Το σχέδιο των είκοσι (πλέον) σημείων του Τράμπ για μια διευθέτηση της σύγκρουσης στην Γάζα είναι το επίκεντρο των διπλωματικών προσπαθειών. Ένα σχέδιο που φιλοδοξεί να δώσει ένα τέλος στην αιματοχυσία και την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων της Λωρίδας διασφαλίζοντας παράλληλα τον στόχο του Τελ Αβίβ για ολοκληρωτική εξάλειψη της Χαμάς. Οι πιθανότητες να γίνει αποδεκτό είναι βέβαια διαφορετικές από την θεατρικότητα της παρουσίασης του από τον εγωπαθή πρόεδρο των ΗΠΑ. Αυτό που θα πρέπει σίγουρα να του πιστώσει κανείς είναι ότι εμπλέκει το σύνολο του αραβικού και σουνιτικού κόσμου στην διαδικασία, πλην των ίδιων των Παλαιστινίων βέβαια, και μεταθέτει την ευθύνη της όποιας λύσης στην Χαμάς. Εστιάζεται αποκλειστικά στην Γάζα και διατείνεται ότι θα φέρει ένα άμεσο τέλος στην εθνοκάθαρση,θα διασφαλίσει την ύπαρξη των Παλαιστινίων στην γη τους δίνοντας ταυτόχρονα ένα τέλος στο ζήτημα των ομήρων και παρέχοντας εγγυήσεις ασφαλείας στο Ισραήλ.
Το πρώτο που θα πρέπει να τονιστεί είναι ότι κάθε κίνηση που θα μπορούσε να βάλει ένα τέλος στην τραγωδία που βιώνει ο λαός της Γάζας και σταματάει την αιματοχυσία είναι καλοδεχούμενη.
Όμως ως σχέδιο ειρήνης για το μέλλον διακατέχεται από μια αισιοδοξία αντίστοιχη με τις παλαιότερες “Συμφωνίες του Αβραάμ” που εκτέλεσε εν ψυχρώ η Χαμάς με την σφαγή της 7ης Οκτώβρη. Οι συμφωνίες εκείνες βασιζόταν στην υπόθεση ότι μπορεί κανείς να διευθετήσει μείζονες αντιπαραθέσεις ξεκινώντας από τα πιο επιλύσιμα ζητήματα “χαμηλής πολιτικής” (αν σας θυμίζει κάτι) και τα αμοιβαία, οικονομικά κυρίως συμφέροντα, ώστε να “οικοδομήσει την εμπιστοσύνη” και σε κάποιο ορατό μέλλον να εστιάσει στην βασική αιτία της αντιπαράθεσης. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ είχαν βγάλει από το κάδρο το παλαιστινιακό ζήτημα και γι αυτό αποδείχτηκαν τόσο ευάλωτες.
Αυτό δείχνει να επαναλαμβάνεται και τώρα, σε μια πρόταση που επιχειρεί να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα κι όχι την αρρώστια. Η βία της Χαμάς και των Ισραηλινών είναι το αποτέλεσμα της ριζοσπαστικοποίησης δύο κοινωνιών που αμοιβαία αρνούνται η μία στην άλλη το δικαίωμα να έχει την δική της πατρίδα, το δικό της βιώσιμο εθνικό κράτος. Η Χαμάς είναι παιδί της αποτυχίας του κοσμικού παλαιστινιακού κινήματος να αποτελέσει το πρόπλασμα ενός τέτοιου κράτους, όσο και των ισραηλινών που υπονόμευαν σταθερά μια τέτοια εξέλιξη, μην παραλείποντας να προωθούν την ίδια ως αντίπαλο δέος στην Φατάχ.
Η συμφωνία του Όσλο που δημιουργούσε την προοπτική μιας διαφορετικής εξέλιξης (γη με αντάλλαγμα ειρήνη) ενταφιάστηκε μαζί με αυτούς που την είχαν υπογράψει, η γη καταπατήθηκε και η ειρήνη εκτελέστηκε. Και όσο το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν την δική τους πατρίδα καταπατιέται ,οι σπόροι της καταπίεσης καρπίζουν μίσος και βία, οπότε και η ασφάλεια των Ισραηλινών διακυβεύεται.
Ακόμη κι αν η Χαμάς καταθέσει τα όπλα, ακόμη κι αν οι celebrities της επιλογής του Τράμπ αναλάβουν τον ρόλο του αρμοστή στην Γάζα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια επαναφορά της βίας. Τα συντρίμμια των σπιτιών και των ζωών που έχει δημιουργήσει το καθεστώς Νετανιάχου δεν αποκαθίστανται σε μια νύχτα και το μίσος για τις απώλειες τόσων συγγενών και οικείων ενδεχομένως δεν θα αποκατασταθούν ποτέ. Μια μετονομασμένη Χαμάς ή κάποιος άλλος θα ονειρεύεται την επόμενη 7η Οκτώβρη όχι μόνο για την Γάζα αλλά και για την Δυτική Όχθη που ακόμη κι αυτή η περιορισμένη αυτοδιοίκηση της καταστρέφεται από την διαρκή ανάπτυξη των ισραηλινών εποικισμών.
Η προοπτική αυτό το σχέδιο να είναι κάτι περισσότερο από μια ανάπαυλα των όπλων υπονομεύεται όχι μόνον εξ αιτίας των ακραίων των δύο πλευρών, που η σύγκρουση νοηματοδοτεί την ύπαρξη τους, αλλά και από την απουσία μιας προοπτικής επίλυσης του βασικού ζητήματος, που είναι η προοπτική μιας πατρίδας για τον λαό της Παλαιστίνης.
