Εκτός από εκείνους που πουλάνε όπλα και εκτός από τους άλλους που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια Διεθνείς Συνθήκες και Σύνορα, δεν μπορεί να μην υπάρχει άνθρωπος ή ευνομούμενο κράτος που να μη θέλει να τελειώσει η φρίκη του πολέμου. Σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και εν προκειμένω, λόγω των εξελίξεων, στην Ουκρανία.
Τραμπ και Πούτιν θα βρεθούν ανήμερα της Παναγίας στην Αλάσκα. Σε μια προσπάθεια να πειστεί ο εισβολέας ότι πρέπει το μακελειό να τελειώνει. Ένα μακελειό, όμως, που ξεκίνησε με ηθικό αυτουργό τον Μπάιντεν και τον Στόλτενμπεργκ. Που ήθελαν διακαώς να βάλουν στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία του Ζελένσκι, παρά την Συμφωνία του Μινσκ.
Το ζήτημα είναι, ότι οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις/συζητήσεις που γίνονται, επικεντρώνονται σε αυτό που είχε πει ο Πούτιν. Ότι: «Όπου έχει πατήσει και πατάει η ρωσική μπότα, τα εδάφη είναι δικά του». Είναι σαφές, επίσης, ότι ο Τραμπ, μπίζνεσμαν και γαιοκτημόνων. είναι στη λογική του πάρε – δώσε. Άντε να επιστρέψει έστω και τα μισά ο Ρώσος Πρόεδρος από τα εδάφη που καταπάτησε στην Ουκρανία και όλα μέλι γάλα. Ποιά σύνορα, ποιά εδαφική κυριότητα. Και λογικό είναι να κλωτσάει ο Ζελένσκι, αν και τελικά μπορεί να κάνει και τις «παραχωρησούλες» του. Να ξεχάσει, δηλαδή, την Κριμαία, ίσως και την Μαριούπολη ή κάποιο κομμάτι που στα μέσα της περασμένης δεκαετίας είχαμε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Αζόφ και ρωσόφωνων.
Με λίγα λόγια ένα πάρε – δώσε, όπου επί της ουσίας ο εισβολέας κατακτητής θα βγει εν πολλοίς κερδισμένος. Και ο άλλος, χαμένος. Όπου δεν θα έχει καταπατηθεί μόνο ένα πρώην κυρίαρχο κομμάτι της Ουκρανίας, αλλά και κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου, με ψυχρούς και άπραγους παρατηρητές τον ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας και πάνω απ’όλα τον παράγοντα Ευρωπαΐκή Ένωση.
Η Αλάσκα κείται μακράν της Κύπρου. Άρα, γιατί όλο αυτό το κονκλάβιο των υποτιθέμενων οργανισμών και φορέων που υποτίθεται ότι παλεύουν και για την ειρήνη, να χαλάσουν την ζαχαρένια τους και να αντιδράσουν σε μια προοπτική κατοχύρωσης καταπατημένων εδαφών στον Πούτιν; Ξεχνώντας ότι και η Κύπρος, μέλος των Ηνωμένων Εθνών και ισότιμο μέλος των 27 της Ε.Ε. βρίσκεται με περίπου το μισό κορμί της εδώ και 50 χρόνια κάτω από την κθριαρχιά του Τούρκου κατακτητή.
Η οποιαδήποτε κατ’αρχήν, συμφωνία στην Αλάσκα, αν επιτευχθεί, γιατί θα έχει πολύ δρόμο από κει και πέρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει δεδικασμένο στα διεθνή φόρα, στην Κοινωνία των Εθνών, για το κυπριακό. Φοβάμαι ότι η οποία εδαφική συμφωνία στο ουκρανικό θα κάνει ακόμα πιο θρασύ τον γιαλαντζί Σουλτάνο της Άγκυρας στον τρόπο που πεισματικά αξιώνονει, χωρίς καν να το συζητάει, την επιβολή και αναγνώριση δύο κρατών στο Χρυσοπράσινο φύλλο.
Η ευθύνη, πολύ περισσότερο της Ευρωπαΐκής ´Ενωσης και ακόμα περισσότερο της Ελληνικής κυβέρνησης μαζί με την Κυπριακή είναι τεράστια με τις επιχειρούμενες συμφωνίες στην Αλάσκα. Βεβαίως αυτή η αμερικανική πολιτεία μπορεί πράγματι να κείται μακράν της Κύπρου, αλλά να μην επιβεβαιωθεί οδυνηρά για μία ακόμη φορά ότι και η Ελλάδα κείται μακράν της Κύπρου. Παρέμβαση Γκουτιέρες για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, την θεωρώ ανεδαφική προοπτική. Και ο συγκεκριμένος αλλά και ο ΟΗΕ που «διευθύνει», πρωταγωνιστούν ως διακοσμητικά στοιχεία στον τομέα επιβολής ειρήνης σε εστίες πολέμων.
