Ενάμιση χρόνο πριν τις εκλογές, η πολιτική μας ζωή είναι αφόρητα ανιαρή, προβλέψιμη και ανούσια, αντανακλώντας μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, όπως έχει εύστοχα ειπωθεί.
Η Νέα Δημοκρατία διανύει τη δεύτερη τετραετία, που είναι πάντοτε πιο δύσκολη (ΝΔ 1977-81, ΠΑΣΟΚ 1985-89, ΠΑΣΟΚ 2000-04, ΝΔ 2007-09), με κόπωση, σκάνδαλα, φθορά και γκρίνιες.
Σε όλους τους ανασχηματισμούς, είναι φανερό ότι δεν διαθέτει πάγκο. Πέρα από την περιορισμένη και προβλέψιμη ανακύκλωση κάποιων βουλευτών σε θέσεις υφυπουργών, για να γίνονται κάποιες διευκολύνσεις στη χειμαζόμενη επαρχία, η βασική ομάδα, εντόνως εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ (Πιερρακάκης, Γεραπετρίτης, Φλωρίδης, Μενδώνη), 6,5 χρόνια τώρα παραμένει ίδια και απλώς αλλάζει Υπουργεία (Γεωργιάδης, Κεραμέως, Δένδιας, Κικίλιας κλπ.) σαν μουσικές καρέκλες, αντανακλώντας μια άνευ προηγουμένου λειψανδρία.
Οι ευρωεκλογές, τα Τέμπη και ο ΟΠΕΚΕΠΕ την έχουν καθηλώσει, ενάμιση χρόνο τώρα, στο 29% στην εκτίμηση ψήφου, σε μεγάλη απόσταση από την αυτοδυναμία, ακόμα και στις σχεδόν προεξοφλημένες δεύτερες εκλογές του 2027.
Η καθήλωση της αγοραστικής δύναμης των 4/5 της κοινωνίας – παρά τα επικοινωνιακά ψίχουλα που πωλούνται ως καρβέλια – τα επίμονα σκάνδαλα μιας ευδιάκριτης και τοπικά προβεβλημένης βλαχομπαρόκ μερίδας των στελεχών της από Κοζάνη έως Ψηλορείτη, καθώς και η καθήλωση του παραγωγικού μοντέλου σε τζατζίκι και Airbnb, δεν υπόσχονται καλύτερες μέρες στο εγγύς μέλλον, ούτε για τη ΝΔ ούτε για τη χώρα.
Το ΠΑΣΟΚ, μολονότι τυπικά αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση και προσπαθεί να αρθρώσει έναν ορισμένο πολιτικό λόγο, έχει σοβαρό και επίμονο πρόβλημα καταλληλότητας του Προέδρου του για πρωθυπουργού, σταθερό ζήτημα brand-name, και μια απολύτως επαμφοτερίζουσα πολιτικά στάση «ισαποστακισμού» μεταξύ τεχνοκρατικού κυβερνητισμού (Διαμαντοπούλου) και αριστερίζοντος DNA (Δούκας).
Έχει χάσει πολλές ευκαιρίες να παρουσιαστεί ως η εναλλακτική εξουσίας, το πολιτικό του στίγμα του είναι ασαφέστατο και προκαλεί αφόρητη ανία με τον παλιομοδίτικο τρόπο που πολιτεύεται. Εξ ου και παραμένει κόμμα της επαρχίας και του συναισθήματος των boomers που θυμούνται τον Ανδρέα ή τον Σημίτη στα καφενεία της Ελασσόνας, περιμένοντας να απελευθερωθούν οι επιδοτήσεις από την Κομισιόν.
Με 14% μέση εκτίμηση ψήφου, μπορεί να ελπίζει απλώς στην εκλογή 10 περισσότερων βουλευτών από αυτούς που έχει σήμερα. Η επικείμενη ίδρυση κόμματος/λίστας Τσίπρα καθιστά ακόμα κι αυτό το 14% ευάλωτο· το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να πέσει ξανά στην τρίτη (αν όχι και στην τέταρτη) θέση.
Αν δεν συζητήσει γενναία και από μηδενική βάση όλα του τα βασικά ζητήματα (όνομα, σύμβολα, Πρόεδρο), δεν βλέπει εξουσία αυτοτελώς. Και δεν του λείπει και η λειψανδρία.
Η Ελληνική Λύση, με μέση εκτίμηση ψήφου στο 11%, αποτελεί το σφριγηλότερο εκλογικό κοινό αυτήν τη στιγμή. Βρίσκεται στην τρίτη θέση, και στη Μακεδονία στη δεύτερη (ακόμα και στη Θεσσαλονίκη).
Η σπορά του Καρατζαφέρη, η επιβιώσασα σκοπιανοφαγία των Πρεσπών, η ρωσόφιλη επιρροή των εκκλησιαστικών καναλιών και δραστήριων φορέων στη ζατελική μακεδονική ύπαιθρο, η αίσθηση εγκατάλειψης που εμπέδωσε το ψωμιαδικό αφήγημα περί «κράτους των Αθηνών», η ισότητα στον γάμο που εξελήφθη ως ακατανόητη προτεραιότητα για μια δεξιά κυβέρνηση από τον μέσο νοικοκυραίο στα Γιαννιτσά, και η ναρκισσιστική λαγνεία μέρους του χριστεπώνυμου πληρώματος για συνωμοσία, βουκεφαλικό ελληνοκεντρισμό, ψεκαστική ενατένιση και κηραλοιφικές λύσεις για τη λίμπιντο, έχουν αναγάγει το προσωποπαγές αυτό κόμμα με ευρωβουλευτή την – κατά τα άλλα συμπαθέστατη – Εβρίτισσα εκδοροσφαγέα Γαλάτω Αλεξανδράκη σε πυλώνα του κομματικού μας συστήματος με διψήφιο ποσοστό.
Αν σκεφτεί κανείς ότι σε ένα εκλογικό σώμα με 6 εκατομμύρια έγκυρα ψηφοδέλτια το 11% είναι 660 χιλιάδες άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, η επιρροή της Ελληνικής Λύσης αποτελεί ισχυρή ένδειξη της πολιτικής, κοινωνικής, πνευματικής και αισθητικής μας ένδειας ως κοινωνίας. Είναι πιο θλιβερό φαινόμενο και από τη Φεράρρι της ΟΠΕΚΕΠόπης Σεμερτζίδου – η τελευταία είχε και ένα ίματζ στην Κοζάνη.
Η Πλεύση Ελευθερίας υφίσταται την προβλέψιμη άμπωτη μετά την πλημμυρίδα των Τεμπών, που την έφερε προσωρινά στη δεύτερη θέση την άνοιξη. Προσωποπαγές, δικομανές, μονοθεματικό και με μονίμως λυμένο το ζωνάρι, αυτό το κόμμα-περμανάντ της δικηγόρου που θες να έχεις αλλά της γυναίκας που δεν αντέχεις, εκφράζει τη συνέχεια των πλατειών των Αγανακτισμένων στην εποικοδομητική λογική «π…. όλα».
Η Πρόεδρός της, γνήσιο παιδί του κομματικού σωλήνα της οπορτουνιστικής Αριστεράς, με επιλεκτική θεσμική αμνησία, δοκιμάζει τις αντοχές της τοξικής κοινοβουλευτικής πατριαρχίας μέσα από την αυταρχική φεμινιστική της άβυσσο, με γνήσια περιφρόνηση προς τον Κανονισμό της Βουλής, ενώ με κάθε τεμπική αφορμή πουλάει ότι θέλει να μας ταράξει στη νομιμότητα.
Οι καταγγελίες των «κομμένων» γυναικών από τα ψηφοδέλτια των δεύτερων εκλογών του 2023 για μπούλινγκ, και η αθέτηση υποσχέσεων ως προς την καθιερωμένη πρακτική στις εκλογές με λίστα οι υποψήφιοι να τίθενται κατά τη σειρά εκλογής στις προηγηθείσες εκλογές, δεν προκαλούν καμία εντύπωση, καθώς η Ζωή εκφράζει τον εκρηκτικό δικαιωματικό παρορμητισμό του Έλληνα που του φταίνε όλα (εκτός από τον εαυτό του) και που με αυτό νομιμοποιεί ευκόλως στη ζωή του και το «είπα-ξείπα-Μπιμπίλας».
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει ξεφουσκώσει στο 9% και συνεχίζει να πέφτει, καθώς, ακόμα και ο δικομανής να-φύγετε-να-πάτε-αλλού κυρ-Τάκης της Β’ Πειραιώς με τη ρόμπα, αφ’ ης στιγμής θυροκολληθεί η χιλιοστή αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στον γείτονα που ταΐζει τις γάτες στον ακάλυπτο και μυρίζει γατίλα, κάποτε ξεθυμαίνει.
Το ΚΚΕ διατηρείται σε μέση εκτίμηση ψήφου 8,5%, επιβιώνοντας αξιοπρεπώς σε αυτό το πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο, δεν κάνει το γκελ που θα δικαιολογούσε ο αναβρασμός της ελληνικής κοινωνίας (εξαιτίας της συνεχιζόμενης και κατά τη Eurostat φτώχειας και ένδειας), καθώς και ο προγραμματικός ριζοσπαστισμός του.
Η αύξηση της επιρροής του σε συνδικάτα, επαγγελματικούς φορείς, πανεπιστήμια και πάντοτε συντεταγμένα στον δρόμο, δεν έχει συνοδευτεί από την απολύτως αναγκαία και επιτακτική εκλαΐκευση του προγράμματός του σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, σταθερά παραδεδεγμένο ζητούμενο, ήδη από το 20ό Συνέδριό του (2017).
Η πλειονότητα του κόσμου που επιλέγει το ΚΚΕ δεν το κάνει από πίστη στο πρόγραμμά του για έξοδο από την ΕΕ και σοσιαλισμό, το οποίο δύσκολα γίνεται κατανοητό. Το κάνει είτε από συναίσθημα προς τους αγώνες κάποιων προγόνων είτε/και από αναγνώριση της ιδεολογικής εντιμότητας και συνέπειας του ΚΚΕ είτε/και επειδή αναγνωρίζει στο κόμμα αυτό το καταλληλότερο πολιτικό αντίβαρο στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση των υπολοίπων.
Ωστόσο, αυτά τα κίνητρα δεν δίνουν το αναγκαίο «βάθος» σε αυτήν την ψήφο. Παραμένουν, μολονότι εντιμότερα, συναισθηματικά και όχι ορθολογικά κίνητρα. Και για εκφόρτωση συναισθήματος υπάρχουν πολλές εναλλακτικές αυτήν τη στιγμή στο κομματικό σύστημα. Εξ ου ακόμα και μετά τη σωρευτική απαξίωση Τσίπρα [λόγω κωλοτούμπας (2015), κυβερνητικής ανεπάρκειας (2015-19), και ακόμα μεγαλύτερης αντιπολιτευτικής ανικανότητας (2019-23)], το ποσοστό του ΚΚΕ παραμένει μερικώς ευάλωτο στο νέο κόμμα/λίστα Τσίπρα – ανερμήνευτο και αδικαιολόγητο φαινόμενο, υπό άλλες συνθήκες.
Το ΚΚΕ χρειάζεται επειγόντως το ακόμα καλύτερο επικοινωνιακό re-branding που πολλοί στην ευρύτερη Αριστερά χρόνια περιμένουν. Να εξηγήσει καλύτερα (υποτίθεται απευθύνεται στις λαϊκές μάζες, όχι σε μια ιντελιγκέντσια): πώς ακριβώς θα γίνει η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, πώς θα οργανωθεί η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, πώς θα γίνει μονομερής διαγραφή του χρέους, ποια θα είναι η μεταβατική οικονομία, με ποιες διεθνείς συμμαχίες θα πορευτεί, τι θα γίνει τον 1ο χρόνο, τι τον 2ο κ.ο.κ.
Όσο το πρόγραμμά του παραμένει μια καλογραμμένη διπλωματική εργασία για τις κομματικές σχολές επιμόρφωσης, το ποσοστό του, ακόμα και αν ανεβαίνει, θα παραμένει «αβαθές». Και όχι, δεν φταίει πάντα η συστημική προπαγάνδα, σύντροφοι.
Πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ή τέλος πάντων ό,τι απέμεινε από αυτόν μετά τις 4,5 διασπάσεις. Φυτοζωεί στο 6%, και, σαν κάτι μεταξύ παραμελημένης κουνιάδας και μωρής παρθένας, περιμένει τον γαμπρό (Τσίπρα) εκτός του νυμφώνος, να την καλέσει στους γάμους. Ακάλεστοι «φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα», που λέει και η Μποφίλιου.
Ο Πρόεδρος, ευπρεπέστατος πλην γλυκανάλατος, εκτελωνίζει την γκρίνια ενός μικροαστισμού που έγινε λούμπεν, αφού πέρασε πρώτα από δυο-τρία Υπουργεία (και δεν κατάλαβε τίποτα). Αρνητίλα, παλαιολιθική αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, και βυζαντινές ισορροπίες με Τεμπονέρα και Παππά, κάνουν το θέαμα σηπικά θλιβερό. Η με κάθε αφορμή στον ανεμιστήρα δικαιωματική τοξικότητα και ο σοσιαλμιντιακός ακτιβισμός συγκεκριμένων στελεχών απωθούν και όποιον μετριοπαθή ακόμα ίσως να σκεφτόταν συναισθηματικά να τους απομείνει.
Μοιραίοι κι άβουλοι, ελπίζουν να μην εξαερωθούν στο 2,9% και να τους καταδεχθεί η αυτού Εξοχότης Αλέξιος ο Β’ ως μια συνιστώσα – β’ βοηθός πιστολάκι στη λίστα του, που θα κάθεται ήσυχη στην άκρη τρώγοντας το περγαμόντο της, μπας και ξαναβγάλει έδρα στη Φθιώτιδα (γιατί δεύτερη Πέτη Πέρκα στη διεδρική της Φλώρινας δεν ξαναβγαίνει).
Η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου, με φρέσκια ισιωτική από τις Ιξέλ (το προάστιο των Βρυξελλών, όπου εδρεύει το Ευρωκοινοβούλιο), και μάτι μονίμως γουρλέσκ κατά της woke ατζέντας που αλλοιώνει τα παιδιά μας (όταν δεν χάσκουν στις οθόνες) καλπάζει σταθερά προς το 5%.
Πατώντας στα λιβιδικά απωθημένα των ανδρών της γενιάς Χ (αυτοί την ψηφίζουν σε μεγαλύτερα ποσοστά, τυχαίο;), και στο ιδεολογικό υπόστρωμα ενός νεοδεξιού αυταρχισμού που πάει για ψώνια στην Μπρυζ, περιφέρει το αυτοεπικυρωτικό αφήγημα του «αυτονόητου».Το ίδιο το όνομα του κόμματός της υπολαμβάνει την αυτονομιμοποιούμενη μισαλλοδοξία: Τι θα πει ‘«Φωνή Λογικής»; Οτιδήποτε δεν λέω εγώ δεν είναι λογικό. Μα δεν το βλέπετε;
Πάει για 5ο ή 6ο κόμμα, με 15 έδρες, και αποτελεί και δυνάμει κυβερνητικό εταίρο στις 2ες εκλογές του 2027. Είναι σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ, μην ξεχνιόμαστε – και ας το αποκηρύσσει τώρα, κατά τα αναγκαία.
Το Μερα25 του Γιάνη Βαρουφάκη έχει κάνει comeback καλύτερο κι από της Άντζελας. Πλασάρεται τους τελευταίους πολλούς μήνες στο 3,5%.
Φαίνεται ότι, μετά τον οδυνηρό κύκλο Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, το φούσκωμα-ξεφούσκωμα της Ζωής-φαρινάπ και την ανία που προκαλεί ο Φάμελλος ακόμα και στους ευπατρίδες της Αριστεράς, ο Γιάνης παραμένει, για ένα ευδιάκριτο εκλογικό σώμα, μια σταθερή και αυθεντική φωνή, καλύτερη επιλογή σε σύγκριση με το γύρω γύρω τσίρκο.
Ωστόσο, το πρόγραμμά του, όπως περίπου και του ΚΚΕ, δεν έχει περάσει στον κόσμο. Παραμένει ένα προσωποπαγές κόμμα γύρω από τον ναρκισσισμό του αρχηγού του. Οι αγωνιστικές περγαμηνές του 2015 στο Europa building του Συμβουλίου της ΕΕ δεν αρκούν να διασφαλίσουν την είσοδό του στην επόμενη Βουλή. Μπορεί να περάσει το 3% στις πρώτες εκλογές του 2027, αλλά κανείς δεν διασφαλίζει ότι θα κρατηθεί πάνω από αυτό και στις δεύτερες, όταν τεθούν διλήμματα διακυβέρνησης και θα υπάρξει κάποιος έστω χαμηλά δεύτερος ως αντίπαλος του Μητσοτάκη για πρωθυπουργός από την Κεντροαριστερά (αν δεν είναι δεύτερος ο Βελόπουλος μετά τη λίστα/κόμμα Τσίπρα).
Το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κανσελάκη καταγράφεται αυτήν τη στιγμή με μέση εκτίμηση ψήφου 2,99%. Δοθείσης της εκκωφαντικής αφωνίας του στα πολιτικά θέματα ουσίας, η αντοχή του είναι πραγματικά εντυπωσιακή, παρά το μειωμένο τελευταία commitment της πολλής Αντιπροέδρου Τζάκρη.
Παρά τον παλιμπαιδικό ναρκισσισμό με άσπρο σκυλί από Μασατσούσετς που συνεχίζει να τον διέπει, δεν αποκλείεται να συμπράξει εκλογικά με άλλο, φωνακλάδικο κόμμα της πληθυντικής Κεντρο-/Αριστεράς, προς κοινοβουλευτική επιβίωση (Ζωή ή Γιάνη).
Η Νίκη του Νατσιού δεν έχασε την τελευταία ελπίδα παραμονής στη Βουλή μετά το επεισόδιο στην Πινακοθήκη (αντιθέτως, την άνοιξη είχε ανακάμψει λίγο με αυτό). Την έχει εγκαταλείψει, ελλείψει οικονομικού προγράμματος: με αντίδωρο δεν γεμίζει το τραπέζι.
Το κόμμα αυτό, που κατά τα άλλα εκφράζει έναν συνεπή πνευματικά κόσμο, δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από την αντι-υλιστική προσέγγιση του προπλάσματός του (χριστιανικής αδελφότητας). Στις εκλογές, όμως, ισχύει το κλιντόνειο «it’s the economy, stupid».
Με μόνο ευδιάκριτο πολιτικό λόγο στα εθνικά θέματα, που σπάνια αποτελούν κριτήριο ψήφου στο ανάδελφο έθνος, και νοσταλγική Ρωμιοσύνη στη μονή Εφραίμ, η Νίκη δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο από το 2,5% που της δίνουν τώρα τα γκάλοπ.
Η Νέα Αριστερά εκπλήσσει κάθε φορά και περισσότερο με τον αχαρακτήριστο μικρομεγαλισμό της. Ενώ βλέπει πλέον και το 2% με το κυάλι (τελευταία γκάλοπ: 1,7%), επίκειται να διχοτομηθεί περαιτέρω, ως άλλος αυτοδιασπώμενος κόκκος πολιτικού Purlan, γιατί η Ομπρέλα διαφωνεί με τον Χαρίτση για την πολιτική συμμαχιών.
Δυστυχώς, αυτό το κόμμα κουβαλάει τη θλιβερή παράδοση της αενάως διασπώμενης ρεφορμιστικής Αριστεράς, που συσκέπτεται μαραθωνίως διαφωνώντας με τον εαυτό της και χάνεται στη μετάφραση μεταξύ minimum προγράμματος, πολιτικής συμμαχιών, στάσης ως προς τον Αλέξιο τον Β’ και αξιακού pummaro (που έλεγε και ο Κασσελάκης) με μυρωδικά.
Τα μεμονωμένα πρόσωπα που αναμένεται να παίξουν έναν ρόλο το εγγύς μέλλον κινδυνεύουν να αρρωστήσουν σαν κακοζεσταμένο φαγητό:
- Ο Τσίπρας επιστρέφει με την «Ιθάκη», απλώς και μόνο παραμένοντας στην επικαιρότητα. Τίποτα φρέσκο, τίποτα καινούργιο, τίποτα ουσιώδες από πλευράς του. Καμία αυτοκριτική, καμία πρόοδος, καμία ιδέα, κανένα πρόγραμμα, καμία προσήλωση. Πάλι φταίνε άλλοι, πάλι ασάφειες, πάλι τσιτάτα, πάλι καλλιεργούμενη προσωπολαγνεία. Και μια ανερυθρίαστη ομολογία ότι ζητούμενο πλέον αποτελεί ο δημοκρατικός καπιταλισμός.
- Ο Σαμαράς, όσο και αν μας συντρίβει το οικογενειακό του δράμα, συνεχίζει σε μια ακόμα λογική του «λέω τα αυτονόητα» (φωνή λογικής;). Δυσκολεύεται κανείς να δει την προστιθέμενη αξία μιας Πολιτικής Άνοιξης 2.0, όταν στη δεξιά πολυκατοικία υπάρχουν τουλάχιστον άλλα 2,5 συναφή οροφοδιαμερίσματα.
- Η Καρυστιανού, που έχει αυτονοήτως τον απεριόριστο σεβασμό μας ως μάνα, εφόσον αποφασίσει να εκτεθεί κομματικά, θα πρέπει να αναμένει να κριθεί πολιτικά πλέον μέσα στο στάδιο με τα λιοντάρια. Και εκεί, η ιδιότητα της μάνας δεν θα αρκεί. Με τα έως τώρα δεδομένα, το στίγμα της αντισυστημικής θεσμικής υπερασπίστριας της Δημοκρατίας την τοποθετεί σε μια Κεντροαριστερά πιο νεφελώδη και από το νεφέλωμα του Ωρίονα, όπου η πλειάδα των μνηστήρων αναμένεται να προκαλέσει απίστευτο διαγκωνισμό και κανιβαλισμό, για να μοιραστεί το 40% που κινείται μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ.
Με αυτά και με εκείνα, δεν είναι να προκαλεί εντύπωση που η αποχή στις εκλογές κινείται σταθερά άνω του 40%, που νέα έντιμα πρόσωπα δεν εισέρχονται στην πολιτική και ανακυκλώνεται το ίδιο διε-/φθαρμένο υλικό, που οι μη μεταναστεύοντες νέοι δεν ασχολούνται και ιδιωτεύουν, και που οι προσδοκίες της κοινωνίας παραμένουν στο να σπρώξουμε τον μήνα με 6ευρες.
Η πολιτική μας ένδεια αναμένει, μοιραία και άβουλη, τον φιλόδοξο Υπουργό Άμυνας (που έχει πείσει ότι βελτιώνει την Άμυνα με τη νεφελώδη «Ατζέντα 2030», ενώ σε λίγο από τις απανωτές παραιτήσεις στο στράτευμα, δεν θα έχει μείνει κανείς κατάλληλος να οδηγήσει τις νέες φρεγάτες) πρωθυπουργό της προβλέψιμης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά και τις 2ες εκλογές του 2027.
Το ενδιαφέρον εστιάζεται μόνο στο αν η Άννα η Διαμαντοπούλου θα γίνει Υπουργός Οικονομικών και ο Κυριάκος ο Πιερρακάκης Εξωτερικών (για να κάνει την Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ στο β’ εξάμηνο του 2027) ή το αντίστροφο. Θλίψη.
