Η φορολογία, σε κάθε σύγχρονη κοινωνία, οφείλει να είναι κάτι παραπάνω από ένας μηχανισμός είσπραξης. Οφείλει να αποτελεί εργαλείο κοινωνικής συνοχής και οικονομικής ανάπτυξης. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, η φορολογική πολιτική εξακολουθεί να φέρει τα χαρακτηριστικά μιας κατασταλτικής λογικής: Απορροφά, εξαντλεί, τιμωρεί…
Το αποτέλεσμα είναι διπλό και καταστροφικό:
- Στραγγαλίζεται η επιχειρηματικότητα.
- Ενισχύεται η φοροδιαφυγή, όχι από πρόθεση, αλλά από ανάγκη αυτοπροστασίας.
να γίνει η επιχείρηση από πηγή φορολογικών εσόδων, πηγή ευκαιριών
Η πραγματική μεταρρύθμιση στο φορολογικό πεδίο δεν έγκειται μόνο στην απλοποίηση των διαδικασιών ή στη μείωση των συντελεστών, ή στην ανάπτυξη του ΑΙ για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της οικονομικής απάτης, αλλά στη βαθύτερη αλλαγή φιλοσοφίας. Με άλλα λόγια, η φορολογία θα πρέπει να γίνει το εργαλείο που θα μας επιτρέψει να περάσουμε από ένα σύστημα που βλέπει την επιχείρηση ως πηγή φορολογικών εσόδων, σε ένα σύστημα που τη βλέπει ως πηγή ευκαιριών! Και αυτές οι ευκαιρίες πρέπει να ενθαρρύνονται, όχι να επιβαρύνονται!
Η καθημερινή μας τριβή με την επιχειρηματικότητα και η επί δεκαετίες παρακολούθηση των εξελίξεων στον τομέα της οικονομίας, μας επιτρέπουν να τολμήσουμε κάποιες προτάσεις που μπορούν να δώσουν νέα πνοή στην ελληνική επιχειρηματικότητα, εφόσον ενσωματωθούν σε ένα στοχευμένο φορολογικό πλαίσιο με αναπτυξιακό χαρακτήρα.
Μείωση φορολογίας με βάση την απασχόληση: Καταρχάς, η αύξηση της απασχόλησης πρέπει να επιβραβεύεται φορολογικά. Για κάθε νέα πρόσληψη, ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης, θα μπορούσε να προβλέπεται μείωση του φορολογικού συντελεστή ή ακόμη και έκπτωση στον φόρο εισοδήματος. Αντί να επιδοτούμε την ανεργία, ας επιδοτήσουμε την εργασία όχι με επιδόματα που χάνονται, αλλά με φορολογικά κίνητρα. Αυτό θα δώσει ώθηση στην πραγματική οικονομία, ειδικά στις μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις που αποτελούν και τον πυρήνα της ελληνικής παραγωγικής βάσης.
Φορολογικά bonus εξωστρέφειας: Παράλληλα, η εξωστρέφεια των επιχειρήσεων αξίζει ειδική φορολογική μεταχείριση. Η συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις, η δημιουργία εξαγωγικών δικτύων ή η κατάκτηση νέων αγορών θα μπορούσαν να οδηγούν σε μείωση του φορολογητέου εισοδήματος ή του ΦΠΑ. Όχι μόνο με προγράμματα (όπως το “Εξωστρέφεια” που και περιορισμένο προϋπολογισμό έχουν και αυστηρά κριτήρια). Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να είναι εσωστρεφής. Το φορολογικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί ως μοχλός για να ανοίξει φτερά η επιχειρηματικότητα στο εξωτερικό.
Κίνητρα για ποιοτική εργασία: Αξιοσημείωτη είναι και η ανάγκη για επιβράβευση της ποιοτικής εργασίας. Όταν μια επιχείρηση αυξάνει τον μισθό των εργαζομένων της ή επενδύει στην κατάρτισή τους, αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται και φορολογικά. Όλες οι δαπάνες για σεμινάρια, προγράμματα εκπαίδευσης, γλωσσική ή ψηφιακή επιμόρφωση θα πρέπει να εκπίπτουν στο σύνολό τους από το φορολογητέο εισόδημα και μάλιστα με bonus, με προσαύξηση, ώστε να υπάρχει ουσιαστικό κίνητρο. Το ίδιο και οι δαπάνες για αναβάθμιση του τεχνολογικού εξοπλισμού, ειδικά όταν αυτός εισάγεται για λόγους καινοτομίας από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Φοροελαφρύνσεις για πρόσληψη ευάλωτων: Ένα σύγχρονο φορολογικό πλαίσιο θα μπορούσε, επίσης, να προβλέπει στοχευμένες ελαφρύνσεις για προσλήψεις ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Για παράδειγμα, όταν μια επιχείρηση προσλαμβάνει γυναίκα άνω των 50, ή έναν τρίτεκνο, όχι μόνο να τους επιδοτούνται για σημαντικό χρονικό διάστημα οι ασφαλιστικές εισφορές, αλλά να δίνεται και γενναίο φορολογικό κίνητρο στις επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος στέλνει ένα σαφές μήνυμα: Στηρίζουμε την απασχόληση, στηρίζουμε την επιχειρηματικότητα, στηρίζουμε την αγορά, αλλά και την κοινωνική ενσωμάτωση.
Τεχνολογική αναβάθμιση με φορολογική έκπτωση: Η εισαγωγή τεχνολογικού εξοπλισμού τελευταίας γενιάς από τρίτες χώρες, όταν γίνεται από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να συνοδεύεται από μείωση των δασμών και έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα.
Το κόστος για το κράτος (απώλεια άμεσης φορολογίας και εισφορών) θα αντισταθμιστεί από την αύξηση της κατανάλωσης, άρα και της είσπραξης έμμεσων φόρων που είναι και ιδιαίτερα υψηλοί, από τα φοέλη της επιπλέον ανάπτυξης, από την ποιοτική αναβάθμιση της επιχειρηματικότητας (καινοτομία, έρευνα, ταλέντα, εξωστρέφεια, προσέλκυση ξένων επενδυτών, κ.ο.κ) .
Δεν είναι απλώς φορολογικά εργαλεία ελεγχόμενου κόστους και υψηλής απόδοσης, είναι στρατηγικές επιλογές, που δείχνουν ότι μια χώρα εμπιστεύεται την παραγωγική της βάση, επενδύει στους ανθρώπους της και επιλέγει να χτίσει το μέλλον με συνέπεια και όραμα.
η υπερφορολόγηση γεννά δυσφορία, αποθαρρύνει, ενισχύει τη φοροδιαφυγή
Η υπερφορολόγηση είναι βραχυπρόθεσμο μέτρο με μακροπρόθεσμες (αρνητικές) συνέπειες. Γεννά δυσφορία, αποθαρρύνει τις επενδύσεις, ενισχύει τη φοροδιαφυγή και οδηγεί τελικά σε μείωση των εσόδων. Αντιθέτως, η ανταποδοτική φορολογία δημιουργεί κύκλους εμπιστοσύνης, παραγωγικότητας και κοινωνικής συνοχής.
Η Ελλάδα του 2025 χρειάζεται μια νέα φορολογική φιλοσοφία. Όχι φορολογική τιμωρία, αλλά φορολογική επιβράβευση. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί ένα βιώσιμο περιβάλλον για επιχειρήσεις, εργαζόμενους και κοινωνία. Και μόνο έτσι θα αποκτήσουμε μια οικονομία που δεν θα προσπαθεί να επιβιώσει, αλλά θα προοδεύει!
