Μόνο σαν δικαίωση μπορεί να χαρακτηριστεί η θεμελίωση του μουσείου του εβραϊκού Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη από τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη τσίπρα και τον Ισραηλινό πρόεδρο Ρούβεν Ρίβλιν.
Δικαίωση για τους 54.050 Έλληνες Σεφαραδίτες εβραίους της πόλης που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την διάρκεια του εβραϊκού Ολοκαυτώματος από τους Ναζί.
Δικαίωση γιατί πλέον η πόλη της Θεσσαλονίκης θα σταματήσει εντελώς να (φοβάται) να μιλήσει όπως γινόταν για 3-4 δεκαετίες για τους Εβραίους της πόλης που έχασαν τη ζωή τους με τις ευλογίες Ελλήνων δοσίλογων της Θεσσαλονίκης που αμέσως μετά και με τον τίτλο του μεσεγγυούχου έκαναν δικές τους τις εβραϊκές περιουσίες μέσο της ΥΔΙΠ (Υπηρεσία Διαχείρισης Ισραηλίτικης Περιουσίας).
Δικαίωση γιατί κανείς δεν θα (φοβάται) να πει πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι και ολόκληρες οικογένειες που ζούν από τις εβραϊκές περιουσίες που κατέκλεψαν οι πρόγονοι τους πατώντας επί πτωμάτων στην κυριολεξία.
Δικαίωση γιατί πλέον κανείς δεν θα (φοβάται) να πει πως η μαρμάρινες πλάκες του Αγ.Δημήτρη είναι από το εβραϊκό κοιμητήριο που κατέστρεψαν οι ναζί.
Δικαίωση γιατί κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει ποτέ πως πολλές πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης είναι χτισμένες πάνω στα ερείπια των εβραϊκών οικισμών.
Δικαίωση γιατί κανείς δεν θα ξεχάσει πως κάποτε στο κέντρο της πόλης υπήρχε ένα γραφείο με τα τρία (Ε) έξω από την πόρτα. Ενα γραφείο που έβρισκε στέγη ο κάθε χαφιές της πόλης που θα μπορούσε να πουλήσει ακόμα και την ψυχή του για μερικές χρυσές λίρες. Φανταστείτε λοιπόν πόσα πολλά θα μπορούσε να κάνει κατά του εβραϊκού πληθυσμού με αντάλλαγμα ένα κομμάτι γης.
Μίας γής που είναι ποτισμένη με το αίμα η μάλλον τη στάχτη χιλιάδων ανθρώπων.
Δικαίωση γιατί κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει την 17η Μαρτίου.
Την ημέρα δηλαδή που από τον παλιό σιδηρόδρομο έφευγαν τα τρένα του θανάτου.
Δικαίωση γιατί κανείς δεν θα μπορέσει πλέον να ξεχάσει την επιδεικτική και άκρως εγκληματική αδιαφορία του τότε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιου για τους Εβραίους κατοίκους της πόλης.
Οπως κανείς πλέον δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τον αιμοσταγή εγκληματία Μάξ Μέρτεν (Βέρμαχτ) που είχε το θράσος μετά από χρόνια να πατήσει ξανά στην Ελλάδα για να υπερασπιστεί σε ελληνικό δικαστήριο έναν παλιό του υφιστάμενο.
Αλλά με αποτέλεσμα να συλληφθεί για εγκλήματα πολέμου και μετά από πιέσεις αλλά και ιστορικές καταθέσεις όπως για παράδειγμα αυτή την κατάθεση που ανέφερε σαν συνεργάτες του (χαφιέδες δηλαδή) μέλη της κυβέρνησης της ΕΡΕ που μάλιστα ήταν και κοντά στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή
να εκδοθεί στη Γερμανία και να γλυτώσει από την εκεί δίκαια δικαιοσύνη...
Φυσικά Οπως καταλαβαίνετε όλα αυτά είναι μόνο μερικά μικρά παραδείγματα και σχεδόν όλα γνωστά μέσα στον ωκεανό της γνώσης και της μνήμης που θα προσφέρει το νέο μουσείο μόλις ανοίξει τις πόρτες του.
Μια γνώση και μια μνήμη που πλέον θα περνάει από γενιά σε γενιά με ένα και μοναδικό μήνυμα Ποτέ Ξανά.