Ο στόλος των ΙΧ αυξάνει (ηλεκτρικά, υβριδικά και συμβατικά), η κυκλοφοριακή ασφυξία στην πόλη επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα και ιδίως μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και οι πολιτικοί ταγοί τυρβάζουν περί του περιορισμένου ανοίγματος της Βασιλίσσης Όλγας και περί της αισθητικής επιβάρυνσης που επιφέρουν τα καλώδια των τρόλεϊ!!! Και όλα αυτά σε μια πόλη όπου η καθημερινή κίνηση δεν αφήνει γειτονιά ανεπηρέαστη. Παλιά ήταν πρόβλημα του κέντρου. Τώρα είναι πρόβλημα …του λεκανοπεδίου.
Οι πόλεις χωρίς ή με πολύ λίγο αυτοκίνητο δεν χρειάζονται περισσότερους, φαρδύτερους, μεγαλύτερους δρόμους. Οι πόλεις/ γειτονιές χωρίς αυτοκίνητο δεν μετρούν την επιτυχία μέσα από την απορρόφηση κονδυλίων εκατομμυρίων ευρώ. Χρειάζονται απλώς λιγότερο ΙΧ (συμβατικό και ηλεκτρικό) και περισσότερα – σύγχρονα – αξιόπιστα – ασφαλή μέσα συλλογικής μεταφοράς, χρειάζονται ένα καλά αναπτυγμένο δίκτυο μέσων σταθερής τροχιάς τα οποία περιορίζουν το ζωτικό χώρο αλλά και την ανάγκη χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου. Οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητο χρειάζονται περισσότερο ποδήλατο, περισσότερα δίκτυα πεζοδρόμων, περισσότερους δρόμους ήπιας κυκλοφορίας.
Είναι αλήθεια ότι όοοοολες οι παραπάνω επιλογές, απαραίτητα δομικά συστατικά για τις πόλεις χωρίς αυτοκίνητο, δεν δημιουργούν χαρούμενες κατασκευαστικές εταιρείες αλλά χαρούμενους και υγιείς πολίτες. Οι επιλογές αυτές εμπεριέχουν συνδυασμένα και συντονισμένα μέσα συλλογικής μεταφοράς που εξυπηρετούν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στις καθημερινές τους μετακινήσεις από – προς την εργασία τους αλλά και από – προς την ψυχαγωγία, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό κοκ.
Οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητο θέλουν πράσινο, σκιές, αλέες, παγκάκια (χωρίς επιπλέον τραπεζοκαθίσματα σε ήδη επιβαρυμένες πλατείες και πεζοδρόμους) και σκιερούς/ δροσερούς χώρους για να καταλαγιάζουν οι πεζοί καθώς η διάρκεια και η ένταση των καυσώνων πολλαπλασιάζονται.
Οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητο χρειάζονται σχέδιο, συνεργασία, συντονισμό, ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών από την αρχή και σε βάθος χρόνου. Σε αντίθετη περίπτωση συνήθως καταλήγουμε σε διασπάθιση δημόσιου χρήματος (αν-αποτελεσματικές δράσεις, επενδύσεις που δεν βελτιώνουν την καθημερινότητα των πολιτών) και σε επικοινωνιακές φούσκες (σαφής αναφορά στον μεγάλο περίπατο). Οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητο, καθώς περνάνε από τον σχεδιασμό στην υλοποίηση, χρειάζονται χρονοδιαγράμματα και στοχοθεσία, με την έγκαιρη εμπλοκή όλων των απαραίτητων υπηρεσιών. Σε αντίθετη περίπτωση μένουμε στις εξαγγελίες, τη διατύπωση επιθυμιών και στην απόδοση ευθυνών ένθεν κι’ εκείθεν (“‘ηθελα αλλά δεν με άφησαν”).
Αν θεωρούμε τη σωματική και ψυχική υγεία μας τόσο σημαντική, όσο θα έπρεπε να είναι, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε!!! Αλλιώς ας συνεχίσουμε να γιορτάζουμε με φιέστες και περιορισμένο περιορισμό του ΙΧ, κάθε 22/9, αφήνοντας το δημόσιο χώρο στον απόλυτο έλεγχό τους τις αλλες 364 ημέρες του χρόνου. Οι συμπολίτες μας, πέρα απο επετειακές φιέστες χρειάζονται λιγότερο ΙΧ, περισσότερα – σύγχρονα – αξιόπιστα – ασφαλή μέσα συλλογικής μεταφοράς, ένα καλά αναπτυγμένο δίκτυο μέσων σταθερής τροχιάς τα οποία περιορίζουν το ζωτικό χώρο αλλά και την ανάγκη χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου. Οι συμπολίτες μας χρειάζονται μια σοβαρή μετατόπιση ευθύνης: από το να τους συγχαίρουμε που δεν πήραν το ΙΧ αυτοκίνητο μια μέρα, να τους δίνουμε σοβαρές, ποιοτικές, ασφαλείς εναλλακτικές….
ΥΓ. Πριν πείτε “μα αυτά τα πράγματα δεν γίνονται”, απλώς δέστε το Παρίσι.
