ο θηλασμός προσφέρει σε ένα παιδί, αλλά είναι πολύ σημαντικό να μην φορτώνουμε και όλες τις μαμάδες με πάρα πολλές τύψεις…Δηλαδή, εγώ ξέρετε πόσες φορές έχω πέσει συζήτηση; Kυρίως μεταξύ γυναικών.. Θήλασες, δεν θήλασες, γιατί δεν θήλασες; Yπάρχει πάρα πολλή αποδοκιμασία. Πάρα πολλλή αποδοκιμασία! Και αυτό ακριβώς είναι πάρα πολύ άδικο, γιατί κανείς δεν ξέρει τους λόγους για τους οποίους μπορεί να μην το έκανεε μια γυναίκα.»
