Η κυβέρνηση θέλησε να συμβιβάσει την λογική της περιστολής δαπανών, με την λογική των πολιτικών/βουλευτών/κομμάτων «μη μου τους ψηφοφόρους τάραττε». Κανένας δε δικαιούται να τον κατηγορήσει ότι ήθελε και θέλει να κάνει το πρέπον στο νοικοκύρεμα στα ελληνικά ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), που με την τεχνολογική εξέλιξη και την ηλεκτρονική αλληλογραφία να διαχεέται σχεδόν αποκλειστικά μέσω του διαδίκτυου, έχουν εξασθενήσει σημαντικά ως προς τον πρωτεύοντα ρόλο τους. Εξάλλου ήταν ο Υπουργός εκείνος ο οποίος έβαλε την βαριά σφραγίδα του στην εξέλιξη του ψηφιακού κράτους σχεδόν από το μηδέν.
Και που σκόνταψε με την απόφαση του για τα ΕΛΤΑ που προκάλεσε πανικό; Ίσως το βασικότερο είναι ότι ακόμα βρισκόμαστε, παρέα με τη γενιά που λόγω ηλικίας δεν είναι εξοικειωμένο με τους διαδικτυακούς προσανατολισμούς. Πόσο μάλλον στα χωριά της περιφέρειας, που δεν λες ότι έχουν μείνει εκεί οι νέοι άνθρωποι. Όμως αυτές οι γερόντισσες και αυτοί οι γέροντες, είναι και ψηφοφόροι των περισσότερων βουλευτών, γαλάζιων και μη, που ξεσηκώθηκαν με το κλείσιμο ταχυδρομικών καταστημάτων. Συνυπολογίζοντας μάλιστα, ότι έχει γίνει τρομακτική συρρίκνωση των τραπεζικών καταστημάτων ακόμα και των ATM στα μέρη που ζουν. Άρα ποιο θα είναι το σημείο αναφοράς τους για το πλέον βασικό που περιμένουν κάθε μήνα; Την σύνταξη; Ή τα επιδόματα;
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι αυτή η κυβέρνηση έχει ένα τρομακτικό έλλειμμα στην δόμηση της επικοινωνίας της. Η πρωτογενής υπουργική απόφαση για το κλείσιμο 200 και πλέον καταστημάτων των ΕΛΤΑ είχε μερικές, αλλά νεφελώδεις αναφορές, για ενίσχυση ενός τύπου κλασσικού ταχυδρόμου, για πόρτα – πόρτα εξυπηρέτηση της ιδιαίτερης κατηγορίας των πολιτών στην οποία προαναφέρομαι. Κατά την άποψή μου θα έπρεπε με σοφό τρόπο να χτιστεί μια καμπάνια που θα αναδείκνυε «μάγκα» την κυβέρνηση για την εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων πολιτών. Ότι ο ταχυδρόμος θα υπάρχει. Να μπει σε πειραματική λειτουργία, να μετρηθούν τα αποτελέσματα, να εισπράξουν την ικανοποίηση για την επιτυχία της κυβερνητικής πρωτοβουλίας και μετά να προχωρήσουν στην περιστολή ταχυδρομικών καταστημάτων. Για την οποία θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει ότι στην οικονομία κλίμακος, δαπάνες τους θα πρέπει να περισταλούν. Έχοντας, όμως, υπόψη και την διαφύλαξη των θέσεων εργασίας, προφανώς σε άλλες θέσεις του εν λόγω συστήματος.
Με την αναστάτωση που προκλήθηκε, η συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική κατέβασε στροφές, έκανε ένα θεαματικό tête à queue και γυρίζοντας προς τα πίσω ψάχνει τώρα το σταυροδρόμι συμβιβασμού περιστολής δαπανών, αλλά και εξυπηρέτησης πολιτών άλλων ταχυτήτων. Πλην, όμως, ψηφοφόρων… Είπαμε. Στην πολιτική πραγματικότητα, που δεν εννοεί να αλλάξει, δεν μπορεί να μεταβληθεί ούτε το “Μη μου τους κύκλους τάραττε»…
Πάντως, ας το καταλάβουμε όλοι, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα μείνουμε με αναμνήσεις. Με τον «Ταχυδρόμο που πέθανε», του Μανού Χατζιδάκι και τη Ζωή Φυτούση και τον «Ταχυδρόμο που χτυπάει δυο φορές», με τον Τζακ Νίκολσον.
Και ας μη γελιόμαστε, όσο κι αν ενοχλεί αυτή η διαπίστωση που παραθέτω: Με τις, παγκοσμίως, μικρές η μεγάλες εταιρίες ταχυμεταφορών στον ιδιωτικό τομέα, με τους couriers, με τα κουτιά – θυρίδες σε κάθε γειτονιά και με τα διάφορα e-banking και e-shopping και βεβαίως τα εκατομμύρια data που σε κείμενα και,εικόνες ταξιδεύουν ανά δευτερόλεπτο στο διαδίκτυο φτάνοντας στο σπίτι μας ή φεύγοντας από το σπίτι μας, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που πήρε ο υπουργός οικονομίας
